ΠΑΡΙΖΙΑΝΙΚΗ ΑΧΛΥΣ- Lef Doe

Με λαβωμένη την ψυχή, ασάλευτη σαν ορνιοφαγωμένο σκιάχτρο

ξυπόλυτος σκαρφάλωσα της Ελιζέ το βουλεβάρτο.

Στο σώμα οι άγλειφτες πληγές - του δικού μου θριάμβου η Αψίδα

αγνάντια να 'ρχονται πανστρατιά τις τύψεις είδα.

Τόσοι και τόσοι πόλεμοι, αλί, τι 'ναι μι' ακόμη μάχη;

Φτάνει! Οι έριδες γεννοβολούν μόνο δεινά και άγχη.

Με φίδια διμούτσουνα κυλιόμουν χρόνια κι έμαθα να γλιστρώ,

σταχτί σημαία ύψωσα και βρήκα μετερίζι, το γωνιακό μπιστρό...

Μάτια με ραθυμία κοίταξαν - μπήκα δειλά, με βήματα φοβισμένα

μα το γκαρσόνι ο Αντρέ, μ' αποθυμήθηκε, καλόκαρδος σαν τότες.

“Βρε καλώς το φίλο τον παλιό, τον γρέκο πολέμαρχο απ' τα ξένα,

έλα και σου φύλαξα τραπέζι κεντρικό πλάι σε διαβόητους πότες.”

Πόσο μου 'λειψε η συντροφιά σας φίλοι και κείνες που λέγαμε

οι ιστορίες οι παριζιάνικες – τα μποέμικα παραμύθια δίχως λύκο.

"Σου φέρνω το νέκταρ της αψιθιάς, που τόσο αγαπάς, θυμάμαι

παρέα να 'χεις την πράσινη νεράιδα, με το βλέμμα το μαριόλικο."

Τ' αψέντι χάιδεψε το λαιμό, στο ταβάνι καπνιά, αχλύς πηχτή

μα έπειτα πέρασε η πρώτη κάψα και όλοι φωνάξαν 'στην υγειά σου!'

Μόνος, κατσούφης ο Χέμινγουει, λάβρος με τη γροθιά σφιχτή

“Ακάλεστε ξένε, δε θέλω να μοιράζομαι το νεραϊδόκοσμο μαζί σου!”

"Σημασία μη δίνεις, μην χολοσκάς, οι μεθύστακες τέτοια λεν!”

με καθησύχασε ο άγριος Όσκαρ βγάζοντας αρχοντικά την ερμίνα.

Κρυφάκουγε από πίσω ο Βίνσεντ με το ένα αυτί - σχεδίαζε κρίνα,

κοίταζε ο Πικάσο να μαθαίνει· αδιάφορος στην άκρη ο Βερλαίν.

"Άστους να γράφουν, να φλυαρούν, αυτοί να ζουν δεν ξέρουν,”

μου είπε ο άσωτος Φιτζέραλντ “έλα να ξεφαντώσουμε, αντάμα.”

Αν ζω ένα όνειρο, μην με ξυπνάς, ελπίζω ποτέ να μη με βρουν,

γιατί χορεύω αλέγρο τσάρλεστον με μια φλάπερ θεά για ντάμα.

"Σταμάτα τους άσκοπους χορούς κι έλα να σου διδάξω την αλήθεια!”

Ο γερό Μπωντλέρ μου υποσχέθηκε θυέστεια δείπνα.

Τέλος οι αλήθειες, θέλω σε κόσμους ψεύτικους να ζω, σε παραμύθια.

Σηκώσαν όλοι ταυτόχρονα τα ποτά: “Εβίβα! Ξύπνα!”