Ο Ηλίας Βενέζης γεννήθηκε στο Αϊβαλί (Κυδωνίες) της Μ. Ασίας το 1904. Το πραγματικό του όνομα ήταν Ηλίας Μέλλος. Αιχμάλωτος των Τούρκων κατά την Μικρασιατική καταστροφή του 1922, (τους 14 μήνες της αιxμαλωσίας του μας τους ζωντανεύει στο βιβλίο του Το Νούμερο 31328 κατέφυγε ύστερα στη Μυτιλήνη όπου διορίστηκε υπάλληλος στην Εθνική Τράπεζα. Το 1930 ήρθε στην Αθήνα και μεταπήδησε στην Τράπεζα της Ελλάδας, όπου υπηρέτησε ως το 1957. Διατέλεσε διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου και έγινε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε στην Ευταλού της Λέσβου, όπου και αναπαύτηκε το 1973...
Την πρώτη του εμφάνιση στη λογοτεχνία την έκαμε στα 1928, με μιά συλλογή διηγημάτων, Μαvώλης Λέκας. Υστερα ακολούθησαν τα τρία του εργα: Το Νούμερο, Γαλήvη και Αιολική γη, στα οποία βρίσκεται ο καλύτερος Βενέζης και αποτελούν υποβλητικά αφηγήματα, που τα πλημμυρίζει η λυρική διάθεση.
Τα παραπάνω τρία πρώτα μυθιστορήματα του Ηλία Βενέζη εξιστορούν τα περιστατικά μιάς ζωής, της ζωής του συγγραφέα, σε τρείς σημαντικούς σταθμούς της: το θάμβος και τη μαγεία της παιδικής ηλικίας (Αιολική γη), τη σκληρή δοκιμασία στην εφηβεία (Το Νούμερο 31328), τον ξεριζωμό από την πατρίδα, μαζί μέ την προσπάθεια προασαρμογής στα νέα χώματα (Γαλήνη).
Τα παραπάνω τρία πρώτα μυθιστορήματα του Ηλία Βενέζη εξιστορούν τα περιστατικά μιάς ζωής, της ζωής του συγγραφέα, σε τρείς σημαντικούς σταθμούς της: το θάμβος και τη μαγεία της παιδικής ηλικίας (Αιολική γη), τη σκληρή δοκιμασία στην εφηβεία (Το Νούμερο 31328), τον ξεριζωμό από την πατρίδα, μαζί μέ την προσπάθεια προασαρμογής στα νέα χώματα (Γαλήνη).
Τα δύο τελευταία μυθιστορήματά του, η Εξοδος, είναι χρονικό της κατοχής (1941 -1945), και ο Ωκεαvός ανήκει στο λογοτεχνικό είδος που βρίσκεται ανάμεσα στο ημερολόγιο και την ταξιδιωτική έντύπωση.
«Σε όλα τα έργα του Βενέζη, γράφει ο Μιχ. Περάνθης, οι άνθρωποί του αποπνέουν καλοσύνη και αγαθότητα, σκύβοντας καρτερικά στην ειμαρμένη τους, χαμογελώντας στον όποιον πόνο τους. Ανάμεσά τους κινείται το παιδί που ήταν ο συγγραφέας, κουβαλώντας στα μάτια του το όνειρο και την έκπληξη, την έκσταση και το θαύμα, την πρώτη γεύση της ζωής και την ποίηση. Οι καταστάσεις φιλτράρονται στην ευαισθησία του γιά να σταλάξουν το θέλγητρο της παιδικής ηλικίας, εγκαταλειμμένο στη γοητεία μιας άμετάκλητα χαμένης Ανατολής.»
«Πραγματικά στά βιβλία του δεν υπάρχει η πραγματική ζωή, γράφει ο Απ. Σαχίνης, όπως θα μας την παρουσίαζε ένας ρεαλιστής πεζογράφος, αλλά μιά αντίληψη και μιά συναισθηματική σύλληψη της ζωής, που πραγματοποιούνται μέσα στην ψυχή του συγγραφέα. Η τάση του Βενέζη, στην αφήγηση και τη διαγραφή των χαρακτήρων, είναι προς τη γενίκευση, όχι προς την εξατομίκευση. Ο Βενέζης είναι ο πεζογράφος της «ψυχής», όχι της ζωής, και τα πρόσωπά του, τις περισσότερες φορές, πανε να γίνουν σύμβολα, που εκφράζουν την ηθική αντίληψη και τη βιωμένη φιλοσοΦία του γιά τη ζωή».
Γενικά η πεζογραφική τέχνη του Βενέζη, είναι η τέχνη της υποβολής με τη μορφή και το σχήμα του παραμυθιού. Με το διάλογο, το επιφώνημα, με τις υπονοήσεις και αποσιωπήσεις γοητεύει και συγκινεί τον αναγνώστη και τον αναγκάζει να μην αφήσει το βιβλίο, αν δέν φτάσει στην τελευταία του σελίδα.
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.