"Επιστολή στη μητέρα μου"- Π.Σ

Σκοτώνομαι !Κάθε μέρα η ατμοσφαιρική μου τρύπα μεγαλώνει αντί να κλείνει . Θεέ μου αν περάσω και από αυτή σου την τιμωρία, δε θα φοβάμαι τίποτα πλέον στον κόσμο εκτός από τη δύναμή σου. Μήπως μπορώ να αντέξω και άλλο; Που είναι τα όριά μου; Που είμαι εγώ και ποιά είμαι τώρα που μιλάω; Δεν έχω μεγαλώσει ,όχι είμαι μικρή ακόμα ,το βλέπω στον καθρέπτη μου όταν ξυπνώ . Είμαι πολύ μικρή ! Θέλω το μπαμπά ,θέλω εσένα , θέλω μια στοργική αγκαλιά να πάψουν τα νεύρα να τυλίγουν το λαιμό μου. Χτες δεν ήμουν χαρούμενη ,λυπάμαι που αλλάζουν τα δεδομένα μου και γκρεμίζουν όσα μου δίνονται.Είναι δύσκολο μάνα να ισορροπείς σε δυο πόδια που πάντα έτρεμαν .Δε μου λείπει το φαγητό , ούτε το νερό , ούτε τίποτα άλλο πέρα από σένα . Τί σκέπτεσαι τώρα ,τί σκέπτεσαι γενικά ,τί κάνεις ,πού ζείς ,πώς ζείς; Εμένα μου δωσες την ελπίδα , μια ικανότητα να γνωρίσω το κενό,μου δωσες μιαν αγάπη (ίσως τη μόνη )και το μυαλό σου χωρισμένο πάντα στα δύο.Πού να ναι αυτά τα κομμάτια σου.Αν ξερίζωσα από σένα ένα κομμάτι καρδιάς,ψυχής ή όπως στο διάολο λέγεται αυτό το άγνωστο που πονά ,εγώ ξερίζωσα όλη την καρδιά μου όλη τη ψυχή μου και όλο αυτό το άγνωστο που πονά το χω τώρα παιδί μου, εγκυμονώ αυτό, κοιμάμαι και ξυπνάω με αυτό σε κάτι σεντόνια βρεγμένα και ξεσκισμένα από την άπονη νύχτα . Δεν είμαι εγώ μάνα ! Ότι κι αν λες ,έφταιξε αυτό που φαντάστηκα ότι θα μαι στο μέλλον .Έφταιξα ,έφταιξες!Αηδίες.Εγώ πιστεύω μοναχά το στίχο "κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε ήδη νεκροί."Είμαι νεκρή !Εσύ δεν ακούς ίσως επειδή ο νεκρός δεν ακούγεται.Έτσι σιωπηλή και κατακόκκινη από την πίεση του χρόνου, πάντα θα βαστώ αυτό που με τρομάζει φίλο μου. Με ξεχνάει ,τον προλαβαίνω και είμαι πάντα μέσα του. Τις νύχτες βλέπω όνειρα παράξενα ,πως τάχα λέει είμαστε αγκαλιασμένες και βλέπουμε τ'αστέρια να πέφτουν .Κάνουμε ευχές και πάντοτε προλαβαίνουμε πριν πέσουν .Ύστερα ξαφνικά σε χάνω και μόνη μου βλέπω τ'άστρα που μένουν τώρα σταθερά στον ουρανό.Μόνη μου δεν μπορώ να εύχομαι . Όταν ξυπνώ είμαι πάντα κουρασμένη και λυπημμένη και πέρνω τηλέφωνα γνωστούς ερμηνευτές ονείρων να μου εξηγήσουν τάχα τί είδα.Δεν υπάρχει νύχτα ,για μένα υπάρχει μια ωραιοποιημένη μέρα στη νύχτα, και είναι τόσο όμορφα που μέσα στην κατάθληψή μου αγγίζω τη σιωπή και ζηλεύω τον θάνατο.Σε λίγο θα ξεχάσω ότι δε θέλω να θυμάμαι και τότε τί σόι άνθρωπος θα μαι ; Στη μετενσάρκωσή μας τα καινούρια σώματα που θα μας κατοικούν θα ζήσουν πάλι κάτι σπουδαίο ,ίσως το δικό μου γράφει ξανά για φριχτά πράγματα και το δικό σου ίσως πάλι να απέχει ψυχρά από αυτά τα φριχτά πράγματα που θα διαβάλλουν το δικό μου.Πώς να σου δίξω την αγάπη μου .Τούτες εδώ οι λέξεις στοχεύουν να βρούν την σπουδιότερη ,εκείνη που πίοτερο θα σου αρέσει ,να τη φωνάξω τόσο δυνατά ,να ματώσει όλο το τετράδιο και να μη φαίνεται τίποτα θνητό.Θέλω να γράψω παντού το όνομά σου ,να σε καλούν όλοι την επαύριο "μητέρα ".Η πιο δύσκολη πράξη που έκανα τελευταία ήταν να σβήσω τα γράμματά σου,μακάρι να σκότωνα άνθρωπο εκείνη την ώρα παρά να κάψω μέρος σου,αν και θα έπρεπε να πυρποληθώ ολόκληρη για να μη μείνει τίποτα .Πόσο όμορφα με κοίταζες την τελευταία φορά,έλεγα μέσα μου ,στερησέ μου τα πάντα ,γη ,ουρανό,χαρά ,μα μη μου στερείς το χαμογελό σου μάνα !Βυθίζεται μες στην ψυχή μου και την αγγίζει μέχρι μέσα.Προσπαθούσα να μη κουνώ τα πόδια μου, να κρύψω τα χέρια μου που έτρεμαν και πόσο απογοητεύτηκα όταν με όλο το θάρρος του κόσμου κατάφερα να σε χαιδέψω λίγο και συ έμεινες ακούνητη.Νιώσε με ,πως αυτό το άγγιγμα είναι η πνοή του θεού που δημιούργησε τον άνθρωπο,νιώσε με ,πως αν με αγγαλιάσεις θα γίνω νερό που θα στροβιλλίζεται γύρω από τα πόδια σου,νιώσε ότι προσπαθώ να αμυνθώ με θυμό μέσα από τη θλίψη μου!Μερικές φορές γίνομαι ανηπόφορη αλλά είμαι τόσο θλιμμένη που εσύ δε θυμώνεις γιατί αυτό είναι ακόμα μια απόδειξη ότι σε λένε μάνα .Τρύπωσε από το παράθυρο το βράδυ ,σκέπασέ με ,πες μου εκείνο το παραμύθι που δεν ήθελα ποτέ να ακούσω το τέλος και όλο το άλλαζες (ακόμα ,θα γελάσεις ,δε έχω αφήσει κανέναν να μου πει πως τέλειωνε αλήθεια ),φίλησέ με παντού.Θυμάσαι; Σου χα πει πως κάποτε θα χωριστούμε και συ δε με άφηνες ποτέ να ολοκληρώσω τη σκέψη μου.Σε περιμένω παντού και ξέρω ότι θα σε βρώ μια μέρα όπως παλιά ,τώρα είσαι στα βήματά μου,είσαι στους φίλους μου,είσαι στο δρόμο, σε κάθε λεπτομέρεια που ίσως δεν αξίζει .Μητέρα ελπίζω να μη ξυπνήσω με το άγριό μου χαμόγελο αύριο !Σαγαπώ!