Δείτε τα 5 πιο δημοφιλή άρθρα μας για την εβδομάδα που μας πέρασε. Χαιρόμαστε ιδιαίτερα που τα 4 στα 5 άρθρα είναι έργα αναγνωστών.
(Με αυτή τη στήλη μετράμε τα δημοφιλή της εβδομάδας, ενώ στην δεξιά στήλη υπάρχει η εφαρμογή που μετράει τα δημοφιλή του μήνα.)
1. ~Τρωτή~ Ένα εξαιρετικό ποίημα από την Κάκια Παυλίδου (έργα αναγνωστών)
Οι δανδέλες
από σύρμα
για να απλώνω τα μουσκεμένα Όνειρα
να στεγνώνει το Χώμα της Ψυχής μου...
Η χτένα
ατσάλινη
να ξεμπλέκω τις τούφες της Σκέψης,
όταν μπλέκονται οι Επιθυμίες ξεριζωμού
με τις Ρίζες της Ζωής μου...
κι όμως τα Βράδια
λιώνω το μάγμα της Φυλακής
και ηλεκτροδοτώ με Φεγγάρι
το Χορό μου...
Κι αν λυγίσω
Μίσχος το Κορμί της Ψυχής
κι ευλύγιστο αντέχει
να γέρνει στους τέσσερις Ορίζοντες
χορεύοντας
Θάνατο και Ελευθερία
Ρίσκο και Γκρέμισμα...
2. Ασημινα Ξηρογιάννη- Τρία όμορφα έργα που αξίζει να δείτε. (έργα αναγνωστών)
http://varelaki.blogspot.com
ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ:
1.Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ,Ποιήματα,Δωδώνη,2009
2.ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΚΙΑ,Ανατολικός,2010(Επαινος από την Πανελλήνια Ενωση Λογοτεχνών,Α Βραβείο Βιβλιου στα Σικελιανά 2011)
3.ΠΛΗΓΕΣ,Γαβριηλίδης 2011
Λίγα λόγια για τα έργα της Ασημινας Ξηρογιάννη με τη σειρά που το καθένα εκδόθηκε.
1.H ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ ,Δωδώνη 2009,περιλαμβάνει Δύο ποιητικές συλλογές
1.Η ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ΒΥΘΙΣΤΗΚΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ.[ερωτικά ποιήματα]
2.ΤΑ ΩΡΑΙΟΤΕΡΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ.
Ενδεικτικά:
( Στην Δέσποινα)
Να ανακυκλώσεις τη ζωή που σπατάλησες.>
Mα εγώ...καρφωμένη στην μία όχθη,
αρκέστηκα στο να ονειρευτώ την άλλη.
*******
Απ την ταρατσα βλεπω φωτα να τρεμοπαιζουν περα μακριά.
Κι ακούω θορυβους της πόλης που ποτέ δεν κοιμάται.
Τα βραδια του καλοκαιριού έχει δροσιά.
Φορώ λευκό νυχτικό - σατέν.
Μαύρους κύκλους θα χω το πρωί και στα μάτια μου
γραμμένα ερωτηματικά.
Που την άλλη νύχτα δεν θ΄απαντήσω πάλι.
[Η Προφητεία του Ανέμου,εκδ.Δωδώνη]
Κι ακούω θορυβους της πόλης που ποτέ δεν κοιμάται.
Τα βραδια του καλοκαιριού έχει δροσιά.
Φορώ λευκό νυχτικό - σατέν.
Μαύρους κύκλους θα χω το πρωί και στα μάτια μου
γραμμένα ερωτηματικά.
Που την άλλη νύχτα δεν θ΄απαντήσω πάλι.
[Η Προφητεία του Ανέμου,εκδ.Δωδώνη]
***********
Η ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ΒΥΘΙΣΤΗΚΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ
να ησυχάσω τα βράδια.
Προσπαθώ να ονειρευτώ όταν για πρώτη φορά μ΄ακούμπησαν,
μ' 'επαιξαν ,μ΄απογείωσαν.
Τα χέρια σου έχουν ωραία γεύση.
Με βασανίζουν έτσι που μου λείπουν τα βράδια και τα πρωινά.
Τα φωτογράφισα με τη μνήμη τότε που τα φιλούσα για ώρες.
Και πάλι δεν τα χόρταινα.
2.ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΚΙΑ,Νουβέλα,Ανατολικός 2010
ΑΥΤΟΣ, ένας χορευτής, στο τέλος της καριέρας του, διαπιστώνει ότι δεν έχει νόημα η ζωή του χωρίς την δυνατότητα να ασκήσει την τέχνη του.
ΑΥΤΗ , η γυναίκα του, προσπαθεί να τον πιέσει ότι αξίζει να ζήσει τη ζωή του ακόμα και μετά το τέλος μιας πετυχημένης καριέρας,... ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να τον ξανακερδίσει, να την ξαναγαπήσει.
Μια νουβέλα για την τέχνη, τις εξαρτήσεις, τον έρωτα. Βασισμένη σε αληθινή ιστορία.
Περισσότερα:http://varelaki.blogspot.com/
Απόσπασμα:
ΣΕΛ11-13,[απόσπασμα]
Τριγυρίζω μέσα σ΄ένα σπίτι άδειο.Μόνη.Σέρνομαι από δωμάτιο σε δωμάτιο,ψηλαφίζοντας μνήμες.Κλείνω τα μάτια.Αφήνομαι στο σκοτάδι.Προσπαθώ ν΄αυτοσυγκεντρωθώ ,μήπως και ανακαλέσω λίγη χαρά από το παρελθόν.Δεν τα καταφέρνω.Φαίνεται πως τα κύταρρά μου έχουν πια νεκρωθεί.Ανεπανόρθωτα.Ο εγκέφαλός μου αχρηστεύθηκε ερήμην μου.Γερνάει και αυτός ,όπως και γω.Φθίνω,γιατί δεν μπορώ να νικήσω τον χρόνο που με υπερβαίνει.Το σώμα μου έχει αλλάξει σχήμα,έχει βαρύνει.Κι όμως,κοίτα που θα κατοικώ μέσα σ΄αυτό μέχρι το τέλος της ζωής μου!Είμαι σαράντα χρονών.Και θα συνεχίσω να υπάρχω και να συναναστρέφομαι φαντάσματα.Όποιος έχει γευτεί την ευτυχία και την ομορφιά,αρνείται μετά να συμβιβαστεί με την δυστυχία και την ασχήμια.Δεν έχω μάθει να συγκατατίθεμαι στη μιζέρια.Μα θα αναγκαστώ να πορευτώ όπως μπορώ,να μαζέψω τα κομμάτια μου,να βουλιάξω μέσα σε ένα αδιάφορο παρόν.Διαφορετικά θα χάσω εκείνη.Θα μου την πάρουν άνεμοι μακριά,θεριά θα την κατασπαράξουν ,αν την αφήσω...Είναι τόσο μικρή και ανέμελη,τόσο τρυφερή.Νοιώθω βρώμικη κάθε που την ακουμπώ,που κρατώ το χέρι της...Φοβάμαι,μήπως άθελά μου της μεταδώσω θλίψη.Δεν θέλω η κόρη μου να φέρει το στιγμα της λύπης.Δεν της αξίζει αυτή η μοίρα.Το χαμόγελό της κλείνει όλη την ουσία του κόσμου τούτου.Το κορμί της λιτό,άυλο σχεδόν,λικνίζεται σε μουσικές ουράνιες.Αβίαστα ζωγραφίζει αρμονικές κινήσεις και ξεχνιέται σε αέναους ρυθμούς.΄Εχει μέσα της μια περιουσία κλειδωμένη καλά σε κάθε της ίνα,σε κάθε ιστό...Φέρει το σπέρμα ενός ατέρμονου κάλλους.Μια άγια τράπεζα το σώμα της.'Ενα θησαυροφυλάκιο το είναι της.Τρομάζω στη σκέψη ότι εκείνη το αγνοεί.Ασυναίσθητα κάνω γκριμάτσες αποδοκιμασίας.Τα μάτια μου πρέπει να έχουν πάρει παράξενη έκφραση.Ψάχνω να βρω καθρέφτη.Μα είναι σκεπασμένοι όλοι με λευκά σεντόνια.΄Ασπρα υφάσματα καλύπτουν τα έπιπλα.Σα φαντάσματα κοιμισμένα ή σε νάρκη.Λες,να βγω γρήγορα έξω,μήπως και ξυπνήσουν και μ΄αρπάξπυν ,και δεν μ΄αφήσουν ν΄αποτινάξω το παρελθόν...Το κακό παρελθόν...Το καλό,ας το θυμάμαι...Αν δεν έχω μνήμη ,θα πεθάνω νωρίς.Εγώ είμαι η μνήμη μου...Η μνήμη μου παραπέμπει στην ύπαρξή μου...Της δίνει υπόσταση,της δίνει Λόγο.Η σκέψη μου είναι μπερδεμένη.Αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε μονοπάτια άγνωστα,σε μυστικές ροές και ξεχασμένα περάσματα.Η σκέψη μου νοσεί,το μυαλό μου πονάει.Μου΄ρχεται ν΄άνοίξω την πόρτα,να πάρω τους δρόμους,τα λιμάνια ,τους σταθμούς,να εξαφανιστώ,να αράξω κάπου στην ακρη του κόσμου,σε μια μικρή γωνιά ξεχασμένη,να κουρνιάσω ανάμεσα σε αγνώστους,να περιμένω τον θάνατο να΄ρθει.Και θα΄ρθει.Γιατί θα παρακαλώ μέρα νύχτα.Κι αν υπάρχει θεός,θα μου τον στείλει,για να με λυτρώσει,να με αδειάσει απ΄το βαρύ φορτίο,αυτό το μολύβι που εγκαταστάθηκε στη ψυχούλα μου.Θα κάνω φτερά,θ΄ανεβώ ίσως ως τον ουρανό,θα γίνω πανσέληνος και θα εμπνέω στους ποιητές στιχάκια για τον ειλικρινή και ατελείωτο έρωτα.Σαν ολόκληρο φεγγάρι που θα είμαι,όλοι θα με σέβονται και θα με υμνούν.΄Αλλοι θα ζηλεύουν ,γιατί θα είμαι αθάνατο:δεν θα ανήκω στην χορεία των ταπεινών και απλών και γήινων και ασήμαντων πραγμάτων...
Ανοίγω την πόρτα και βγαίνω έξω.Από στιγμή σε στιγμή θα πεταχτώ στη μαύρη άσφαλτο και,καθώς ξημερώνει,θα με ρουφήξει η ανατολή και θα με στείλει πολύ μακριά.Μα δεν κουνιέμαι.Προσηλωμένη,βλεπω την ψυχή μου να πετά,ενώ το σώμα μου είναι καθηλωμένο στο ξύλινο πάτωμα του τεράστιου σπιτιού μου.Ακούω τις φωνές της μικρής στ΄αυτιά μου,τα τραγούδια,τις μουσικές,τους κύκνειους χορούς της.Βλέπω τα τεράστια μάτια,το λευκό της δέρμα,τα ρόζ χειλάκια που χαμογελούν.Δεν έχω περιθώρια.Θα μείνω.Αυτός ο δρόμος είναι μονόδρομος.
3.ΠΛΗΓΕΣ,Γαβριηλίδης,2011[ΠΟΙΗΜΑΤΑ]
Φοβάμαι τις λέξεις
που δεν είναι δεμένες με τα βιώματά μου.
Έξω από μένα.
Σαν όνειρα ακυρωμένα.
Σαν απωθημένα.
***
Είναι κάτι βράδυα ναυάγια
(όλο απόγνωση και τρέλα)
που ούτε το φως του πρωινού
δεν ξέρει πώς να τα γιατρέψει.
***
ΟΜΟΝΟΙΑ
΄Ανθρωποι με αφηνιασμένα βλέμματα,
Φωνές αλλόκοτες,
βαθιά πληγωμένες.
***
Όλη μου η ζωή μια αναμονή.
Από τότε που έφυγες,
τα βράδυα,
σβήνω τα φώτα,
βυθίζομαι,
Δεν καταλαβαίνω αν ξημερώνει.
********
Η ΑΡΝΗΣΗ ΣΟΥ
Την άρνησή σου την έκανα καράβι
που θα με ταξιδεύει στα χρόνια που θα΄ρθουν.
Κυματάκι της θάλασσας που πάνω του θα χαιδεύομαι
Φωνούλα μέσα μου που τραγουδάει για αθωότητα.
Την άρνησή σου την 'εκανα στίχους ηχηρούς,
την έκανα στιγμή ολόκληρη γεμάτη από σένα,
ελπίδα ότι μπροστά μου θα σταθείς μια μέρα,
Κι εγώ,
ελεύθερη,
θα σου ψιθυρίζω την αλήθεια μας,
κι εσύ,
για πρώτη φορά,
θα την αποδέχεσαι.
Απόσπασμα:
ΣΕΛ11-13,[απόσπασμα]
Τριγυρίζω μέσα σ΄ένα σπίτι άδειο.Μόνη.Σέρνομαι από δωμάτιο σε δωμάτιο,ψηλαφίζοντας μνήμες.Κλείνω τα μάτια.Αφήνομαι στο σκοτάδι.Προσπαθώ ν΄αυτοσυγκεντρωθώ ,μήπως και ανακαλέσω λίγη χαρά από το παρελθόν.Δεν τα καταφέρνω.Φαίνεται πως τα κύταρρά μου έχουν πια νεκρωθεί.Ανεπανόρθωτα.Ο εγκέφαλός μου αχρηστεύθηκε ερήμην μου.Γερνάει και αυτός ,όπως και γω.Φθίνω,γιατί δεν μπορώ να νικήσω τον χρόνο που με υπερβαίνει.Το σώμα μου έχει αλλάξει σχήμα,έχει βαρύνει.Κι όμως,κοίτα που θα κατοικώ μέσα σ΄αυτό μέχρι το τέλος της ζωής μου!Είμαι σαράντα χρονών.Και θα συνεχίσω να υπάρχω και να συναναστρέφομαι φαντάσματα.Όποιος έχει γευτεί την ευτυχία και την ομορφιά,αρνείται μετά να συμβιβαστεί με την δυστυχία και την ασχήμια.Δεν έχω μάθει να συγκατατίθεμαι στη μιζέρια.Μα θα αναγκαστώ να πορευτώ όπως μπορώ,να μαζέψω τα κομμάτια μου,να βουλιάξω μέσα σε ένα αδιάφορο παρόν.Διαφορετικά θα χάσω εκείνη.Θα μου την πάρουν άνεμοι μακριά,θεριά θα την κατασπαράξουν ,αν την αφήσω...Είναι τόσο μικρή και ανέμελη,τόσο τρυφερή.Νοιώθω βρώμικη κάθε που την ακουμπώ,που κρατώ το χέρι της...Φοβάμαι,μήπως άθελά μου της μεταδώσω θλίψη.Δεν θέλω η κόρη μου να φέρει το στιγμα της λύπης.Δεν της αξίζει αυτή η μοίρα.Το χαμόγελό της κλείνει όλη την ουσία του κόσμου τούτου.Το κορμί της λιτό,άυλο σχεδόν,λικνίζεται σε μουσικές ουράνιες.Αβίαστα ζωγραφίζει αρμονικές κινήσεις και ξεχνιέται σε αέναους ρυθμούς.΄Εχει μέσα της μια περιουσία κλειδωμένη καλά σε κάθε της ίνα,σε κάθε ιστό...Φέρει το σπέρμα ενός ατέρμονου κάλλους.Μια άγια τράπεζα το σώμα της.'Ενα θησαυροφυλάκιο το είναι της.Τρομάζω στη σκέψη ότι εκείνη το αγνοεί.Ασυναίσθητα κάνω γκριμάτσες αποδοκιμασίας.Τα μάτια μου πρέπει να έχουν πάρει παράξενη έκφραση.Ψάχνω να βρω καθρέφτη.Μα είναι σκεπασμένοι όλοι με λευκά σεντόνια.΄Ασπρα υφάσματα καλύπτουν τα έπιπλα.Σα φαντάσματα κοιμισμένα ή σε νάρκη.Λες,να βγω γρήγορα έξω,μήπως και ξυπνήσουν και μ΄αρπάξπυν ,και δεν μ΄αφήσουν ν΄αποτινάξω το παρελθόν...Το κακό παρελθόν...Το καλό,ας το θυμάμαι...Αν δεν έχω μνήμη ,θα πεθάνω νωρίς.Εγώ είμαι η μνήμη μου...Η μνήμη μου παραπέμπει στην ύπαρξή μου...Της δίνει υπόσταση,της δίνει Λόγο.Η σκέψη μου είναι μπερδεμένη.Αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε μονοπάτια άγνωστα,σε μυστικές ροές και ξεχασμένα περάσματα.Η σκέψη μου νοσεί,το μυαλό μου πονάει.Μου΄ρχεται ν΄άνοίξω την πόρτα,να πάρω τους δρόμους,τα λιμάνια ,τους σταθμούς,να εξαφανιστώ,να αράξω κάπου στην ακρη του κόσμου,σε μια μικρή γωνιά ξεχασμένη,να κουρνιάσω ανάμεσα σε αγνώστους,να περιμένω τον θάνατο να΄ρθει.Και θα΄ρθει.Γιατί θα παρακαλώ μέρα νύχτα.Κι αν υπάρχει θεός,θα μου τον στείλει,για να με λυτρώσει,να με αδειάσει απ΄το βαρύ φορτίο,αυτό το μολύβι που εγκαταστάθηκε στη ψυχούλα μου.Θα κάνω φτερά,θ΄ανεβώ ίσως ως τον ουρανό,θα γίνω πανσέληνος και θα εμπνέω στους ποιητές στιχάκια για τον ειλικρινή και ατελείωτο έρωτα.Σαν ολόκληρο φεγγάρι που θα είμαι,όλοι θα με σέβονται και θα με υμνούν.΄Αλλοι θα ζηλεύουν ,γιατί θα είμαι αθάνατο:δεν θα ανήκω στην χορεία των ταπεινών και απλών και γήινων και ασήμαντων πραγμάτων...
Ανοίγω την πόρτα και βγαίνω έξω.Από στιγμή σε στιγμή θα πεταχτώ στη μαύρη άσφαλτο και,καθώς ξημερώνει,θα με ρουφήξει η ανατολή και θα με στείλει πολύ μακριά.Μα δεν κουνιέμαι.Προσηλωμένη,βλεπω την ψυχή μου να πετά,ενώ το σώμα μου είναι καθηλωμένο στο ξύλινο πάτωμα του τεράστιου σπιτιού μου.Ακούω τις φωνές της μικρής στ΄αυτιά μου,τα τραγούδια,τις μουσικές,τους κύκνειους χορούς της.Βλέπω τα τεράστια μάτια,το λευκό της δέρμα,τα ρόζ χειλάκια που χαμογελούν.Δεν έχω περιθώρια.Θα μείνω.Αυτός ο δρόμος είναι μονόδρομος.
3.ΠΛΗΓΕΣ,Γαβριηλίδης,2011[ΠΟΙΗΜΑΤΑ]
Φοβάμαι τις λέξεις
που δεν είναι δεμένες με τα βιώματά μου.
Έξω από μένα.
Σαν όνειρα ακυρωμένα.
Σαν απωθημένα.
***
Είναι κάτι βράδυα ναυάγια
(όλο απόγνωση και τρέλα)
που ούτε το φως του πρωινού
δεν ξέρει πώς να τα γιατρέψει.
***
ΟΜΟΝΟΙΑ
΄Ανθρωποι με αφηνιασμένα βλέμματα,
Φωνές αλλόκοτες,
βαθιά πληγωμένες.
***
Όλη μου η ζωή μια αναμονή.
Από τότε που έφυγες,
τα βράδυα,
σβήνω τα φώτα,
βυθίζομαι,
Δεν καταλαβαίνω αν ξημερώνει.
********
Η ΑΡΝΗΣΗ ΣΟΥ
Την άρνησή σου την έκανα καράβι
που θα με ταξιδεύει στα χρόνια που θα΄ρθουν.
Κυματάκι της θάλασσας που πάνω του θα χαιδεύομαι
Φωνούλα μέσα μου που τραγουδάει για αθωότητα.
Την άρνησή σου την 'εκανα στίχους ηχηρούς,
την έκανα στιγμή ολόκληρη γεμάτη από σένα,
ελπίδα ότι μπροστά μου θα σταθείς μια μέρα,
Κι εγώ,
ελεύθερη,
θα σου ψιθυρίζω την αλήθεια μας,
κι εσύ,
για πρώτη φορά,
θα την αποδέχεσαι.
Ποιος άραγε καταλαβαίνει
τον αγώνα της ημέρας
αν δεν ξέρει για το χρόνο;
Ποιος άραγε κατανοεί
την αξία του ανθρώπου
αν δεν γνωρίζει την ανθρωπότητα;
Δεν πρέπει να σε πειράζει
αν δεν υπάρχει κανείς άλλος
από τους αγωνιστές.
Ο σκοπός μας δεν είναι
μόνο η αναγνώριση
αλλά η δικαίωση.
Το φιλί....
Άνυδρη φύση
δίψας αιώνιας,
πλάγιασμα ικετευτικό
της δροσιάς των ουρανών σου
Μάτια σταγόνας
Μάτια νερού
ολάκερο το σώμα μάτια…
Βρύσες κυλούν ανάμεσα μου
παρακλητικές
ενός θαύματος
υγρής πεμπτουσίας.
Στέργω φιλί…
Καθώς ανεμόπτερο χορεύει
κρυσταλλικό σχήμα που αναπνέει
ιδρωμένο
Πόθο…
Γύρω μου και μέσα μου
Γυμνά κι αδυσώπητα
Τα πέρατα των χειλιών σου…
Γητεύομαι από φως
λευκά ιερουργώ
πληθαίνω στον παφλασμό
προσμονής.
Κοίτα,
τα μισά μου δάχτυλα
χάθηκαν σ αυτό το μεσουράνημα.
Ένα μαύρο πουλί
ασελγεί στο σάρκινο
εργαστήρι της λευκής μου μαγείας
καθώς,
έτσι,
ΕΤΣΙ
Ε Τ Σ Ι…
ΟΛΑ μου τα πληγωμένα
αιμοδοτούν…
R
Θὰ καθόμαστε ἀπέναντι καὶ θὰ κοιταζόμαστε στὰ μάτια
Ἡ σιωπή μου θὰ λέει: Πόσο εἶσαι ὄμορφη, μὰ δὲ
βρίσκω ἄλλο τρόπο νὰ στὸ πῶ
Θὰ ταξιδέψουμε κάπου, ἔτσι ἀπὸ ἀνία ἢ γιὰ νὰ
ποῦμε πὼς κι ἐμεῖς ταξιδέψαμε.
Ὁ κόσμος ψάχνει σ᾿ ὅλη του τὴ ζωὴ νὰ βρεῖ τουλάχιστο
τὸν ἔρωτα, μὰ δὲν βρίσκει τίποτα.
Σκέφτομαι συχνὰ πὼς ἡ ζωή μας εἶναι τόσο μικρὴ
ποὺ δὲν ἀξίζει κἂν νὰ τὴν ἀρχίσει κανείς.
Ἀπ᾿ τὴν Ἀθήνα θὰ πάω στὸ Μοντεβίδεο ἴσως καὶ
στὴ Σαγκάη, εἶναι κάτι κι αὐτὸ δὲ μπορεῖς
νὰ τὸ ἀμφισβητήσεις.
Καπνίσαμε -θυμήσου- ἀτέλειωτα τσιγάρα
συζητώντας ἕνα βράδυ
-ξεχνῶ πάνω σὲ τί- κι εἶναι κρῖμα γιατὶ ἦταν τόσο
μα τόσο ἐνδιαφέρον.
Μιὰ μέρα, ἂς ἤτανε, νὰ φύγω μακριά σου ἀλλὰ κι
ἐκεῖ θά ῾ρθεις καὶ θὰ μὲ ζητήσεις
Δὲ μπορεῖ, Θέ μου, νὰ φύγει κανεὶς μοναχός του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.