Δύο ποιήματα κι ένας διάλογος από τον Νίκο Λυγερό.

Το μαύρο πάθος


Το μαύρο πάθος έλαμψε
στην πλατεία Συντάγματος
για να δείξει σε όλους
ότι ο στόχος έχει κλειδωθεί
κι ότι δεν πρόκειται ν’ αφήσουμε
ούτε μια στιγμή ήσυχους 
τους απογόνους της βαρβαρότητας
αν δεν αναγνωρίσουν επιτέλους
το έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας
και εγκαταλείψουν τον πόθο
των νεκρών ξένων και αθώων
για να ζήσουν και αυτοί
ελεύθεροι με μνημοσύνη.

Στον Άγνωστο Στρατιώτη

Στον Άγνωστο Στρατιώτη
ήρθαν οι μαύρες φορεσιές
όχι για κάποιο μοιρολόι
αλλά για να δείξουν 
στην άγρια βαρβαρότητα
ότι δεν ξέχασαν τίποτα 
διότι έχουν μαζί τους
τα θύματα της γενοκτονίας 
ακόμα και απαγορευμένοι 
από το καθεστώς της λήθης,
κι εσύ με τη μοναξιά σου
είδες το δικό σου λαό
να υπόσχεται δυνατά
ότι δεν θα ξεχάσει
ούτε τους αγνώστους
ούτε τους Δίκαιους.

               ------------------------------------------------------------------------------

- Ο διάλογος.

Διάλογος στην αίθουσα


- Διάβασα το έργο σας για τη γενοκτονία.
- Είναι και για την Ανθρωπότητα.
- Ναι, το πρόσεξα…
- Συνήθως κανείς δεν την προσέχει…
- Πώς είναι δυνατόν;
- Είναι παντού και δεν την βλέπουν πουθενά.
- Το παράδοξο του σκηνοθέτη.
- Αν την έβλεπαν, θα έγραφαν για τα δικαιώματά της.
- Έχετε δίκιο. Μάλιστα σκέφτηκα γι’ αυτά.
- Έτσι περάσαμε από το αδιανόητο στην ουτοπία.
- Είναι τόσο μεγάλη η αλλαγή.
- Είναι τεράστια.
- Θυμίζει, λοιπόν, την επινόηση της λέξης γενοκτονίας.
- Αυτή η επινόηση ήταν το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας.
- Διόρθωσης, αποκατάστασης.
- Όχι μόνο.
- Αλλά;
- Και εγκεφαλικής, διότι όλα αρχίζουν εκεί.
- Με τους ανθρώπους;
- Και με τους συνανθρώπους.
- Δεν σας καταλαβαίνω.
- Οι συνάνθρωποι είναι αυτοί που ζουν μαζί μας.
- Σωστά.
- Η γενοκτονία ανέδειξε ένα άλλο στοιχείο…
- Μέσω του εγκλήματος κατά της Ανθρωπότητας.
- Ακριβώς.
- Και ποιο είναι αυτό;
- Οι άλλοι άνθρωποι.
- Δηλαδή;
- Οι αλλάνθρωποι.
- Υπάρχει αυτή η λέξη;
- Τώρα, ναι.
- Και τι σημαίνει;
- Είμαστε οι άλλοι που δεν γενοκτόνησαν.
- Δεν είμαστε μόνο εμείς.
- Όχι πια.
- Και πώς είναι οι αλλάνθρωποι;
- Είναι ικανοί να γράψουν για τα δικαιώματα της Ανθρωπότητας.
- Γιατί; Και πώς;
- Διότι είναι ακίνητοι άνθρωποι και ζουν μόνο μέσα στο χρόνο.
- Άρα ξεφεύγουν από κάθε κοινωνικό στοιχείο.
- Διότι δεν επικοινωνούν, όπως τα άτομα.
- Συνεννοούνται.
- Αυτή είναι η ιδέα.
- Μέσω της Ανθρωπότητας.
- Και του Χρόνου.
- Γι’ αυτό γράψατε το βιβλίο, Δάσκαλε;
- Δεν υπάρχει άλλος λόγος.