Χώμα είμαι - Νικολέττα Μ. Σίμωνος

 

"All we are is dust in the wind"

Ένας μου συλλογισμός πάνω σ' έναν των Kansas στίχο

 

Ένας κόκκος κονιορτού
η ύπαρξή μου, που ταλαντεύεται ανάμεσα στους ρυθμικούς βηματισμούς του θνητού χορού
και στις παραστατικές του τις κινήσεις -πότε βαλς, πότε ταγκό
κι άλλοτε ροκ
σκληρό και άγριο. Η ύπαρξή μου ένας τόσος δα κόκκος από το χώμα που είμαι ταγμένη να ταΐσω.
Μια μονοκύτταρη, χωμάτινη
θύελλα, που στροβιλίζεται μες στα χάη
παρασυρόμενη από τους ζωοφόρους ανέμους.
Πότε τη βρίσκεις στον λευκό βορρά
και πότε στον γαλάζιο νότο. Κι άλλοτε
στη χρυσή ανατολή τη συναντάς 
είτε τη χάνεις μες στην πύρινη πορφύρα της αναδυόμενης δύσης.

Είμαι τυχερή

όσο η συμμετοχή μου στον θνητό τούτο χορό καλά κρατεί.
Κι όσο οι ζωοφόροι άνεμοι δεν παύουν και για μένα να φουσκώνουν
είμαι τυχερή
γιατί η ύπαρξή μου υφίσταται στη γη
εν κινήσει, στα βήματα τα ανεξίτηλα
του αδίστακτου, του συγκλονιστικώς αγέραστου και
παντελώς άχρονου χρόνου.

Το χέρι Του, το ξέρω
πως μια της στιγμής στιγμή
μια της στιγμής οριστική παύση
θα σηκώσει απ’ το βινύλιο της ζωής
τη βελόνα του δικού μου γραμμοφώνου, και τότε η μουσική
για μένα θα σωπάσει.
Ο χορός μου για πάντα θα πάψει
δίχως τη μουσική.

Ξέρω ακόμα
-κι εσύ, ξένε, το ξέρεις-
πως δεν αργεί η μέρα που οι άνεμοι μαζί μου θα θυμώσουν.
Δεν θα ματαπαρασυρθώ από το φύσημά τους.

Το μόνο που, αληθινά, δεν ξέρω είναι το πότε.
Ξέρω μονάχα ότι εκείνη η πνοή
έτσι όπως τη ζωή μου εμφύσησε
και μ’ έριξε
στης γαίας την αγκάλη
έτσι και μιαν άγνωστη στιγμή θε να ‘ρθει να με πάρει.
Ταξίδι δίχως γυρισμό
στον αδηφάγο Άδη.

Και τότ’ εγώ, ο μηδαμινός
ο μοναχικός
του κουρνιαχτού κόκκος, με το έσχατο της ζωής μου μελτέμι θα χαθώ
μες στα ανώτερα του σύμπαντος χάη
παντοτινά πια αιχμάλωτος της βαρύτητας
με την οποία μας καταριέται ο Χάρος.

Το χώμα με τρώει.
Κι εγώ χώμα είμαι
και χώμα γίνομαι
κι ελεύθερα πετάω...







Πηγή: http://psichisekfrasi.blogspot.gr/2013/02/blog-post_15.html