Παρασκευή 18 Μαΐου 2012

Όφις και Κρίνο του Νικολάου Καζαντζάκη (απόσπασμα)


2 του Μάη

Έχω πυρετό πάλι σήμερα. Ανατριχίλες διαβαίνουν από το κορμί μου όλο- κάτι τι σπαράσσει και τεντώνεται στον νου μου, σαν να λύεται απότομα ένα ελατήριο, σαν να ξετυλίσσεται μ’ όρμή μια αμερωτη σκέψη πίσω από το μέτωπό μου. Το αρωμα του κορμιού της σκορπιέται ακόμα κι αργοπεθαίνει γύρω μου και μπαίνει μέσα και μέσα στη σάρκα μου και μετά την ψυχή μου. Κάποιος με σπρώχνει να τρέξω και να την προφθάσω και να της πώ να γυρίσει πάλι και να καθίσει απάνωστα γόνατά μου και να μου δώσει πάλι τα χείλη της. Τα χείλη της τα κόκκινα μου φαίνονται σαν δυο μεγάλες σταλαγματιές αίμα κι όταν γέρνω απάνω των και τα φιλώ ένας πόθος αγριος κι ένα ένστικτο πρωτογενούς εποχής ανθρωποφάγων κυλιούνται μεσ’ στις φλέβες μου- κι ανατριχιάζω όλος - θαρρώ πώς πιπιλίζω ανθρώπινη σάρκα που στάσσει αίμα.
3του Μάη

Είμαι κάπως ησυχότερος σήμερα. Δεν θάλθει απόψε. Την ποθώ και τη φοβούμαι. Είνε παράξενο τί αισθάνομαι γι’ αυτή. Για το ευλύγιστο αυτό σώμα και τα μεγάλα μάτια και τα κόκκινα, τα αίματωμένα χείλη. Ένα βράδυ έκάθισα λυπημένος σ’ έναν κήπο έξω από την πόλη. Ένοιωθα πώς κάποιον έπερίμενεν ή ψυχή μου. Έστρεψα το κεφάλι και την είδα. Γελαστή κι ώμορφη ερχόταν κάτω από τα δένδρα. Κάποιο χέρι μ’ έσπρωξε. Ω, το θυμούμαι- κάποιο χέρι παντοδύναμο μ’ έσπρωξε. Και της σίμωσα και της είπα τ’ όνομά μου- όνομα γνωστό καλλιτέχνη και την παρακάλεσα να μ’ αφίσει να την ζωγραφίσω. Την αγάπησα και μ’ αγάπησε. Το αιώνιο, το μονότονο, το παναρμόνιο τραγούδι! Και τώρα θέλω νάρχεται και να γέρνει απάνω μου το σώμα αυτό με τα μεγάλα μάτια και τα αίματωμένα χείλη και να γεμίζει το δωμάτιο μου με το μεθύσι και το φοβέρισμα της ευτυχίας. Νάρχεται και να παραλύνει τα νεύρά μου όλα, και να χλωμιάζει το κορμί μου με το εκνευριστικό και θανατηφόρο χάιδεμα των πόθων.Έκεί πού με φιλεί νοιώθω μέρες ολόκληρες πόνο- σαν καηματιά.- Τρέχουν από τα χείλη της μέσα στα χείλη μου φαρμακερές γλυκάδες και παραλύουν τη σκέψη μου όλη και όλη μου τη σάρκαΌταν φεύγει και πιάνω να ζωγραφίσω κάτι αλλόκοτες κι εξωτικές γραμμές ξεφεύγουν από το χέρι μου, κάποιες ακόλαστες ενώσεις λευκοτήτων και σκιών καιπαραληρήματα χρωμάτων. Θάλασσες απέραντες κι ασάλευτες, νέφαλα μ’ αλλόκοτο σχήμα, που τρέχουνε στον ουρανό και κατεβαίνουν στον ορίζοντα και σκοτεινιάζουν παράξενους, μεγάλους ήλιους πού βασιλεύουν...

5του Μάη

Μέσα Στην ψυχή μου έπρόβαλες και τόξερα πώς θάλθεις. Και σε περίμενα Σε περίμενα όπως ή γη τον χειμώνα παγωμένη κι έρημη πονεί και περιμένει. Είσαι Συ η ανοιξη κι έρχεσαι και προχωρείς αγάλια, αγάλια, μέσα Στην ψυχή μου. Στο διάβα Σου ανοίγονται κι ανθούν κι εύωδιάζουν οι σκέψεις μου. Κάτω από τα πόδια Σου φυτρώνει και χαμογέλα το χρώμα της ελπίδας.ή αναπνοή Σου θερμή και παρηγορήτρα διαβαίνει απάνω από την ψυχή μου και ξυπνούν από τη νάρκη των ανέρωτων χειμώνων τα όνειρα μου και Σε βλέπουν χωρίς έκπληξη και Σού χαμογελούν. Τόξεραν πώς θάλθεις.Κάποια πουλιά ανοίγουν μέσα μου τα μάτια των και ξετινάσσουν τα φτερά. Κι Έσύ χαμογελάς και προχωρείς αγάλια, αγάλια, βασίλισσα μέσα Στην ψυχή μου. Αγάλια,αγάλια προχωρείς μέσα Στην ψυχή μου με την περηφάνεια των ρόδων και τον ίμερο των μεγάλων κισσών και τη σιωπηλήν επίκληση των ντροπαλών μενεξέδων. Κι ενα φιλί απέραντο ανατριχιάζει κι απλώνεται και τρέμει στο κορμί μου. Το νοιώθω–είσαι η ΑνοιξηΈσύ, ωΕκλεχτή και ω Ευλογημένη,και είμαι εγώ ή γη, ή μεγάλη και ακόλαστη μητέρα- που ανοίγει τις λαγόνες της και περιμένει.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.