Αμαρτία...
Στεφάνι φωτιάς πάνω στα ξανθιά σου μαλλιά,
η μπέρτα της αμαρτίας ριγμένη στους ώμους,
και το φόρεμα σου γεμάτο ανομολόγητες αλήθειες.
Βαδίζεις μέσα στους αιώνες και προσπερνάς
όλους αυτούς που αγάπησες με το πάθος της γυναικείας σου καρδιάς.
Σ' αναζητώ στη κόλαση που υπάρχει μέσα μου
μα σ' ανακαλύπτω στον παράδεισο
της αγνής, αμόλυντης ψυχής, κρυμμένη, να φοβάσαι,
σαν να προσδοκάς, να ελπίζεις, μα δεν τον ομολογείς.
Εσύ που λάτρεψες το φως, το σκοτάδι λυτρωτικά
στο κορμί σου ρίχνεις.
Εγώ που στο σκοτάδι βαρέθηκα να ζω,
φως διάπλατο σκορπίζω στις ανταύγειες
των χρυσών σου μαλλιών.
Δυο φιγούρες κάτω από τον ίδιο ουρανό.
Χαμένες στα γυμνά κορμιά χιλάδων χρόνων.
Πολύ όμορφο και γλυκό... Ελεγειακό θα έλεγα.
ΑπάντησηΔιαγραφή