Δύο ποιήματα του Βαγγέλη Παππά

               ΑΝ ΚΑΤΗΛΘΕΣ

Να σκύψεις έπρεπε, γιομάτος φόβο,

          να σκύψεις σιμά στο χώμα το ογρό και να το προσκυνήσεις.

        

 Κι αφού το ακριβοφιλήσεις

          με δάκρυ καυτό να το ραντίσεις

          και στα σπλάχνα του τα σκοτεινά ως γενναίος να εισβάλλεις

          ως προσκυνητής, πιστά αληθινός.

 

 Δεν ήτονε ακριβώς αυτό το θέλημα σου, το ξέρω.

          Ήταν, όμως, το χρέος σου!

 

Κι ως γενναίος, ως πιστά αληθινός προσκυνητής

          να κατέλθεις στις σκοτεινές πεδιάδες των κλαθμών,

          στις υγρές πολιτείες των αναμνήσεων

 

 Να κατέλθεις, ακριβέ μου,

          για να ψηλαφίσεις με τα ακροδάχτυλα σου την πηκτή νύχτα,

          να γρικήσεις τις κραυγές των αλλοθρήσκων, κείνων των αρίθμητων

          πολεμιστών,

          να τρομάξεις από τα φρικτά χλιμιντρίσματα των πανάρχαιων

          αλόγων.

 

  Μα πάνω από όλα τούτα έπρεπε να συμβούν,

         ώστε εκεί κάτω, στα Τάρταρα που κατήλθες, πιότερο να σκύψεις

         μέσα στα φλογερά πηγάδια του Άδη

         και να ακούσεις επιτέλους, αργά και καθαρά, τον δίχως κώδικες χρησμό

         του κρυμμένου Τειρεσία.

 

 

 

 

 

ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΕΙΝΑΙ

 

Ελληνικόν δεν είναι το περίγραμμα

 

οτιδήποτε είσαι ικανός να περιγράψεις

τονίζοντας ενίοτε και υπονοώντας

πιθανές συγγενεύουσες φόρμες.

Οι γραμμές δεν είναι πάντα Ελληνικές.

 

Ελληνικόν δεν είναι το κτίσιμο της φόρμας

 

τα πάντα μπορείς να πλάσεις, αρκεί ο χρωστήρας σου

που κρατείς να είναι βαμμένος

στις ουσίες του καιρού σου.

 

Ελληνικόν δεν είναι το στυλ

 

ποτέ δεν ήταν Ελληνικό και ποτέ δεν θα ΄ναι.

Κι ούτε βέβαια αναλογεί στο ένστικτο να βαπτίζεται στα νάματα των ολίγων.

 

Ελληνικόν είναι ό,τι, αθάμβωτα,

κυριαρχεί στην εικόνα ως τετελεσμένον,

διαρκώς ημιτελές κι αενάως αρχινούμενο

 

Ελληνικόν είναι ό,τι ζει με πάθος

κι εσύ με πάθος, αιωνίως, το προσπερνάς.