Κοιτάς έξω και βλέπεις τον κόσμο. Και μέσα σε αυτόν αναγνωρίζεις πράγματα και ανθρώπους που αγαπάς, μορφές που εκτιμάς, φίλους που έχασες, έρωτες που δεν έζησες, στιγμές που πέρασαν όμορφα και άλλες που δεν ήρθαν ποτέ. Κοιτάς και βλέπεις αυτά που έχεις, αυτά που έχασες κι εκείνα που θα ήθελες να έχεις. Κοιτάς και αναγνωρίζεις αυτό που έχεις ανάγκη εκείνη τη στιγμή. Αυτό, η έλλειψη του οποίου οδηγεί το μυαλό σου. Κοιτάς και βλέπεις ομορφιά. Και τότε είναι που λες μέσα σου πως δεν μπορεί, κάπου θα υπάρχει και η δική σου. Κάπου μέσα σε όλη αυτή την πληθώρα της τελειότητας, κάπου πρέπει να βρίσκεται και το δικό σου κομμάτι. Εκείνο που περιμένει να ενωθεί μαζί σου. Εκείνο που φτιάχτηκε για να ταιριάξει πλάι σου. Μπορεί να είναι παραπάνω από ένα. Μπορεί να το μοιράζεσαι με κάποιον άλλο. Ελπίζεις όμως πως υπάρχει. Ελπίζεις, γιατί δεν ξέρεις αν είναι εκεί. Μονάχα το ψάχνεις. Άλλοτε σωστά κι άλλοτε λάθος. Και είναι φορές που θα 'λεγες πως το βρήκες. Και ίσως να είναι έτσι. Ίσως και να το βρήκες. Είναι φορές όμως που βλέπεις ότι αυτό που στην αρχή ήταν λείο και ταιριαστό, με τον καιρό γίνεται τραχύ και σε εμποδίζει. Και είναι και άλλες φορές που απλά το ψάχνεις. Χωρίς ποτέ να το βρίσκεις. Χωρίς ποτέ να νιώθεις πλήρης. Και τότε αναρωτιέσαι. Αρχίζεις να ψάχνεις το γιατί και να αμφισβητείς. Κι αν είσαι τυχερός θα μάθεις το γιατί. Κι αν είσαι δυνατός θα το αλλάξεις. Κι αν είσαι ευλογημένος από εκείνο που κάποιοι λένε πως υπάρχει, θα βρεις το κομμάτι σου. Αλλιώς θα ψάχνεις. Μέχρι να στερέψει ο χρόνος σου. Μέχρι να στερέψει το είναι σου. Μέχρι η ομορφιά που έψαχνες να γίνει πια ασχήμια.
Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012
Κοιτώντας... - Νικόλαος Συρράκος
Κοιτάς έξω και βλέπεις τον κόσμο. Και μέσα σε αυτόν αναγνωρίζεις πράγματα και ανθρώπους που αγαπάς, μορφές που εκτιμάς, φίλους που έχασες, έρωτες που δεν έζησες, στιγμές που πέρασαν όμορφα και άλλες που δεν ήρθαν ποτέ. Κοιτάς και βλέπεις αυτά που έχεις, αυτά που έχασες κι εκείνα που θα ήθελες να έχεις. Κοιτάς και αναγνωρίζεις αυτό που έχεις ανάγκη εκείνη τη στιγμή. Αυτό, η έλλειψη του οποίου οδηγεί το μυαλό σου. Κοιτάς και βλέπεις ομορφιά. Και τότε είναι που λες μέσα σου πως δεν μπορεί, κάπου θα υπάρχει και η δική σου. Κάπου μέσα σε όλη αυτή την πληθώρα της τελειότητας, κάπου πρέπει να βρίσκεται και το δικό σου κομμάτι. Εκείνο που περιμένει να ενωθεί μαζί σου. Εκείνο που φτιάχτηκε για να ταιριάξει πλάι σου. Μπορεί να είναι παραπάνω από ένα. Μπορεί να το μοιράζεσαι με κάποιον άλλο. Ελπίζεις όμως πως υπάρχει. Ελπίζεις, γιατί δεν ξέρεις αν είναι εκεί. Μονάχα το ψάχνεις. Άλλοτε σωστά κι άλλοτε λάθος. Και είναι φορές που θα 'λεγες πως το βρήκες. Και ίσως να είναι έτσι. Ίσως και να το βρήκες. Είναι φορές όμως που βλέπεις ότι αυτό που στην αρχή ήταν λείο και ταιριαστό, με τον καιρό γίνεται τραχύ και σε εμποδίζει. Και είναι και άλλες φορές που απλά το ψάχνεις. Χωρίς ποτέ να το βρίσκεις. Χωρίς ποτέ να νιώθεις πλήρης. Και τότε αναρωτιέσαι. Αρχίζεις να ψάχνεις το γιατί και να αμφισβητείς. Κι αν είσαι τυχερός θα μάθεις το γιατί. Κι αν είσαι δυνατός θα το αλλάξεις. Κι αν είσαι ευλογημένος από εκείνο που κάποιοι λένε πως υπάρχει, θα βρεις το κομμάτι σου. Αλλιώς θα ψάχνεις. Μέχρι να στερέψει ο χρόνος σου. Μέχρι να στερέψει το είναι σου. Μέχρι η ομορφιά που έψαχνες να γίνει πια ασχήμια.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.