Ελένη Εμπορίδου- ΑΝΤΙΟ ΣΑΣ – ΕΙΜΑΙ ΖΩΝΤΑΝΗ

Και περνούν οι ώρες, οι μέρες, οι βδομάδες, οι μήνες, τα χρόνια. «Μα δε βγαίνει ποτέ αυτός ο ήλιος;» αναρωτιέσαι. «Μα τι έχω και είμαι συνεχώς άρρωστη;» Χάθηκε το χαμόγελο, έσβησε ο ήλιος, κλείστηκαν όλοι στα σπίτια τους, έπαψε να χτυπά το τηλέφωνο, μίκρυνε ο κόσμος κι έμεινε σ’ ένα δωμάτιο κι εκεί χώρεσε ολόκληρος και στεγάστηκαν όλα τα όνειρα, όλες οι σκέψεις, όλα τα δάκρυα. Οι μυρωδιές της κουζίνας, τα τραγούδια και τα γέλια των παιδιών, τα λουλούδια, τα πουλιά, όλα χάθηκαν.

Ξυπνάς ένα πρωί και όλα είναι σκουρόχρωμα, μουντά, συννεφιασμένα. Ένα ρίγος διαπερνά το κορμί σου, ένα δεύτερο ακολουθεί και τρίτο και τέταρτο, κουκουλώνεσαι ξανά στο κρεβάτι σου κι αναρωτιέσαι πού είναι το θερμόμετρο. Πιάνεσαι, να ορίσεις τα δέκατα, και σκέφτεσαι «πόσο πυρετό θα ανεβάσω;». Αρχίζουν οι πόνοι στο κορμί σου, πονοκέφαλος και νύστα. Κοιμάσαι με ευκολία, αλλά και με δυσκολία για λίγο, μέχρι που χτυπά το τηλέφωνο: «Καλημέρα φιλενάδα», ακούς μια χαρούμενη φωνή στην άλλη πλευρά, «τι λες; είσαι για καφεδάκι;». Ανοίγεις τα μάτια βαριεστημένα, κοιτάς έξω… «Πού τη βλέπεις την ωραία μέρα; μαύρη κι άραχνη είναι… κι έχω και τα χάλια μου… μάλλον αρρώστησα» απαντάς με σιγουριά. «Σοβαρά μιλάς; ο ήλιος λάμπει, τα πουλιά κελαηδούν… τι λες τώρα; άλλο καιρό έχετε εκεί;» ακούς απορημένη κι απαντάς: «Δεν είμαι καλά… να κλείσουμε καλύτερα και να τα πούμε άλλη ώρα.» 

Ξαφνικά έρχεται ένας μαυροφόρος άνδρας, κρατώντας ένα τεράστιο σπαθί και στέκεται μπροστά σου. Ανήμπορη να τον αντιμετωπίσεις τον κοιτάς στα μάτια και πριν καλά καλά καταλάβεις τι συμβαίνει, φρικτός πόνος διαπερνά το κορμί σου και το σκοτάδι απλώνεται. Μια κραυγή με όση δύναμη σου έχει απομείνει ακούγεται: «Θεέ μου, βοήθα με»… Ακούς σειρήνες και κόσμο πολύ, όλοι ντυμένοι στα άσπρα. Κινούνται όλοι πολύ γρήγορα κι εσύ στροβιλίζεσαι και σε τρέχουν, σε σπρώχνουν, σε πιάνουν… Κι εσύ δεν ξέρεις πού βρίσκεσαι και προσπαθείς δειλά δειλά να κρυφοκοιτάξεις και μες στην αγωνία σου βλέπεις κάτι γνώριμο, κάτι που σου προκαλεί ανατριχίλα, ρίγος, πόνο, αναγούλα… Τον γνωστό πάντα καλοντυμένο, καλοχτενι-σμένο, αρωματισμένο, αλλά και γελοίο θίασο. Αυτόν που όλα τα χρόνια της ζωής σου στεκόταν δίπλα σου κι έπαιζε το ρόλο του με τεράστια επιτυχία. Ήλθε λοιπόν σύσσωμος να δώσει άλλη μια παράσταση ή μήπως να παραστεί συντετριμμένος  σε μια τραγωδία που ο ίδιος είχε γράψει; Άρπαξε λοιπόν τα καδρόνια κι άρχισε να μάχεται. Δεν καταλάβαινες γιατί όλοι αυτοί οι ωραίοι άρχισαν να κυνηγούν όλους αυτούς τους ασπροντυμένους ανθρώπους με μανία.

Κοίταζες απορημένη και φοβισμένη.

Πέρασαν λίγες μέρες μέσα σ’ αυτόν τον τόπο, τον γεμάτο κόσμο, ησυχία και φασαρία, μάχες κι εσύ ξαφνικά ένιωσες δυνατή. Κοίταξες από το παράθυρο δειλά δειλά και τότε… τότε είδες ξανά τον ήλιο να λάμπει. Ξανακοίταξες… και ξανά … και ξανά και ήταν αληθινός κι άνοιξες κι άλλο τα μάτια και ανασήκωσες το κορμί σου και υπήρχαν λουλούδια και χρώματα. Ακουγόταν κελάηδισμα πουλιών. «Ω Θεέ μου, η ζωή… είμαι ζωντανή!!!» Πόση χαρά, Θεέ μου, στο πρόσωπό σου! Έλαμπε! Η φωνή σου ήταν χαρούμενη, δεν μιλούσες… τραγουδούσες και όλα γύρω ήταν ευτυχία, όταν έξαφνα άνοιξε η πόρτα.

Δεν την άκουσες, ζούσες, δε σ’ ένοιαζε. Εκείνη την ώρα σκοτείνιασαν όλα. Ο θίασος. Ο θίασος αυστηρός και σκληρός: «Σκύλα, πόρνη, γελάς; βλέπεις; μιλάς; περπατάς; τραγουδάς; Σκάσεεεεεεε…..»

Τότε ήταν που ο ήλιος έλαμψε ακόμη πιο πολύ και πήρες όλες τις δυνάμεις σου. Σήκωσες με τόλμη και δύναμη το χέρι σου κι έδειξες την πόρτα. Η φωνή σου σταθερή και δυνατή ακούστηκε γεμάτη αυτοπεποίθηση: «Έξω, έξω όλοι σας… δεν ανήκω εγώ στο θίασό σας. Στα τσακίδια ατάλαντα σκουπίδια που βρωμίσατε τον τόπο με την ψευτοηθική σας, προστάτες της ακολασίας, τέρατα του σκότους. Τα αρώματά σας βρωμάνε, τα μαλλιά σας τα φτιασιδωμένα και τα μούτρα σας τα μασκαρεμένα πάρτε τα και δρόμο…α! και τα χρυσοκέντητα ρούχα σας πάρτε τα όλα. Όσα και να φορέσετε δήθεν άνθρωποι, πάντα γυμνοί και μόνοι θα είστε!

Αντίο σας, είμαι Λεύτερη, είμαι ευτυχισμένη, σας βλέπω και δε σας λυπάμαι πια, γιατί είμαι ζωντανή».