Ο Ισμαήλ Φερίκ Πασάς σκέφτηκε τότε πως, αν η ζωή του είχε κυλήσει στην τροχιά των μαχαιριών, κι αυτό αποδεικνυόταν από την αιχμαλωσία του ως χριστιανού και από τους πολέμους του ως μουσουλμάνου, άλλα μαχαίρια έπρεπε να φοβάται. Αυτά που σκίζουν μαλακά τον αυγουστιάτικο αέρα, σαν περιστέρια που κατεβαίνουνε να πιουν νερό σε στέρνα κάτω από συκιές και κυπαρίσσια. Ο θάνατος είναι το άσπρο πούπουλο, που περισσεύει από την κίνηση και πέφτει στο νερό. Είδε την στέρνα κατακόκκινη. Έφερε το χέρι στους κροτάφους, για να δει αν οι πρώτες άσπρες τρίχες δίνουν στις ρώγες των δαχτύλων διαφορετική αφή. Ήπια, κουρασμένα πούπουλα. Αν ζει η μάνα του, θα έχει κάτασπρα μαλλιά, που άλλαξαν χρώμα στο πλευρό άλλου άντρα κι άλλων παιδιών. Η φωνή της χαμήλωσε φωνάζοντας το όνομά του δυο φορές σαν να τον μάλωνε, ότι προσπάθησε να την ξεχάσει κινδυνεύοντας τη ζωή του στις μάχες. Όμως έφτασε πια στην ηλικία που όφειλε να την ξεχάσει με τον μόνο τρόπο που υπήρχε. Να παντρευτεί, σύμφωνα με τη σειρά του, και να γλυκάνει έτσι το πένθος για τον χαμό του αγαπημένου του φίλου. Αυτή θα χαιρόταν να τον ξέρει στις φροντίδες άλλων γυναικών.
Εκδόσεις Καστανιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.