Το εισιτήριο επιστροφής - Sotiris Kanell

Καθώς προσπαθούσα να φωτογραφήσω τον συνεπιβάτη και διπλανό μου, δεν το φανταζόμουν.
Κάτι σε Follower έγραφε το βιβλίο που διάβαζε, αλλά οι συνθήκες φωτισμού δεν επέτρεπαν τα παραπέρα.
Στο 106, ώρα 10.01 την Πέμπτη 27 του Οκτώβρη. Εικοσιπεντάρης ο αναγνώστης με υπογένειο και διόπτρες. Δεν διάβασα όμως τίτλο. Αντίθετα, άκουσα πόσο τρυφερά της μιλούσε στο τηλέφωνο για τα μπισκότα που της είχε αφήσει.
Ούτε στο μετρό, λίγη ώρα αργότερα, 10 και 22 έδειχνε το ρολόι μπορούσα να το φανταστώ. Η κυρία απέναντι ήταν φανερό ότι διάβαζε. Πώς να πάω κοντά της, αφού ήδη ήμουν δίπλα στην πόρτα. Ηλικία και φύλο δεν είναι καλές παράμετροι προσέγγισης. Τον κύριο με το διακριτικό οροπέδιο επί κεφαλής, και τον νέο Νταν Μπράουν στο χέρι, τον ξέχασα σχεδόν αμέσως, κι ας με ενόχλησε ο τρόπος που έσπρωχνε για να κατέβει τρέχοντας τις έτσι κι αλλιώς κυλιόμενες σκάλες.
Πολύ περισσότερο δεν μπορούσα να το φανταστώ, καθώς δυο τρία λεπτά πιο μετά, εκεί στη στάση Πανεπιστήμιο το βλέμμα μου προσπέρασε πολύ βιαστικά τη νεαρή να διαβάζει καθισμένη στο παγκάκι του σταθμού. Έτσι που έτρεχε ο συρμός..
Αν θέλεις ούτε όταν πέρασε δίπλα μου ζητώντας βοήθεια λίγο πριν φτάσουμε στην Ομόνοια μπορούσα να το φανταστώ.
Λεπτή, με βρώμικα ρούχα, φούστα μπλούζα, με τη μπλούζα ανασηκωμένη τόσο που να φαίνεται γυμνή η κοιλιά και η χωρίς αμφιβολία εγκυμοσύνη.
Ζητούσε βοήθεια.
Το στομάχι γύρισε. Το παντελόνι δεν έχει βαθιά τσέπη· η σκέψη σε τρελές διαδρομές.
Κατεβήκαμε κι οι δύο στην Ομόνοια.
Ο νεαρός πλησίασε μάλλον αδιάφορα. Την τσάντα, έτσι κι αλλιώς την είχα γυρισμένη ανάποδα. Μια φορά την παθαίνει κανείς.
Την γυρόφερνε. Την κοπέλα με την καρποφορούσα λαγόνα.
Στη μικρή πλατφόρμα, λίγο πριν από τις κυλιόμενες σκάλες, αλλάξανε κουβέντες.
Εκείνη έβγαλε από το φτηνό πλαστικό τσαντάκι της τα λίγα κέρματα και του τα έδωσε.
Εκείνος τα μέτρησε βιαστικά πάνω στην ανοιχτή του παλάμη. Το μελανιασμένο μάτι του ίσως να μη τον βοηθούσε και πολύ να κάνει τους υπολογισμούς του.
Εκείνος κάτι της είπε. Εκείνη απάντησε. Μακριά για να το ακούσω. Όχι σε γνωστή γλώσσα πάντως.
Εκείνη έγειρε το κορμί στην κυλιόμενη πλαστική κουπαστή. Σαν να ήθελε να κοιμηθεί.
Μπορεί και να πάψει να ζει αυτό που ζει.
Για λίγο έμεινε σ’ αυτή τη στάση. Μετά, το λεπτό γκαστρωμένο κορμί ανυψώθηκε, ίσως γιατί η νέα ζωή το έσπρωξε προς τα πάνω και το μηχανικό ανέβασμα συνεχίστηκε.
Ο ξένος που κοιτούσε στα χέρια ή και την τσάντα τους περιστατικούς, δεν μου φάνηκε περίεργος.
Ούτε το κτήριο στη γωνία με την 3ης Σεπτεμβρίου, κίνησε περισσότερο από το συνηθισμένο το ενδιαφέρον μου. Και που το 1969 σε κάποια από τα δωμάτιά του δίδασκε γεωμετρία ο Γιάννης Ντάνης;
Ε ναι. Με την Ιθάκη του Καβάφη στο βιβλίο της γεωμετρίας που είχε γράψει ο γεωμέτρης συναντηθήκαμε.
Για τώρα όμως η σκέψη μου και η εικόνα είχε μείνει στην τριάδα της σκάλας. Άραγε αυτή η τριάδα θα συνυπάρξει για πολύ;
Το εύχομαι.
Πλατεία Λαυρίου, 3ης Σεπτεμβρίου, κόσμος που έχω ξεχάσει την ύπαρξή του. Ναι δεν με τιμά, αλλά είναι και η αλήθεια.
Ο Ιρλανδός που γράφει πως δεν έχει να φάει, η μαυροφορεμένη που έχει απλωμένο το ένα πόδι, πίσω από το κλειστό περίπτερο το κακόφημο ξενοδοχείο που δεν λειτουργεί πια.
Η τυφλή -μάλλον τσιγγάνα- και η συνοδός της, το μπλέξιμο των δρόμων. Ναι έχω καιρό να περάσω από εδώ. Χρειάστηκε να κάνω ολόκληρο τον κύκλο του τετραγώνου μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου. Ίσως για να δω και τις εγαταστάσεις του ΟΚΑΝΑ, αν και αυτό δεν με βοήθησε να μην παραξενευτώ για τις κλειστές πόρτες τη εισόδου.
Γύρω ένας κόσμος που ζει και αναπνέει στους δικούς του ρυθμούς. Ένας κόσμος που δεν φαίνεται να διαβάζει κάτι, ή αν θα τον ρωτούσες, θα μπορούσε να πει ότι θα ήθελε να του χαρίσεις τον ονειροκρίτη.
Και ένα όνειρο.
Επιστροφή.
Ομόνοια· υπόγειος, μετρό.
Η εικόνα της εγκυμονούσας με ακολουθεί.
Δεν τη συναντώ πάλι.
Η μοναδική που είχε σχέση με διάβασμα, ορατή τουλάχιστον, ήταν η περίπου εικοσάχρονη μέλλουσα γιατρός με το πακέτο των βιβλίων ανάμεσα στα πόδια. Πολύ χοντρό να έχει το βιβλίο της Βιολογίας εκεί.
Φιξ. Έξοδος.
Τέρμα του λεωφορείου 106 για την επιστροφή.
Ώρα Ελλάδας περίπου πριν το μεσημέρι.
Ο Πακιστανός ψάχνει στα σκουπίδια· βρίσκει και ξεδιπλώνει ένα εισιτήριο. Αυτό διαβάζει. Για την ακρίβεια ψάχνει την ώρα που έχει χτυπηθεί. Λίγο μετά η μικροκαμωμένη Φιλιππινέζα φτύνει μέσα στον ίδιο κάδο με τα σκουπίδια. Αφού δεν υπάρχει αλλού πτυελοδοχείο;
Και όμως η εικόνα της εγκυμονούσας κοπέλας με την γυμνωμένη κοιλιά δεν λέει να ξεθωριάσει.
Άφιξη λεωφορείου, επιβίβαση, επιστροφή.
Ας φωτογραφίσω το εισιτήριο.
Με ξανάβαλε στον κόσμο που υποσυνείδητα, ίσως και ηθελημένα, έχω αφήσει στο πλάι.
Αυτόν που υπάρχει…



Πηγή: http://skanel.wordpress.com/2011/10/28/to-eisitirio/