" η αέναη συνέχεια ", Αλέξανδρος Σκούδης

Με των ημερών τη γλυκιά ροή               

με των αγρίων ανέμων τα σκληρά φιλιά

Γερνά γερνά της αρχής η πνοή

και βουτά στου Αιόλου τη σφιχτή αγκαλιά

Με το σταθερό του Ήλιου κύλισμα

και της βροχής το Άγιο Χάδι

Ακούγεται κάθε ιδέας το ράγισμα

κάθε ύπαρξης το θνητό σημάδι .

 

Χάνεται της σπίθας η ποθητή ορμή

στης αβύσσου το άγνωστο βυθό

Και ζωγραφίζεται του σκότους το κορμί

στου μέλλοντος τη βροντερή Ηχώ .

Πως όλα ακολουθούν τον αθάνατο Νόμο

που είναι γραμμένος σε κάθε ψυχής το στήθος

Που είναι στρωμένος σε κάθε ζωής το δρόμο

και όλης της γης ο πιο φωτεινός λίθος.

Πως υμνούν την άηχη στιγμή

και σβήνουν με διάβα κεραυνού

Πως ποθούν την ύψιστη ρωγμή

σαν δουν το χρώμα του ουρανού.

Και μέσα από των φύλλων το ψιθυριστό τραγούδι

διαφαίνεται το θορυβώδες μονοπάτι

Το κρυμμένο σε κάθε λογής λουλούδι

που καλημερίζει του ουρανού το μάτι.