Παραδόξως τα σκοτάδια, έχουν πάντα ως απότοκο το φως - Λάσκαρης Π. Ζαράρης

Μία μνήμη στολισμένη με τα άστρα της νυχτιάς

κι ένα δάκρυ που τρεμοπαίζει στου γλυκού ματιού τις άκρες

για ταξίδια του νου γεμάτα μες στη σιγαλιά.

Καημοί ζωντανεύουν στα σκοτάδια ξαφνικά

να πλανέψουν μια καρδιά απ’ της μοναξιάς τον δρόμο.

Σκέψεις ορθώνουνε τείχη θαυμαστά

κι ένα φεγγάρι σπαθίζει τον ουρανό με τις κίτρινες σκιές του

παίζοντας στ’ ανοιχτά της θάλασσας, σαν βάρκα που σκιρτά

μ’ έναν άνεμο ανήσυχο στις αγκαλιές των πόθων.

Καινούργιοι κόσμοι, ανθηροί, φέρνουν τη μοσχοβολιά

του ονείρου και τη χαρά του δέντρου που καρπίζει ερωτικά.

Φως απαλό, ώριμο φρούτο σε χέρι ανθρώπινο, στοργικό,

φέρνει τις αποχρώσεις του η αυγή

όπου το σκοτάδι είχε ριχτεί, να πνίξει

συναισθήματα και της καρδιάς λαχτάρες.

Πληγές που άνοιξε το μαύρο σε μια βασανισμένη ψυχή,

μέσα στους αναστεναγμούς του κύματος γλυκαίνουν.

Το ασυγκράτητο γέλιο των παιδιών ακούγεται τριγύρω

σαν βλέπουν τον ήλιο μεθυσμένο οδηγό,

να ρίχνει τις αχτίνες του σε ασπροφτέρουγα πουλιά

κι εκείνα να κινούν γι’ άλλα αμόλυντα τοπία,

ιδέες κυνηγώντας διαρκώς· νομίσματα χρυσοσκάλιστα

να εξαργυρώνουνε ελπίδες, στα βαθιά γεράματά τους.

Μία μνήμη ν’ αγγίξει όνειρα ζωηρά

που άπειρα εχθρεύονται του σκοταδιού τη θλίψη!

Κι εκείνο το μαυροφτέρουγο πουλί που κρύφτηκε

στις πυκνές φυλλωσιές, στις λυπηρές στιγμές,

πήγε να τραγουδήσει της μέρας τα όμορφα χρώματα

κι ύστερα κρύφτηκε σε μια σπηλιά σαν φοβισμένο ζωντανό

πίσω απ’ το ατρόμητο κι υπέρλαμπρο φως που μεσουρανούσε.

Πηγή