Αδέσποτες σκέψεις - Δήμητρα Λυριντζή

Γύρισα στο τέλος μου να φτιάξω μιαν αρχή
είδα τόσα εδώ πέρα δεν τα χωρά ο νους
δεν είπα τίποτα ή μάλλον και να 'πα κατά λάθος
σαν τίποτα ήταν..
Απόψε μπήκα στο νέο μου κόσμο
είχα και παρέα τις αναμνήσεις καλές και κακές
τις κακές ήθελα να τις πετάξω μαζί με τ'άχρηστα
τόσες σακούλες φύγανε,αυτά γιατί τα πήρα μαζί;
Ατενίζω το χώρο δανεικός κι αυτός όπως όλα στη ζωή
πράγματα πολλά τόσα χρόνια ταξιδεύουν και λέω
δεν φορτώνομαι χρόνια στην πλάτη μου παρά πράγματα.
Τα δικά μου άχρηστα σε μια άκρη,σαν και μένα..
Ρούχα δεξιά και αριστερά,πλυμένα κι άπλυτα μαζί
δεν ξεχωρίζω πια,βρήκα και από δουλειές μου ρούχα
τι τα κρατώ;Να λέω πως δούλευα κάποτε,πως ήμουν
στην κοινωνία εντάξει.
Δίπλα μου κοιμάται η σιωπή,ποιος είπε χρυσός ότι είναι;
Θα χα πλουτίσει τώρα,αν και θα μου τα έπαιρναν όλα
είπαμε τα πάντα δανεικά είναι,μα η ζωή μας πιότερο
σίγουρο σου λέω,κατά τας γραφάς...
Κι ο χώρος μου μια αποθήκη,ότι δεν σου ταιριάζει
με τα καλά σου στη βιτρίνα πέτα τα εδώ.Συνήθισα πια
σώμα και ψυχή ένα δοχείο γιομάτο με του καθένα τα λόγια και τα έργα
θέλω δεν θέλω,σάμπως ρωτάει κανείς;

Δεν είμαι εδώ απουσιάζω,έτσι να τους πείτε
πως είμαι θεατής στην παράσταση τούτη
να με αφήσουν στην ησυχία μου,στο ψέμα
μου βρίσκω την αλήθεια των πάντων.
Κοίτα την εικόνα σου,ναι τη δικιά σου
τα χάλια μου προ πολλού τα δα
χλώμιασες,ξεθώριασες..Που πήγε η αίγλη σου
κάηκε στης αλαζονείας τη φωτιά.