Το δέντρο της γέννησης του αοράτου - Κιχέμ

Υπάρχει ένα δέντρο στο βάθος του δάσους.
Διαφορετικό, παλλόμενο, αναλλοίωτο.
Υπάρχει ένα δέντρο που οι ρίζες του τραγουδούν μέσα στο χώμα κι’αυτό κινείται ρυθμικά στους ήχους.
Αν εκεί ξαπλώσεις θα το καταλάβεις, θα σε νανουρίσει.
Υπάρχει ένα δέντρο που ο κόρμος και τα κλαδιά του είναι διάφανα.
Αν από κοντά το κοιτάξεις θα δείς λευκούς καπνούς να χορεύουν αργά, υπνωτικά, ρυθμικά.
Από μακριά φαντάζει ομίχλη πρωινή που δεν σβήνει.
Μονάχα αιωρείται πάνω κάτω, μαζί και τα βλεφαρά σου.
Υπάρχει ένα δέντρο που λίγοι θνητοί το συνάντουν.
Όσοι το συνάντησαν και έζησαν γίναν αμέσως δέντρα.
Και έτσι το κρύβουν ακόμα περισσότερο.
Όσοι το συνάντησαν και πέθαναν, στάχτη και στον αέρα σκόρπισαν.
Γιατί οι καλοί και δίκαιοι ζούν έστω και σ’όποια μορφή.
Και οι άδικοι σβήνουν και χάνονται μέσα στο Όλο.
Μα όλοι, όλοι όσοι το δούν πότε πίσω δε γύρνουν.
Αυτός είναι ο νόμος του.
Η ευχή και η κατάρα του.
“Το δέντρο της γέννησης του αοράτου”.
Έτσι τ’ονομάσαν, πλάσματα πιό αρχαία και πρωτόγονα από το ίδιο.

Γιατί αυτό το δέντρο γεννά καρπούς που κρυφοί πρέπει να μείνουν από ανθρώπου μάτια.
Γιατί είναι οι καρποί του πλάσματα ζωντανά.
Όχι τούτου του κόσμου.
Μα εκείνου του κόσμου που ονομάζουν οι γεροντότεροι παραμύθια και οι νέοι φαντασία.
Κι’ανθίζει και καρποφορεί το δέντρο κάθε πενήντα ανθρώπινα χρόνια.
Και κρέμονται οι καρποί και φεγγοβολούν.
Και μέσα από τον διάφανο σάκο βλέπεις ζωντανά πλάσματα να κινούνται μέσα σ’ένα χρυσοπράσινο υγρό.
Να μεγαλώνουν, ν’αναπτύσσονται.
Όπως στη μήτρα μιάς μάνας, παιδιά.
Όταν φτάσει η ώρα ενός πλάσματος να γεννηθεί,
αφήνει ο διάφανος σάκος και τρέχει το χρυσοπράσινο υγρό πάνω στο χώμα.
Κι’έτσι λογής λογής λουλούδια φυτρώνουν ξαφνικά έτοιμα να υποδεχθούν κι’αυτά το νεογέννητο.
Κι’ανοίγει τα φύλλα του,σαν το λώτο, η σάκος και βλέπεις να κρέμεται στο δέντρο το αιθέριο πλάσμα που κυοφορούσε τόσο καιρό μέσα του.
Και είναι αυτό το πλάσμα, μιά νεραίδα.
Έτσι γεννιούνται.
Με τα χρωματά τους, τις αισθήσεις τους, τις μαγικές ιδιοτητές τους, τα κάλλη τους και περισσότερο απ’όλα την γνώση της υπαρξής τους και της αποστολή τους.
Τους ανθρώπους πώς να βοηθούν και να ευλογούν, παντοτινά.
Γιατί η μητέρα τους “Το δέντρο της γέννησης του αοράτου” τους μιλά εξ’αρχής κι’αυτές γνωρίζουν το τι, το πώς, και το γιατί.
Μα αλίμονο.
Υπάρχουν και καρποί που δεν μεγαλώνουν, μήτε ανθίζουν.
Μόναχα την μητέρα τους αφήνουν και χάμω πέφτουν στο πάγωμένο χώμα.
Κι από φωτεινοί σάκοι με χρυσοπράσινο υγρό αμέσως μαυρίζουν.
Μαυρίζουν και τα πλάσματα μέσα τους.


Τούτα τα πλάσματα, το χώμα τα καταπίνει.
Χέρια γαμψά που παραφυλούν στις λάσπες και στις πέτρες τ’αρπάζουν και τα οδηγούν όλο και πιό βαθιά μέσα στο έδαφος.
Όλο και πιό βαθιά μέσα σε σκοτεινές στοές και δίπλα σε τσουκάλια που βράζουν.
Και μέσα εκεί, τους σάκους με τα πλάσματα πετούν.
Γεμίζουν οι μαύρες στόες με αγριεμένα γέλια, με στριγκλιές και ξεφωνητά.
Ουρλιάζουν και τα πλάσματα που βράζουν.
Πονούν, ταλαιπωρούνται, μεταμορφώνονται.
Και έτσι γεννιούνται οι μάγισσες.
Και όλη τούτη η παραμόρφωση, η διαστρέβλωση ένα πράγμα πλάθει μέσα στα μαύρα τους μυαλά.
Τους ανθρώπους να κυνηγούν, να τυραννούν, να τρομάζουν, να καταριούνται, να πολεμούν.

“Το δέντρο της γέννησης του αοράτου”.
Οι καλοί καρποί, οι νεράιδες.
Οι κακοί καρποί, οι μάγισσες.
Ο Αιώνιος αγώνας καλού και κακού.
Κι’αναμεσά τους οι άνθρωποι.
Μ’ευχές και κατάρες.






Πηγή: http://ablackspade.wordpress.com/