Η 17η - 18η σκηνή του θεατρικού του Νίκου Λυγερού "Ο άνθρωπος χωρίς όνειρα"

Η ουσία του ανούσιου

Στην αγορά. Αγαθή: Τα κατάφερες. Μυρσίνη: Με κομμένη την ανάσα. Στο τσακ... Αγαθή: Ακόμα δεν ξέρω τι να βάλω. Μυρσίνη: Θέλεις κάτι επίσημο; Αγαθή: Ε, όχι και πολύ! Μυρσίνη: Καλώς... Χρόνος. Πάρε και τη μετάφραση, μην την ξεχάσουμε μετά. Αγαθή: Τα σκέφτηκες όλα! Να ’σαι καλά! Μυρσίνη: Τίποτα! Χρόνος. Λοιπόν, φούστα ή παντελόνι; Αγαθή: Δεν ξέρω τι ταιριάζει περισσότερο. Για πες μου εσύ που ξέρεις κι από καλλιτεχνικά. Μυρσίνη: Μάλλον φούστα για τέτοια συναυλία. Αγαθή: Θέλω ν’ αρέσει και στον Άγγελο... Μυρσίνη: Αλλιώς δεν θα την πάρουμε. Αγαθή: Ωραία! Πού πάμε; Μυρσίνη: Στάσου να σκεφτώ. Αγαθή: Τι να σκεφτείς; Στο Κολονάκι! Μυρσίνη: Στο Κολονάκι; Αγαθή: Πού αλλού; Θα ’ρθουν μετά όλες οι καρακάξες που θα είναι πιο όμορφες... Μυρσίνη: Καλά, καλά... Κατάλαβα... Πάμε στο Κολονάκι να φάμε τις καρακάξες! Αγαθή: Είσαι αετός! Μυρσίνη: Αν μ’ έβλεπε ο Μιχάλης! Αγαθή: Τι θα έλεγε; Μυρσίνη: Τι θα έγραφε θες να πεις! Αγαθή: Οι αετίνες και οι καρακάξες... Χρόνος. Αυτό μπορώ να το αντέξω. Μυρσίνη: Είσαι απίστευτη! Άντε πάμε! Στο τηλέφωνο. Άγγελος: Ξανασκέφτηκα αυτά που είπαμε. Μιχάλης: Ελπίζω να μην σας απασχολούν. Άγγελος: Αντιθέτως, με βοήθησαν. Μιχάλης: Χαίρομαι. Άγγελος: Νομίζω πως θα σας αρέσει η ερμηνεία μου. Μιχάλης: Το πιστεύω κι εγώ. Άγγελος: Θα μπορούσαμε να βρεθούμε το πρωί; Μιχάλης: Βεβαίως. Άγγελος: Δεν θα είναι μια τυπική πρόβα... Μιχάλης: Δεν υπάρχει λόγος! Άγγελος: Αυτό ήθελα από σας... Μιχάλης: Αν μπορώ να βοηθήσω σε κάτι άλλο... Άγγελος: Θα ήθελα να μιλήσουμε και για τους Δίκαιους. Μιχάλης: Του Καμύ, φαντάζομαι. Άγγελος: Ακριβώς. Θα θέλατε; Μιχάλης: Χωρίς κανένα δισταγμό... Ανέβασα αυτό το έργο πριν μερικά χρόνια. Άγγελος: Είστε και σκηνοθέτης λοιπόν... Γι’ αυτό οι συμβουλές σας ήταν τόσο... Μιχάλης: Σκεφτόμουν απλώς τι θα ήθελε ο Δημήτρης. Άγγελος: Αυτό σκέφτηκα κι εγώ. Μιχάλης: Ένας δίκαιος κι αυτός... Άγγελος: Ποιος το ξέρει όμως; Μιχάλης: Οι ελάχιστοι... Άγγελος: Θα σας περιμένω λοιπόν. Μιχάλης: Όχι πολύ. Άγγελος: Θα είναι και η Αγαθή. Μιχάλης: Θα ’ρθω με τη Μυρσίνη τότε. Άγγελος: Ωραία! Καληνύχτα σας. Οι νέοι δίκαιοι   Στο σπίτι με το πιάνο Αγαθή: Δεν σας φανταζόμουν έτσι… Μιχάλης: Η προσπάθεια είναι ήδη σημαντική. Μυρσίνη: Πώς τον φανταζόσουνα; Άγγελος: Καλύτερα να μην σου πει… Σιωπή. Αγαθή: Πάντως όχι έτσι…. Χρόνος. Δεν είναι καλύτερα να μιλάμε στον ενικό. Μυρσίνη: Ναι, ναι, καλή ιδέα. Σιωπή. Ο Άγγελος κι ο Μιχάλης κοιτάζονται και συμφωνούν. Ωραία. Αγαθή: Τι θα σας κεράσω; Μυρσίνη: Ξέρεις εσύ! Αγαθή: Κλείνει το μάτι της. Έλα μαζί μου. Πηγαίνουν στην κουζίνα για καφέ. Μυρσίνη: Έρχομαι. Άγγελος: Μην την παρεξηγείς. Μιχάλης: Δεν υπάρχει πρόβλημα. Άγγελος: Το ξέρω, απλώς δεν θέλω να σε πληγώσει. Μιχάλης: Θα το χαρεί ο Δημήτρης; Άγγελος: Εσύ να μου πεις. Κάθεται στο πιάνο. Μιχάλης: Θα παίξεις τώρα; Άγγελος: Δεν θες ; Μιχάλης: Απλώς θα καθίσω για να σ’ ακούω καλύτερα. Άγγελος: Όπου σε βολεύει… Από την κουζίνα. Αυτοί οι άνθρωποι δεν βολεύονται με λιγότερο… Ο Άγγελος αρχίζει να παίζει. Αγαθή: Γιατί δεν μου το είπες; Μυρσίνη: Τι πράγμα; Αγαθή: Ότι δεν είναι φαλακρός, ότι δεν φορά γυαλιά, ότι… Μυρσίνη: Ποιος νομίζεις ότι είναι, ο Michel Foucault; Αγαθή: Φιλόσοφος δεν είναι; Μυρσίνη: Μα ο Foucault ήταν και… … Αγαθή: Ναι, ξέρω. Μυρσίνη: Δεν φαντάζομαι να πιστεύεις ότι… Αγαθή: Προς Θεού! Μυρσίνη: Ε, τότε; Αγαθή: Όλοι οι φιλόσοφοι δεν είναι ανώμαλοι ; Μυρσίνη: Άλλο πάλι τούτο! Τι προκαταλήψεις είναι αυτές! Αγαθή: Έλα ντε… Τώρα έπαθα την πλάκα μου. Μυρσίνη: Χαμογελώντας. Για τόσο κακόγουστη μ’ είχες; Αγαθή: Όχι, βέβαια. Χρόνος. Απλώς έλεγα με το καλλιτεχνικό ύφος… Μυρσίνη: Αγαθή… Αγαθή: Συγνώμη φιλενάδα. Μυρσίνη: Ελπίζω να μην πεις τίποτα… Αγαθή: Αστειεύεσαι… Χρόνος. Τσιμουδιά! Γελούν και οι δύο. Φέρνουν τον καφέ στο σαλόνι και κάθονται προσεχτικά. Ο Άγγελος δεν τελείωσε ακόμα το Allegro non troppo και περιμένουν. Η Αγαθή εξετάζει λεπτομερειακά το Μιχάλη που προσέχει μόνο την εκτέλεση του Αγγέλου. Κάπου – κάπου κοιτάζει τη Μυρσίνη που χαμογελά ενώ κάνει νοήματα στην Αγαθή. Δημιουργείται έτσι μια σιωπηλή συζήτηση. Άγγελος: Αφήνοντας τα πλήκτρα. Τι θα έλεγε ο Δημήτρης; Μιχάλης: Νομίζω πως θα ήταν ευτυχισμένος. Αγαθή: Για ποιο πράγμα μιλάτε; Μυρσίνη: Για το Μητρόπουλο βέβαια. Αγαθή: Σημασία έχει τι θα πει το κοινό το βράδυ. Μυρσίνη: Προσπαθώντας να το δικαιολογήσει. Ναι, και αυτό είναι σημαντικό! Χρόνος. Ο καφές είναι έτοιμος. Η Αγαθή την ευχαριστεί με το βλέμμα.