"Μικρά κι ανεπαρκή εγχειρίδια έρωτος", ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΑΙΖΑΝΗΣ

Πόση αλαζονεία,

να πιστεύεις πως μπορείς,

ή πως θα οφελούσε,

να ελέγξεις τον έρωτα.

Να ελέγξεις,

πότε θα έρθει,

πότε θα φύγει,

πως θα μοιάζει,

πως θα σου φερθεί,

τι θα προκαλέσει,

τι θα σου δώσει.

 

Να πρέπει πρώτα,

να σε ρωτήσει,

να πάρει την άδεια σου,

να έχει μορφή που εγκρίνει ο νους,

να διαπιστευτεί στο συμβούλιο αρχών,

να εκπληρώνει επιθυμίες,

(με τον σωστό τρόπο),

να έχει,

να προσφέρει,

να θυσιάζεται,

να πεθαίνει (στην ανάγκη),

να χρειάζεται αυτός εσένα,

όχι εσύ αυτόν.

 

Να στέκεται στην βροχή,

να λιώνει στην αναμονή,

μέχρι να τ’ αποφασίσεις,

μέχρι να συμφωνήσεις,

στα διαδικαστικά,

στα συμβιβαστικά,

στα αντιφατικά,

στα ιδεολογικά,

στα μεταβατικά,

στα υποθετικά,

στα υπερθετικά,

στα μελλοντικά,

στα μεταφυσικά,

κλπ κλπ.

 

Σαν να ήταν υπηρέτης,

δούλος, μέγας οφειλέτης,

της ανήμπορης, φτωχής,

μικρής, δυστυχισμένης,

λεπτομερώς ταξινομημένης,

ανθρώπινης φαντασίας.

 

Σαν ο έρωτας να ήταν

ένας ακόμα εργολάβος

χρεοκοπημένων ονείρων.