Φιλί ζωής με φόντο από μετάξι - Βίκυ Καλοφωτιά

Το ξυπνητήρι δηλώνει δυναμικά το παρόν του, διαχέοντας παντού στο χώρο την απαλή μελωδία από το αγαπημένο της τραγούδι, το οποίο είχε επιλέξει πριν από λίγο καιρό, να την ξυπνάει τα πρωινά…Νιώθει τις νότες να την αγκαλιάζουν ζεστά, παρασύροντάς την σε μια παιχνιδιάρικη παράταση του ύπνου, στον οποίο είχε αργήσει να παραδώσει τον εαυτό της, το προηγούμενο βράδυ…Γι’άλλη μια φορά…όπως κάθε βράδυ τον τελευταίο ενάμιση περίπου χρόνο…

Από τότε, που σταμάτησε να εργάζεται στη δουλειά, την οποία ποτέ δεν εξάσκησε με πάθος και με την οποία είχε μάθει να συμβιβάζεται, χωρίς όμως ποτέ να την αγαπήσει…Και η έλλειψη αγάπης προς τη συγκεκριμένη δουλειά, έφερε μοιραία και τη σταδιακή εξασθένιση και αποδυνάμωση της όποιας εκτίμησης κι ευγνωμοσύνης έτρεφε γι’αυτήν…Μέχρι που κάποια στιγμή την έχασε…Είχε πάψει προ πολλού να την διεκπεραιώνει με χαρά, όρεξη και θετική διάθεση και έτσι ήταν θέμα χρόνου κάποια στιγμή να πάψει να υπάρχει στη ζωή της…όπως και ο,τιδήποτε δεν εκτιμούμε όταν το έχουμε, είτε το αγαπάμε, είτε απλά το ανεχόμαστε…οφείλουμε όμως απέναντι στη ζωή και στους συμπαντικούς νόμους, να αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη που το έχουμε και να το αξιοποιούμε ως εφαλτήριο περαιτέρω εξέλιξης και εκπαίδευσής μας, βαδίζοντας το δρόμο προς την οδό που κατοικούν τα μεγαλύτερά μας όνειρα και η εκπλήρωσή τους…

Θυμάται, ότι χθες το βράδυ βυθίστηκε πάλι στον ποταμό των σκέψεών της, στραγγίζοντας μέχρι και την τελευταία ικμάδα της ευρηματικότητάς της, προκειμένου να σκαρφιστεί και την παραμικρή ιδέα, που θα τη φυγαδεύσει από το λαβύρινθο και θα ρίξει έστω και με ένα μικρό φαναράκι, φως, στην πορεία της, που φαίνεται να έχει υποστεί κάποιου είδους στασιμότητα και ανακοπή…ή έτσι δείχνει τουλάχιστον…φαινομενικά πάντα…γιατί αν στρέψει την αμέριστη προσοχή της μέσα της και αναλογιστεί την πρόοδο που έχει σημειώσει στη διαχείριση των συναισθημάτων της και στον τρόπο που αντιμετωπίζει πλέον τις ποικίλες αποχρώσεις της τωρινής της καθημερινότητας, θα αποδειχθεί πανηγυρικά, ότι η πορεία της, μόνο στάσιμη δεν είναι…

Αισθάνεται πιο δυνατή από ποτέ, πιο γαλήνια, δημιουργική και συμφιλιωμένη με τον εαυτό της, τον οποίο έχει αποδεχθεί με όλα τα κομμάτια του και τον οποίο πλέον αγαπά…και θέλει να τον φροντίσει…Κοιτάζεται στον καθρέφτη και χαμογελά με θαυμασμό, εκτίμηση και κατανόηση στο είδωλό της, που αντανακλά τα σπινθηροβόλα πράσινα μάτια της, τις σμιλεμένες πλέον γωνίες του προσώπου της, την υψηλής ευκρίνειας, αυθεντικότητα, που εκπέμπει το χαμόγελό της…το χαμόγελο μιας κοπέλας, που έχει υποσχεθεί στον εαυτό της να εκτιμά πια την κάθε στιγμή, κάνοντας χώρο στη ζωή της για νέους ανθρώπους, καινούριες προκλήσεις, ανανεωμένους στόχους, διευρυμένους ορίζοντες, σταθερές και εμπλουτισμένες αξίες, θετικά φορτισμένες διαδρομές και μια πολύτιμη συλλογή από ευτυχισμένες στιγμές, που τοποθετεί με άπειρη αγάπη στο σεντούκι της καρδιάς της…

Σήμερα κιόλας θα φορέσει μετά από πολύ  καιρό, τα γιαννιώτικα σκουλαρίκια από ασήμι, που της είχε κάνει δώρο ο εαυτός της, σε ένα ταξίδι στην πανέμορφη αυτή πόλη, με τη λιμνοθάλασσα ολόγυρά της…Θα τονίσει τα χαρακτηριστικά του προσώπου της, επιλέγοντας ζωηρά χρώματα από την παλέτα της Άνοιξης και ας βρίσκεται πια σε απόσταση αναπνοής ο Χειμώνας…Τα καστανά μαλλιά της έχουν αποκτήσει χρυσαφένιες ανταύγειες από το καλοκαίρι, που προηγήθηκε, γλυκαίνοντας κι άλλο την έκφραση και την όμορφα κατασταλαγμένη πια φυσιογνωμία της…

Ανοίγει το συρτάρι και ψαχουλεύει ανάμεσα στις βούρτσες της…κάπου εκεί είχε δει τις προάλλες το φιλντισένιο της χτενάκι για τα μαλλιά, τα οποία αποφάσισε επιτέλους να τα ξανακάνει μπούκλες…Μετά από πολύ καιρό…κατά τη διάρκεια του οποίου, αναμετρήθηκε με συναισθηματικές, υπαρξιακές και εσωτερικής φύσης πτυχές του παρελθόντος, έκανε αναρίθμητες φορές την αυτοκριτική της, λογοδότησε στον εαυτό της για χειρισμούς, λεγόμενα και ενέργειες που πήγαζαν από την ανασφάλειά της, την επιφανειακή αξιολόγηση των όσων την περιέβαλλαν και τις μάλλον “άγαρμπες” και συνάμα χαριτωμένες απόψεις και δράσεις της στο πεδίο των σχέσεων και των όσων μέχρι πρότινος πίστευε ότι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του ουσιαστικού “σχετίζεσθαι”…μέχρι που εκδηλώθηκε η εκτεταμένη οργή απέναντι στον εαυτό της, με σωματοποιημένα συμπτώματα στο σώμα της…με τη μορφή ακμής, που είχε να κάνει την εμφάνισή της από τα χρόνια της εφηβείας της…και που κατέλαβε ένα σημαντικά μεγάλο τμήμα του προσώπου της…αλλά δεν την ένοιαζε…μέχρι τώρα τουλάχιστον…

Αφήνει τη ματιά της να περιπλανηθεί γύρω της, στο εσωτερικό του παιδικού δωματίου της, το οποίο ήρθε η ώρα να διαμορφώσει ανάλογα με την ηλικία και την εμπλουτισμένη και συνειδητοποιημένη εκδοχή του υπέροχου εαυτού της, πριν ανοίξει τα φτερά της, για να δημιουργήσει ένα ολόκληρο και ολοκαίνουριο σπίτι, το οποίο θα στεγάσει την ενήλικη ζωή της…και τα όσα θαύματα αυτή φέρνει στο δημιουργικό και σαρωτικό πέρασμά της…

Ξαφνικά συνειδητοποιεί, ότι τίποτα δεν είναι τελικά ακατόρθωτο και όλα βρίσκονται δίπλα της…εκεί έξω…έξω από το μικρόκοσμο, στον οποίο είχε επιλέξει να ζει μέχρι πρόσφατα…αρκεί να απλώσει το χέρι της και να τα φέρει όλα κοντά της…σήμερα…τώρα…εδώ…Χωρίς αναβολές, χωρίς δισταγμούς, χωρίς δικαιολογίες, χωρίς αυτό-περιορισμούς…

Θα φορέσει και το μπεζ φόρεμά της, εκείνο που έχει καταχωνιάσει στα άδυτα της ντουλάπας, με την τιρκουάζ ζώνη και τα ψιλοτάκουνα παπούτσια της, που είχε-μέχρι πρόσφατα-απαρνηθεί, στο όνομα της άνεσης που της προσέφεραν τα στρωτά σανδάλια και οι μονόχρωμες μπαλαρίνες της…Και ας γνώριζε πολύ καλά, πως άλλος ήταν ο λόγος…μια από τις αρκετά συχνές απεγνωσμένες της προσπάθειες, να κρύψει τη θηλυκότητά της και ό,τι εκλεπτυσμένο και αέρινο ανέδιδε η αύρα της…Για να μην πληγωθεί ξανά…

Όχι όμως πια…τώρα που έχει πλήρη επίγνωση της δύναμης και του τσαγανού της…της λάμψης και της δημιουργικότητας χωρίς όρια, που τη διακρίνει τώρα και τη διέκρινε ανέκαθεν…και που πλέον θέλει να τη διοχετεύει στα πάντα γύρω της…

Και κάνοντας μια στροφή γύρω από τον εαυτό της, φορώντας το διακριτικά εντυπωσιακό και κομψό της φόρεμα, βλέπει με την άκρη του ματιού της να κρέμεται στον τοίχο πάνω από την πόρτα, το αγαπημένο της πλατύγυρο καπέλο από μπεζ ύφασμα και το φτερό πάνω στη μαύρη κορδέλα από μετάξι…Μόνο που το πανέμορφο τριαντάφυλλο που επίσης κοσμεί την καλοραμμένη, μεταξωτή κορδέλα, δεν είναι πια άχρωμο αλλά είναι ένα ιδιαίτερα ξεχωριστό και εκτυφλωτικό κόκκινο…

Όπως το χρώμα του Πάθους…

Που κάθε κύτταρο του κορμιού της, την καλεί πλέον να το ζήσει ολόψυχα…

Χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς…

Μέχρι την τελευταία του ικμάδα…

Στο Εδώ…

Και στο Τώρα!