*** 
Η Σαπφώ
Ξώφρενη, με τα μάτια ωχρά, με στήθος που ορθοσειέται,
και λιγωμένη, απ' ηδονή η Σαπφώ, που τη φλογίζει,
σα λύκαινα στα ολόψυχρα τ' ακρόγιαλα γυρίζει.
Το Φάωνα φέρνει στο νου και τους Θεσμούς αρνιέται'
και βλέποντας πως μοναχή στα δάκρυα τώρα λυώνει,
τα μαύρα πλούσια της μαλλιά, τραβά και ξερριζώνει.
Κάποτε συλλογίζεται με σπαραγμό τα χρόνια,
πούλαμπε αγνή η αγάπη της στη δόξα κι' ομορφιά της,
και που την ετραγούδησε σε στίχους όπου αιώνια,
κάθε παρθένα θε ν' ακούει μέσ' στα χρυσόνειρά της.
Και να που τώρα πέφτουνε χλωμά τα βλέφαρά της
κι' ορμά στην άγρια θάλασσα που ολάνοικτη προσμένει'
ενώ ψηλά, σκορπίζοντας στο κύμα τη φωτιά της,
η ωχρά Σελήνη, του έρωτος η εκδικήτρα, βγαίνει.
από την Γαλλική Ανθολογία του Γ. Σημηριώτη -
τεύχος ένατο, Μάρτιος 1937
(το ποίημα περιλαμβάνεται και στην "παγκόσμιο ανθολογία ποιήσεως", τμ.α'
- εκδ. Γεωργίου Παπαδημητρίου, 1953)
Το είδαμε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.