Στου μόλου το θεατράκι
μαζευτήκανε όλοι αποβραδίς,
τζόβενοι και γέροι, ζευγάρια
χέρι χέρι και μωράκια με σαντάλια,
σκονάκια στην τσέπη οι ευχές.
Ο ουρανός θ' άνοιγε σα βεντάλια,
μου είπαν, τα πεφταστέρια έλα
απόψε κι εσύ να δεις.
Αντίκρυ μου χείλη φίλων
αινιγματικά, έφτυναν τα “μακάρι” αβέρτα.
"Γιατί ικετεύετε τον
ουρανό; Έχετε αγνότητα στην ψυχή ή ηρεμία;
Μάθετέ το" είπα “πως μονάχα ο αγέρας ζωογονεί, ποτέ η
νηνεμία."
Ρίγος μετάνοιας με φίμωσε,
τυλίχθηκα στης θαλάσσης την κουβέρτα.
Τα φύκια με προστατεύσανε πριν
οι εχθροί πατήσουν την σκανδάλη,
μα ο κίνδυνος δεν τέλεψ'
ακόμα. Θενά εξαϋλωθώ, να γίνω αερικό,
αλάργα! Στου δικού μου θεού τη
ράχη να σταθώ και όπου με βγάλει.
Ζηλέψανε τ' άστρα, πέφτοντας,
με δωροδόκησαν μ' ένα ποίημα.
"- Ποιος είν' ο θεός
σου", ψιθυρίσαν, "άλλο μην το φυλάς μυστικό!"
"- Είναι το κύμα! Είναι το
κύμα! Είναι το κύμα! Είναι το κύμα!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.