Έρχεσαι πάντα νύχτα και χάνεσαι στο φως
Μια παρουσία αόρατη, μα η διαίσθηση, σαφώς
Μου μαρτυράει πως ξανά απόψε θα περάσεις
Στο σκοτεινό δωμάτιο για να μ' αποτελειώσεις
Αφού το ξέρεις πια καλά πως μ' άφησες σημάδια
Στο σώμα ανεξίτηλα
Και μέσα σου πως κουβαλάς
Κάτι από εμένα
Κι έτσι τον ύπνο μου στερείς και το απολαμβάνεις
Που μου 'ναι τόσο δύσκολο να σε ξεφορτωθώ
Το αίμα μου πίσω να πάρω
Ώστε τη μέρα μου να συνεχίσω
Για μια φορά κι εγώ, έτσι, ανώδυνα
Μα πως να το κατόρθωνα
Σε νιώθω, μα δε σε βλέπω
Σ' ακούω εδώ, μετά εκεί
Κι έπειτα πάλι ξαφνικά
Να χάνεσαι μες τη σιωπή
Και τι νομίζεις, δηλαδή;
Πως πάντα θα είσαι ο νικητής τούτης της αναμέτρησης;
Ε τότε σε πληροφορώ, δεν ήσουνα το πρώτο
Ούτε το τελευταίο
Ήσουνα μοναχά
Το κουνούπι Νο127.
Πανάθεμά σε, σατανά, πάλι βραδιάτικα.
Πάλι για 'σε ξαγρύπνησα και πάλι με νικάς.
Την τύχη μου ανάθεμα, πετούμενο της συμφοράς.
Κουνούπι απ' τα πολλά, μεζέ να με γλεντάς.
Και αν αισθήσεις είχα επτά, θα διάλεγα το να μπορώ
(Παράνοια, τ' ομολογώ)
Τη σκέψη του Νο127 για λίγο να διαβάσω
Κι αν από αυτά που σκέφτηκα
Θ' άντεχε τα μισά.
Κι εφόσον δε στάθηκα άξια να το εξολοθρεύσω,
Όπλο τις λέξεις κάνω, ώστε να το εξοντώνω
Έστω, μέσα μου, κάθε φορά.
Μα όμως πού να φανταστώ
-Του κόσμου τα παράλογα-
Όσες φορές κι αν σκοτωθεί
Εδώ θα ζει αιώνια.
Αντίο, 127. Με νίκησες διπλά.
Πηγή: http://narfita.pblogs.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.