ΚΑΤΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΝ ΠΟΙΗΤΕΣ- Lef Doe

Εξ απαλών ονύχων, άτακτο μαθητούδι

στων πολύξερων συμβούλων το σχολειό,

μονίμως αδιάβαστος - πρώιμο μηδενικό

το βλέμμα 'χα πάντοτε χαμένο στον ήλιο.

Πριν στην σκοτεινή την αίθουσα δειλά να μπω

που 'χε στην πόρτα επιγραφή 'Μαθήματα Ζωής',

σοφός διδάσκαλος μ' έπιασε απ' τον ώμο: "Αργά

ή γρήγορα, νέε, παπαγαλιστί το μάθημα θα πεις”.

Τι λόγια είναι τούτα δάσκαλε; Γιατί σκύβεις το κεφάλι;

Όσο κι αν ψάξεις, αλήθειες, σε φύλλα πεσμένα δε θα βρεις.

Αφουγκράσου με, δάσκαλε! Άκου το αίμα που κοχλάζει!

Ξεσέλωσ' απ' την πλάτη τη ζαλιά, όλη τη γνώση που φέρεις...

Πίσω απ' τις παρωπίδες είδα μάτια - κόκκινες αστραπές.

Να 'ναι απ' τη φώτιση; Όχι, είν' απ' το θυμό και την αηδία.

Αντί για 'άριστα' κέρδισα τιμωρία να γράφω μύριες όσες:

“Η ζωή είναι τροχός κι όταν γυρίσει δε θα 'ναι κωμωδία!”

Μα δάσκαλε, μα κόσμε, μάθε πως δεν είμαι γελωτοποιός!

Τροχούς και των καιρών γυρίσματα, γώ δεν τα φοβάμαι.

Κι όταν οι θλίψεις και τα βάσανα το ρόπτρο ακουμπήσουν

την πόρτα θ' ανοίξω γελαστός, ποιητής μεγάλος θα 'μαι...

Ναι, το σχολειό παράτησα, ξαλάφρωσε η ψυχή μου,

σ' ένα εργαστήρι δούλεψα, αφέντρα μου η Κλειώ.

Οι διδαχές της θέσφατα, - σμίλες ιδιοσυγκρασίας -

ο νους κι οι λέξεις κύματα και το κορμί μου πλοίο.

Για τις στείρες αυγές που έρχονται - είπε η Μούσα -

δώρο για σένα σφυρηλάτησα, ιδού, μια πένα καυτερή

να γράφεις λέξεις μοντέρνες και κάνα δυο στ' αρχαία,

στρίμωξ' ένα “φευ”, ένα “οϊμέ” κι ένα “τα πάντα ρει”.

"Στίχοι και ρίμες δίχως νόημα,” οι φίλοι μου απορήσαν.

“Για πόσο ακόμη θα αντέξεις, έτσι φτωχικά να ζεις;”

Βρε ας είν' το τραπέζι μου λιτό, αν έχω συνδαιτυμόνες

τον Βύρωνα, τον Μαλαρμέ, τον Κώστα της Πρεβέζης.

Έτσι ακροβατώντας πάτησα χνάρια βαθουλά - χιόνι νωπό,

σε γιγαντιαίων παραμυθάδων λέξεις και μεταφράσεις

πριν η φλογέρα του άθεου Πάνα τ' αυτιά μου σουραυλίσει:

“Ότι αξίζει ήδη έχει γραφεί κι άσημος θ' απογεράσεις.”

"Ο δόλιος ο Πάνας έχει δίκιο," αδίστακτα, ο κόσμος μονολόγησε.

"Τα έπη του Ομήρου διάβασα, ξεφύλλισα και κείνον τον Οθέλλο,

τέσσερα κουαρτέτα άκουσα και πότισα τ' άνθη του κακού, οπότε

σαν κύκνος του Ρίλκε τι κορδώνεσαι; Ποιητή άλλονα δε θέλω!"

Που 'σαι δάσκαλε, σύγχρονε Κάλχα συ, που μου 'λεγες

ότι όσα ο χρόνος δεν μπορεί, η μια στιγμή τα καταφέρνει

κι εγώ που τόσο σ' αμφισβήτησα, θέλω - αργά πια τώρα -

θέλω - τον ώμο μου να πιάσεις, θέλω τη γνώση τη στερνή.

Πηγή: Πριν το ξημέρωμα