Ὁ οὐρανὸς ἀντανακλᾶ ἀνάποδα τὴν πόλη 
Τρελὴ ἡ Παναγία σαλαγεῖ τὰ φεγγάρια της
Ἀπ’ τὶς τρύπες π’ ἀφήνουν τὰ πέλματά της στὴν ἄσφαλτο,
Εἰσδύει ἀπόκοσμο φῶς.
-«Θέλω μιὰ κόρη ἀπὸ σένα,» μοῦ λέει
Γαμιόμαστε στὰ ὄρθια σὲ μιὰ οἰκοδομὴ
Μέσα στὴ διάφανη κοιλιά της,
Ἥλιοι κι ἀστέρες περιστρέφονται.


Στοὺς δρόμους ξεσπᾶ ἡ ἐπανάσταση:
Τὰ στήθη τῶν γυναικῶν διαρρηγνύονται..,
   -κι ὁρμητικοὶ κρουνοὶ γάλακτος ἀναβρύζουν
Σώματα τρέχουν ἐδῶ κι ἐκεῖ
Τὸ ἕνα πόδι εἶναι παρελθὸν καὶ τ’ἄλλο μέλλον.


Ὅ,τι βλέπομε δὲν ὑπάρχει
Κι αὐτὸ ποὺ ὑπάρχει δὲν τὸ βλέπομε
Μὲ πλάθει ὁ Θεὸς καὶ γαργαλιέμαι.
 







 
ΤΟ ΔΙΚΤΥΑΚΟ ΜΙΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΤΟΥ ΛΑΡΡΥ