Ο χάρτης της ζωής βγαίνει από μπρούντζινο μπαούλο ή
από ένα χρυσό σεντούκι…Τα νομίσματα και τα κοσμήματα που περιέχει, είναι στο
χέρι του καθενός να μετατραπούν σε χρυσάφι του Μίδα ή σε άχρωμα, άοσμα και
άγευστα μεταλλικά αντικείμενα, που εξαγοράζουν το ψέμα σε όλες του τις
αποχρώσεις…
Υπάρχουν διαδρομές ευθείες, πλατιές, ομαλές,
φωτεινές…και υπάρχουν και άλλες πορείες…λιγότερο φωτεινές, λιγότερο πλατιές,
λιγότερο ευθείες…όλα λίγο λιγότερο…τα αυτιά κλείνουν, τα μάτια σφαλίζουν,
κοιτάς αλλά δεν βλέπεις, ακούς αλλά φορώντας ωτασπίδες, οσφραίνεσαι γύρω σου το
κάλπικο του πράγματος αλλά πείθεις τον εαυτό σου ότι πρόκειται περί του πιο
ακριβοθώρητου και πολύτιμου αρώματος…και οι αυλοκόλακες πολλοί…ξεφυτρώνουν σε
κάθε γωνία, σε κάθε στροφή του δρόμου…έτοιμοι να γιορτάσουν μαζί σου την αρχή
του τέλους σου…
Βαδίζεις μπροστά αλλά στην ουσία χάνεις τη σειρά
σου, όπως στα επιτραπέζια και αντί να κόψεις το νήμα του τέρματος, βρίσκεσαι
ξανά στη γραμμή της εκκίνησης…τη στιγμή που θεωρείς ότι βρίσκεσαι στο απόγειο
της όποιας δόξας σου…και ας πρόκειται για το υπόγειο, όπου βρίσκονται
καταχωνιασμένοι οι πιο σκοτεινοί εφιάλτες, παριστάνοντάς σου τους φίλους με
περίτεχνες μεταμφιέσεις, που έχουν ραφτεί τεχνηέντως στους πιο υποχθόνιους
ράφτες του μακρινού και σκοτεινού βασιλείου…
Κι εσύ εκεί…να γελάς, να αναδεικνύεσαι, να
κορδώνεσαι, να μεταφράζεις την έπαρση και την αλαζονεία σου σε συλλογική
προσπάθεια, που επιτελεί και ένα είδος αγαθοεργίας και κοινωφελούς σκοπού…αχ
και να’ξερες…αφού όμως ξέρεις, γιατί επιλέγεις να συμπεριφέρεσαι σαν να μην
ξέρεις..?
Το ξέρεις, ότι όποτε αποφασίσεις να εκτιμήσεις τον
πλούτο που κρύβεις μέσα σου και να στείλεις τα “παράσιτα” πίσω στις φωλιές
τους, με πίστη στον εαυτό σου και αδιαπραγμάτευτη εκτίμησή του, θα χαράξεις
ξανά τη δική σου ξεχωριστή και φωτεινή πορεία, με δική σου σκέψη και δράση…
Το ξέρεις, ότι οι ταξιδευτές που ξεκινήσατε μαζί την
πορεία σας έχουν πάψει προ πολλού να είναι στο πλευρό σου, να σε εμψυχώνουν
χωρίς απώτερο σκοπό, να σου συμπαρίστανται όχι μόνο στα εύκολα αλλά κυρίως στα
δύσκολα, να χαίρονται κάθε φορά που σε βλέπουν να γελάς, να λυπούνται για τις
αστοχίες σου, να σε αγκαλιάζουν με χέρια χωρίς αγκάθια, να θέλουν να σε βλέπουν
να προοδεύεις και όχι να γίνεσαι το στρατιωτάκι ή ο πύργος στην πρόχειρα
στημένη σκακιέρα ενός αναρχοαυτόνομου “βασιλιά” με ανάποδα φορεμένη
περικεφαλαία και ανύπαρκτη βασίλισσα στο θρόνο δίπλα του…και δεν είναι πια
κοντά σου, όχι γιατί δεν σε αγαπούν, αλλά γιατί το λευκό και το μαύρο δεν είναι
εφικτό να συνυπάρξουν…θα ήταν άνισος ο αγώνας…γιατί το καλό υπερισχύει πάντα
του κακού και το λευκό είναι πρεσβευτής της δικαιοσύνης και της αλήθειας…και
της ελεύθερης επιλογής και βούλησης…
Όλα αυτά τα ξέρεις…
Αρκεί να ρίξεις μια ματιά γύρω σου…σε αυτά που σε
περιβάλλουν, σε όλα εκείνα που το ξόρκι της Κίρκης δεν σε αφήνει να δεις
ξεκάθαρα…στη φορεσιά που τυλίγει το σώμα σου…δεν είναι πια διάφανη, αστραφτερή
και λιτά λαμπερή…έχει αποκτήσει μια μορφή επιθετική, θαμπή, απόκοσμη, μαύρη…η
φορεσιά της “Σατραπείας”…η ίδια φορεσιά που απεχθανόσουν στην αρχή της πορείας
σου, όταν ακόμη τα κίνητρα και οι επιδιώξεις σου ήταν ενδεδυμένα το μανδύα της
αθωότητας, της λάμψης και της καθαρότητας ενός αυθεντικού κρυστάλλου…
Και η ζωή συνεχίζεται…
Εσύ όμως επιλέγεις “το πώς”…
Και το με “ποιούς”…
Γιατί το καλό είναι πρεσβευτής της ελεύθερης
επιλογής και βούλησης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.