Φέρνω τα μάτια σου στο φως και το σκοτάδι φεύγει
έμεινε πόνος ορφανός
μια κούραση μεγάλη
χάνω τις ώρες σαν πονώ, αυτόν που με κλαδεύει
μου κόβει φύλλα της ψυχής στο κίτρινο δοσμένα
το φως δεν ήτανε χολής
ούτε ρυτίδες ψέμα
έδειχναν πτεροδάκτυλο τον χρόνο στο τιμόνι
έμοιαζε στο παράξενο το φως απορημένος
χωρίς το σχήμα να ζητά μέσα του να τον βάλει
μύριζε θειάφι του φθαρτού ρυτιδοτσικνομένο, μύριζε
χρόνους της αυγής
μοίραζε υποσχέσεις
είχε και στο τσουβάλι του στιγμές που σε τρυπούσαν
κραυγές των λύκων εποχής
δόντια σε άδειες θέσεις γεμάτα αίμα του θυμού, θλίψης
παρανυχίδα, χτυπούν καρδιά μικρού παιδιού
σάρκες με καταιγίδα
εκρήξεις ατελείωτες λάβα το διάβα καίει
τον πανικό αισθήσεων κάνουν να παραπαίει.
Μάτια μου πενταπόστακτα γλυκοκαστανομένα
μάτια μου αγγελόφερτα ζαχαρομελωμένα μέσα σε κόγχες
των γλυκών κυττάρων της ευχής μου
δώστε στο μέτωπο σκιές, μετώπη μιας αψίδας
σκιές που σάρωσαν σκιές
σκιές που σκότωσαν το χθες
μέσα στο χθες σε είδα, μελιανθό οροσειράς
σε μια ανάσα γκρίζα, πήρα το ψυχανέμισμα με άλικο χορό
μέθυσαν πρόποδες χαράς
και το πρανές ελπίδας
μέθυσαν μάτια μου σφυγμοί και προδομένοι πόροι
έσπασε πόθος σαν γυαλί
ήταν σκληροί οι όροι, ψηλά τα όρη της χαράς
ψηλότερα του πόνου
αντάμωσαν τα σύννεφα στο γνέψιμο του ήλιου, σεισμός
σεισμός ματάκια ζωγραφιά πολυβασανισμένα
που τόσα λίγα λέγατε μες το πολύ της ήβης
μες το καυτό της σιωπής πόνο φορτώνει τύρβης
δάκρυα με παράπονο και κάτι που δεν βγαίνει
μάτια μου λιανοτράγουδο λιανίζω ν’ ανασαίνει.
161. Ποιητική Τριήρης Σεπτέμβριος 2012 Α. ΚΩΝ/ΝΙΔΗΣ
έμεινε πόνος ορφανός
μια κούραση μεγάλη
χάνω τις ώρες σαν πονώ, αυτόν που με κλαδεύει
μου κόβει φύλλα της ψυχής στο κίτρινο δοσμένα
το φως δεν ήτανε χολής
ούτε ρυτίδες ψέμα
έδειχναν πτεροδάκτυλο τον χρόνο στο τιμόνι
έμοιαζε στο παράξενο το φως απορημένος
χωρίς το σχήμα να ζητά μέσα του να τον βάλει
μύριζε θειάφι του φθαρτού ρυτιδοτσικνομένο, μύριζε
χρόνους της αυγής
μοίραζε υποσχέσεις
είχε και στο τσουβάλι του στιγμές που σε τρυπούσαν
κραυγές των λύκων εποχής
δόντια σε άδειες θέσεις γεμάτα αίμα του θυμού, θλίψης
παρανυχίδα, χτυπούν καρδιά μικρού παιδιού
σάρκες με καταιγίδα
εκρήξεις ατελείωτες λάβα το διάβα καίει
τον πανικό αισθήσεων κάνουν να παραπαίει.
Μάτια μου πενταπόστακτα γλυκοκαστανομένα
μάτια μου αγγελόφερτα ζαχαρομελωμένα μέσα σε κόγχες
των γλυκών κυττάρων της ευχής μου
δώστε στο μέτωπο σκιές, μετώπη μιας αψίδας
σκιές που σάρωσαν σκιές
σκιές που σκότωσαν το χθες
μέσα στο χθες σε είδα, μελιανθό οροσειράς
σε μια ανάσα γκρίζα, πήρα το ψυχανέμισμα με άλικο χορό
μέθυσαν πρόποδες χαράς
και το πρανές ελπίδας
μέθυσαν μάτια μου σφυγμοί και προδομένοι πόροι
έσπασε πόθος σαν γυαλί
ήταν σκληροί οι όροι, ψηλά τα όρη της χαράς
ψηλότερα του πόνου
αντάμωσαν τα σύννεφα στο γνέψιμο του ήλιου, σεισμός
σεισμός ματάκια ζωγραφιά πολυβασανισμένα
που τόσα λίγα λέγατε μες το πολύ της ήβης
μες το καυτό της σιωπής πόνο φορτώνει τύρβης
δάκρυα με παράπονο και κάτι που δεν βγαίνει
μάτια μου λιανοτράγουδο λιανίζω ν’ ανασαίνει.
161. Ποιητική Τριήρης Σεπτέμβριος 2012 Α. ΚΩΝ/ΝΙΔΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.