"Η μελαγχολία του βουνού στον ποιητικό υπαρξισμό" Δεν καταλαβαίνω, παιδιά, αλήθεια. Ηλίας Θ. Παππάς

Πάντα μου κάνουν εντύπωση όσοι ανεβαίνουν σε ένα οποιοδήποτε βήμα και αρχίζουν να μιλάνε για το ένα και το άλλο της ποίησης. Θέματα "υψηλής φιλοσοφικής διανόησης", "έντεχνης μετρικής αποκρυπτογράφησης", "άλογης πνευματικής φαντασίας" και ένα σωρό άλλα και ωραία που, μάρτυς μου ο Θεός, ποτέ δεν κατάλαβα.

Και δεν μπορώ να προσποιηθώ ότι τα καταλαβαίνω κιόλας.

Το πρόβλημα, βέβαια, μάλλον είναι δικό μου, γιατί με όση ευκολία οι εκάστοτε ομιλητές αναλύουν τι είναι η ποίηση ή πώς ενεργεί το "έλλογο στο ταυτόσημο του φαντασιακού" (what the fuck?), άλλο τόσο δύσκολο είναι για μένα να τελειώσω έναν και μόνο στίχο, να του δώσω τη θέση που του αξίζει δίχως να τον προσβάλλω ή να τον αξιώσω σε περισσότερα απ' όσα του πρέπουν.

Καταλαβαίνετε, τότε, το σοκ που μου προκαλείται όταν βλέπω την ευκολία με την οποία αναλύονται θέματα που με βασανίζουν (ή έστω παραπλήσιά τους), όπως η ανάγκη της εκ νέου εφεύρεσης του λόγου σε κάθε ποιητική συλλογή, η ταυτότητα του ποιητικής γραφής και η εξέλιξή της αλλά και ο μόχθος μιας συλλογικής έκφρασης των πιο σημαντικών προσωπικών δεινών του ποιητή, πράγματα, όπως φαίνεται, πολύ απλά για όλους τους άλλους εκτός από εμένα.

Για να μη μιλήσω για την ευκολία που γράφονται βιβλία επί βιβλίων και ποιήματα επί ποιημάτων.

Τρομακτικό. Αλήθεια.

Για να πω και του στραβού το δίκιο, όμως, κάθε φορά που διαβάζω ένα από αυτά τα δοκίμια/αναλύσεις/πνευματικές αποκαλύψεις δεν μου λέει κάτι το ενδιαφέρον, μα την αλήθεια, γιατί όλα σχεδόν είναι περιγραφικά!



Διαβάζω, διαβάζω και περιμένω να φτάσω στην ουσία αλλά, στο τέλος, απλά μου περιγράφουν τι έχουν πει άλλοι, συνενώνουν διάφορα δοκίμια τρίτων με νέες λεκτκές ραφές, αναφέρουν και έναν-δυο διάσημους για... "βαρύτητα" και αυτό είναι.

Ή, μάλλον, αυτό ΔΕΝ είναι.

Τέτοιες περιπτώσεις μου θυμίζουν τις ατέλειωτες μάχες μου την τελευταία δεκαετία με το "σαν", ένα βασικό πρόβλημα της ποιητικής έκφρασης καθώς ο ποιητής εξελίσσεται. Και λέω πρόβλημα διότι, αρχικά, ναι μεν ο ποιητής δεν έχει πιο δυνατό όπλο για τις παρομοιώσεις του, αλλά, καθώς προσπαθεί να πει κάποιες αλήθειες, όπως δηλαδή τις αντιλαμβάνεται καθώς παίρνει την ποιητική του πορεία, εγκλωβίζεται στην ευκολία αυτής της προσέγγισης και κάνει πίσω στις μεγάλες μάχες της έκφρασης, οι οποίες δεν περιλαμβάνουν σχεδόν κανένα "σαν".

Αποτέλεσμα αυτού του εγκλωβισμού είναι να περνάει από το "σαν" στο "είναι" δίχως να έχει εντοπίσει τίποτα ενδιάμεσα, φτάνοντας έτσι σε αλήθειες που ακούγονται... κούφιες. Θεωρίες του κενού. Απ' έξω απ' το τζάμι βρε παιδί μου, πώς το λένε;!

Τι να πω, το πιο σίγουρο είναι ότι το πρόβλημα μάλλον πηγάζει από εμένα και πως όλοι αυτοί που παρακολουθούν κάποιον να ρητορεύει για το πώς ο ποιητής τάδε "ταυτίζει το εσώτερο του ουρανού με τη χαμένη εφηβεία", καταλαβαίνουν ακριβώς τι τους γίνεται.

Κι εγώ δεν μπορώ με τίποτα να προσποιηθώ ο καημένος.


πηγή