Το ερειπωμένο χωριό - Παναγιώτης Πατουχέας

 

Προχωρώντας  δρόμο ,δρόμο χωματένιο ακολουθώ

 ο αέρας χτυπά σαν να έσφιξαν οι σάλπιγγες .

Προχωρώντας, ένα χωριό φαίνεται να πλησιάζω

από χρόνια πριν έρημο

 ανύπαρκτη  η ανθρώπινη παρουσία

 μόνα αποτυπώματα τα πετρόσπιτα

φαίνονται να περιμένουν σαν  πιστές Πηνελόπες τους αρχοντάδες τους

που όμως εκείνοι τα λησμόνησαν.

 Σπίτια καταδικασμένα να κοιτούν την θάλασσα και να τα μαστιγώνει ο αέρας

 κτισμένα στο γκρεμό όπως η μοίρα όρισε για αυτά .

Η είσοδος στο πρώτο πυργόσπιτο είναι μάλλον απροσδόκητη

  νομίζεις  λες πως σε καλεί η άρνηση,

 στην πρόσκληση μεγάλη αγένεια !

 Μπήκα στην καμάρα της πόρτας , έγραφε 1864

 υπενθυμίζοντας την ηλικία του .

 Στο εσωτερικό μια ντουλάπα αποτελεί

 την μόνη συντροφιά και ενθύμιο των αφεντικών του

 που τόσο σκληρά και γρήγορα φαίνεται να πρόδωσαν την πίστη τους σε αυτό.

Μα ένας ήχος

 ακούγεται να παίζει με ρι8μό μια μουσική συμφωνική

δίχως κλασικά όργανα , δίχως αρμονία με τον αέρα μαέστρο

 όργανά του  η θάλασσα που χτυπάει στους βράχους

 και τα παραθυρόφυλλα μαζί τους

 ο βορειάς που καθορίζει τον ήχο τους

 πλέον  οι μόνοι ήχοι που ακούει αυτό το χωριό

η μόνη παρηγοριά μέσα στην συνεχιζόμενη  ακινησία .

 Η περιήγηση συνεχίζεται

 ο αέρας δυναμώνει

 βγαίνοντας ξανά στον δρόμο , θα δεις από πάνω ελιές δούλες

 χρήσιμες μόνο για παραγωγή  φαίνεται να πονούν 

 καθώς ο αέρας δείχνει  τόσο αλύπητος.

 Στα χτυπήματα ακίνητες ,φαίνονται να διαμαρτύρονται

μια διαμαρτυρία , δίχως φωνή μα τόσο θορυβώδης

 γνωρίζοντας ότι κανείς δεν θα ανταποκριθεί στο κάλεσμα τους ,συνεχίζουν .

Όταν φτάνεις δίπλα στον γκρεμό

 το θέαμα μοιάζει λες και τραβήχτηκε από φαντασία

 και όμως είναι τόσο αληθινό !

Μα τώρα θέλεις  να πλησιάσεις  τον γκρεμό από κοντά μέχρι τα άκρα

εκεί που ο αέρας της θάλασσας  με τον αέρα της στεριάς ενώνονται,

 τότε η ψυχή θέλει να απελευθερωθεί από το σώμα και να πετάξει

 ή  διαφορετικά ένας εξαίσιος ίλιγγος που τόσο εύκολα σε παρασύρει

 μα τώρα που η λογική υπερίσχυσε , ουδείς κίνδυνος

  από συναισθηματική παραπλάνηση .

Καθώς βλέπω το χωριό όλο και τα ερωτήματα πληθαίνουν

,καθώς αντικρίζεις στέρνες βουλιαγμένες , παράθυρα δίχως παραθυρόφυλλα,

τώρα όμως βλέπω, ποια είναι η πραγματική συντροφιά σε αυτό το χωριό. .

Τώρα πια, μόνη συντροφιά του ερειπωμένου χωριού είναι ο χρόνος .

 Η παρουσία του αισθητή σε κάθε βήμα σε κάθε πτυχή ,

 τα αποτυπώματα του εμφανή στην όψη

 μια μάτια γύρω σου θα δεις πως μόνο αυτός βασιλεύει εδώ 

,υπήκοοι οτιδήποτε γερνάει στο πέρασμα του!