Σε έναν κόσμο ζούσα γεμάτο σκιές, με πολλά δήθεν, ίσως και πρέπει.
Σε αυτόν τον άχρωμο χρόνο εμφανίστηκες ΕΣΥ, έτσι απλά.
Μα σε εκέινο τον χρόνο φως έδωσες στα δικά μου τα πρέπει, αλλά έσβησες στην στιγμή του θέλω μου, θέλω που άφησα στην λήθη.
Ξύπνησα όμως μέσα σε πούπουλα κόκκινα, και τρένα φτιαγμένα απο λευκή σοκολάτα.
Ήταν πολύ αληθινό για όνειρο.
Σε ήξερα πριν σε γνωρίσω, είπα.
Το θέλω μου έγινε το χαμογελό σου, το πρέπει μου το άγγιγμά σου, και όνειρο μου ο χρόνος.
Χρόνος που δεν σου είναι ποτέ αρκετός και σε δηλητηριάζει στην απουσία της.
Υπάρχει αντίδοτο;
Η προσμονή της με γλύκαινε, το αρώμα μου της έδινε δύναμη.
Αλήθεια πόσο κρατάνε τα αρώματα αράγε;
Και όταν άρχισες να παίζεις με Κάστρα ξανα, και να μεθάς απο το κορμί της στα σεντόνια σου, πάλι λιγο ακόμα χρόνο ζητούσες.
Λίγο ακόμα, είπες.
Λίγο ακομα.
Και ο χρόνος σου γέλασε.
Και ο χρόνος σε ρώτησε:
Αντέχεις ;
Αντέχεις απάντησες, να ζεις με την φωνή της, αντέχεις να ζεις με αναμνήσεις.
Λίγο ακόμα, είπες.
Κατάλαβες όμως γιατί ο χρόνος σου γέλασε, κατάλαβες ότι αυτός είναι το δηλητηριό σου.
Αυτός και η θάλασσα.
Όχι τα λόγια της, όχι ο θυμός σου.
Και ξανά η εικόνα της μπροστά σου. Ξανά τα χείλη της στα δικά σου, ξανά το άρωμά της πάνω σου.
Λίγο ακόμα, είπες ακόμη μια φορά.
Σε έχω ανάγκη εδώ, είπε.
Ο χρόνος λένε δεν κάνει λάθος, ο χρόνος λένε δεν φταίει ποτέ, ο χρόνος γιατρεύει.
Η αλήθεια είναι ότι μισώ τον χρόνο γιατί σε κάνει να ξεχνάς.
Τον χρόνο παγώνω για να κρατήσω ζεστό το μέσα μου !
Παναγιώτης Δαλιάνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.