Αγαθή Αγγελάκη- ΆΝΘΡΩΠΟΙ - ΧΩΡΙΑ !

ΆΝΘΡΩΠΟΙ - ΧΩΡΙΑ !


Υπάρχουν άνθρωποι χαμένοι σε διαμερίσματα
σε μεγαλουπόλεις , σε αχανείς λεωφόρους.
Υπάρχουν κι άλλοι που γίνονται ιδέες
γίνονται πίνακες ζωγραφικής , γίνονται χωριά!
Χωριά που σκαρφαλώνουν σε ψηλά βουνά
σαν κάποιος να τα πήρε αγκαλιά, να τα ανέβασε ψηλά.
Χωριά που το επίσημο όνομά τους συγκινεί μόνο το GPS
και το αληθινό τους αυτούς που τα αγάπησαν...
Χωριά που σε καλοσωρίζουν πρώτοι
αυτοί που έφυγαν…

Καθισμένες στο πεζούλι οι γιαγιάδες
παρατεταγμένες με τα μαύρα τους μαντήλια
κρύβουν όσες πίσω τους κάθονται.
Αυτές οι γυναίκες , οι μανάδες
που τίποτα ποτέ δεν είχαν δικό τους
ούτε καν το όνομά τους...
Δούλες και κυρές αιώνιες
των αφεντάδων των αντρών τους...

Ανέστησαν παιδιά
που γράφουν σήμερα δικιά τους ιστορία
κρατώντας πινέλα ζωγραφικής και στυλό πολυτελείας
στα απαίδευτα χέρια τους.
Δεν την γράφουν σκαλίζοντας την στάχτη στη φωτιά
ούτε πάνω σε πέτρινες πλάκες....

 

Αυτές τις γυναίκες βλέπεις
τους αφανείς ήρωες
που δεν τους αποδόθηκε ποτέ καμία τιμή
δεν εκφωνήθηκε κανένας λόγος
για την επίτευξη του ακατόρθωτου στόχου τους.
Τις ακούς στα πεζούλια
πότε παραπονεμένα , πότε νοσταλγικά
να διηγούνται τις ζωές τους σαν παραμύθια να ΄ναι...

Ακούς πως κουβαλούσαν τα παιδιά τους σε αυτοσχέδια μάρσιπο
που σαρμανίτσες αποκαλούσαν
πως περπατούσαν 20 και 40 χιλιόμετρα για να ανταλλάξουν αυγά με αλεύρι
πως μαγείρευαν και έψηναν ανάβοντας φωτιά στο φούρνο,
πως καλλιεργούσαν κήπους και χωράφια
πως τίποτα έτοιμο δεν αγόραζαν.
Ακούς πως κουβαλούσαν ξύλα στην πλάτη
και τα παιδιά τους στην αγκαλιά,
έπλεναν με ''αλυσίβα '' τα ρούχα στο ποτάμι
δούλευαν από την Ανατολή μέχρι αργά την νύχτα
ταγμένα ρομπότ σε διατεταγμένη αιώνια υπηρεσία για την επιβίωση.
Έκαναν το δέρμα των γουρουνιών παπούτσια
έκαναν την καρδιά τους πέτρα για να αντέχει την σωματική και λεκτική κακοποίηση
έχοντας με αρχέγονο φερμουάρ
--φερμένο ποιος ξέρει από που--
κλειστό το στόμα τους.
Χλευάζονταν οι χήρες
μαζί και τα ορφανά τους
τσουνάμι αφανέρωτο ο λυγμός τους
αφού ποτέ δεν φάνηκε.

Έδεναν τις δεκαρούλες τους
σε κόμπους στα μαντήλια ,
έδεναν τα όνειρά τους
σε κόμπο με τις κοτσίδες τους
μη τύχει και μιλήσουν...

Αποχαιρετούσαν τα παιδιά τους
αμούστακα αγόρια και άγουρα κορίτσια
που φευγαν για να ζήσουν
αντί για εισητήρια τους έδιναν τις προσευχές τους
τα τάματα και τις ευχές τους...
Και οι άντρες…
Πίνοντας το καφεδάκι τους
ή το κρύο ουζάκι τους
χαμένοι σε μια παρτίδα δηλωτής,
σε μια συζήτηση πολιτικής
ή κοινωνικής κριτικής,
φέρνουν την μυρωδιά μιας άλλης εποχής.
Μιας εποχής σκληρής
που δεν άφηνε ποτέ χώρο για συναισθηματισμούς
ή εγωισμούς.
Μιας εποχής που δεμένους τους είχε
σαν τα ζωα στο αλέτρι
για να δουλεύουν χωρίς σταματημό.
Χωρίς ζεστά παπλώματα
να τους σκεπάζουν το βράδυ,
χωρίς κλιματιστικά να τους δροσίζουν το καλοκαίρι
χωρίς την πολυτέλεια ενός ζεστού μπάνιου
χωρίς μια μάνα να κλαφτούν ή να χαιδευτούν...

Κι είναι όλοι αυτοί οι άντρες
κι είναι όλες αυτές οι γυναίκες
φευγάτοι από καιρό
στο ταξίδι χωρίς γυρισμό
μα... είναι πάντα εδώ!

Γι αυτό το χωριό δεν έχει μόνο ''επίσημο'' όνομα
μα έχει κι αληθινό...
Γιατί απ όπου περνάς
κάποιος ξεπροβάλλει για να σου πει μια ιστορία...

Κι έτσι κάθε φορά του δίνεις και άλλο όνομα
κάθε φορά έχει το όνομα του συνομιλητή σου
Που απέδρασε από τον κόσμο των ψυχών
Για να σε συναντήσει για λίγα λεπτά…
Ώσπου να ακουστεί το G P S .

Που… θα σε προσγειώσει στην πραγματικότητά του…