Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2014

Η Δήμητρα Δερζέκου και το θεατρικό της έργο "Ζιγκώ"


Σε ένα μικρό καφενεδάκι κάπου στο όμορφο φθινοπωρινό Ναύπλιο, συναντήθηκε η παλιά παρέα μετά από καιρό!

 



Πίστευα πάντα πως οι άνθρωποι σου σε εκπλήσσουν ,κρύβουν πάντα μέσα τους τη δυναμική της δημιουργίας, τη φαντασία που θα εκτονωθεί την κατάλληλη στιγμή ,στο κατάλληλο μέρος και γύρω από τους κατάλληλους ανθρώπους !

Έτσι αρχίζουν οι κουβέντες των φίλων μετά από καιρό ,για τα κατορθώματα τους ,τις περιπέτειες τους ,τα νέα τους ενδιαφέροντα που προσωπικά πάντοτε ακούω με μεγάλη περιέργεια ,καθώς το λογοτεχνικό μου δαιμόνιο κυνηγά κάθε ιστορία ,κάθε δημιούργημα που θα  μπορούσε  να αποτελέσει και για μένα αλλά και για πολλούς αναγνώστες εστία έμπνευσης .

- «Έγραψα και εγώ ένα μικρό θεατρικό έργο για το εθνικό θέατρο!

Εμπνεύστηκα από τη ζωή των ρεμπετών την εποχή της προσφυγιάς ,και είπα να γράψω ένα έργο βασισμένο σε εκείνη την εποχή με χαρακτήρες δυνατούς, αυθεντικούς και με γλώσσα που δε λοξοδρομεί από τη μαγκιά του τότε !»

Είπε η Δήμητρα, σε κάποια στιγμή που συζητούσαμε για το θέατρο και με ρωτούσε, αν ήξερα κάποιο από τα έργα του Ξενόπουλου με πολλούς χαρακτήρες ,για να το ανεβάσει σε μια ερασιτεχνική ομάδα της Πάτρας!



Αμέσως αναρωτήθηκα για αυτό το θεατρικό σενάριο!





-<<Τραγουδούσα τότε ρεμπέτικα τραγούδια με συμφοιτητές μου..Μελέτησα πολύ τη γλώσσα των ρεμπετών μέσα απ τα τραγούδια και με ενέπνευσε τοσο πολύ το ρεμπέτικο κλίμα και οι ιστορίες πραγματικών ρεμπετών που έχω ακούσει ώστε ήθελα να γράψω ένα έργο κυρίως για να το ζήσω κι εγώ γράφοντας το.Όταν όμως το ξεκίνησα θέλησα να θίξω και βαθύτερα ζητήματα...>>
 
 
συμπλήρωσε η Δήμητρα!

Της είπα να μου το στείλει αμέσως να το μελετήσω, να δω πώς ένας τόσο νέος άνθρωπος  όπως η Δήμητρα, κατάφερε να συλλάβει το γίγνεσθαι εκείνης της εποχής, με τους μάγκες του Περαία  να ζουν για τη πενιά τους , να ζουν σε ένα μέρος που οι αστοί μισούν την ελευθερία τους ,και οι γυναίκες τους έχουν στιγματιστεί με τη ρετσινιά της φτηνής ,της πόρνης ,της μάγισσας !

Δεν είναι αλήθεια καθόλου εύκολο, ένας νέος άνθρωπος που ζει σήμερα σε ένα περιβάλλον που τα ρεμπέτικα τραγούδια ακούγονται από πολύ λίγους ανθρώπους ,και που ελάχιστα ενδιαφέρει σήμερα τη τέχνη το ρεμπέτικο ,να συλλάβει μια τέτοια ιδέα και να μελετήσει πολύ πάνω σε αυτήν ,για να παράγει ένα πραγματικά αξιόλογο έργο !

Όντως μετά από δυο μέρες, έλαβα στο mail μου εκείνο το θεατρικό έργο της Δήμητρας, το οποίο και διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον μέσα σε ένα απόγευμα !

Δεν έχει κανένα νόημα να κάνω καμία κριτική ,να κάνω καμία παρατήρηση  και κανένα απολύτως  σχόλιο, καθώς η γνώμη του καθενός  από τους αναγνώστες , είναι πάντα διαφορετική, διότι καθένας από εμάς έχει διαφορετικές προσλαμβάνουσες σχετικά  με τη τέχνη και το σχετικό θέμα ,που το έργο και η συγγραφέας διαπραγματεύεται.

Παρακάτω θα παραθέσω μερικά αντιπροσωπευτικά αποσπάσματα του έργου ,καθώς δεν είναι δυνατή η ανάρτηση όλου του έργου, που εκτείνεται σε 18 σελίδες και χωρίζεται σε 15 σύντομες σκηνές.

Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2014

"ΝΑΥΠΛΙΟ"-Αλέξιος Μάινας


.
Το αντικρινό καταύγασμα
οι ελιές της αλέας προς το μουράγιο
και κάτω απ’ το γυάλισμα οι καρποί τους,
και κείνα τα βήματα, πανωφόρια στο κόκκινο κρύο τους
έτοιμα να χρωματίσουν τα ίδια στενά με τα παγωτάδικα
δίπλα στ’ ανδρείκελα των προθηκών με τις μικρές πλακέτες.
Ύβρις
—-το ότι θέλαμε να τα ξαναδούμε,
έπαρση κοιτώντας τις ίδιες πόρτες
απ’ όπου σε λίγο θα βγαίναν
—-προς το παλιό δημαρχείο
κι όπως τότε
επάλξεις κι αναδιπλώσεις
—-του σκοταδιού στις τρίλιες του,
μονόλογος του πλακόστρωτου μιας άδειας πλατείας
και το χιόνι εκεί που περνούσαμε χέρι χέρι
—-σκόρπιο και λιγοστό σαν αλάτι
στ’ ακτινωτά της σοκάκια γεμάτα παιδιά
με τα κυριακάτικα μαγαζάκια κλειστά
όπου την άνοιξη βγαίναν σφυρίζοντας
—-πως ακόμα θυμούνται
κάνοντας τάχα
πως αγόραζαν για τα είδωλα της ανάμνησης
ρούχα.
fav-3
 

Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014

"Κάτι χωρίς όνομα",-Νίκος Κ.


 


 Παραδέξου πως όταν φεύγεις
Αναπνέεις.
Έρχονται οι πόροι σου κι ανοίγουν τότε
Αναπνέεις.
Πεταλούδες, νυχτερίδες (ποιος νοιάζεται;)
Πετούν στο λαιμό σου.
Καμιά κιτρινίλα στα νύχια
Κανένας αβέβαιος βήχας.
Ετοιμάσου για το
…όταν έρθεις

 

"φοβος",- Δημήτριος Γκόγκας

 

Λέω πως ζω 
κι όταν με ρωτούν πως τα πάω
απαντώ 
"σπίτι - δουλειά
δουλειά-σπίτι"
Κάθε πρωί κατεβάζω τα σκουπίδια 
με προσοχή μην σχιστούν οι σακκούλες 
Προσέχω μην συναντήσω τον γείτονα
αποφεύγω τον σκύλο που μισώ
δεν ανοίγω το γραμματοκιβώτιο 
κατοικούν μέσα του Κέρβεροι 
κι ένας Προκρούστης 
που θέλει δουλειά. 
Αν του την δώσω τι θα λέω
όταν με ρωτούν αν ζω;
Ζω σπίτι; 


Το παραπάνω ποίημα έλαβε το Α΄Βραβείο στην κατηγορία :(ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ) ΠΟΙΗΣΗ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ 
του ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ "ΣΙΚΕΛΙΑΝΑ 2014" 

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ