Κάθε που ατάραχα η νύχτα άπλωνε
το μαύρο της το πέπλο
Κι ο ουρανός αβίαστα βαφότανε στου εβένου το χρώμα
Τ’ αστέρια τσάρκα έβγαιναν στου σύμπαντος το βέλο
Λούζοντας με αστροφεγγιές της πλάσης κάθε σώμα
Μα εμένα τα δικά σου τ’ άστρα πρόλαβαν και με φεγγοστολίσαν
Μες σε μια κάμαρα μικρή, πνιγμένη στο σκοτάδι
Τ’ άστρα σου τα αυτόφωτα τα μάτια μου γεμίσαν
Και μ’ έμαθαν να απωθώ το βλέμμα εκείν’ το νεκρικό του αδηφάγου Άδη
Με του έρωτά σου το φωτερό ύδωρ με βάπτισες, ζωή, στ’ όνομα της αγάπης
Μπορώ τώρα κατάματα και θαρρετά
το φως να αντικρίζω
Δίχως να μου σκιάζει τη θωριά τής αστραπής του η λάμψη
Και για εσέ, γλυκιά μου άνοιξη, παντοτινά να ελπίζω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.