Και πάλι Βαρδάρης - Γιάννης Παγώνης

Κατάντησε ο κόσμος μου κρεβάτι
που άστρωτο δυό χρόνια με κοιμίζει.
Το στοίχημα μου φαίνεται κερδίζει,
ο Διάβολος κι η πρώτη του Απάτη.

Τα σύμπαντα κατέρρευσαν εντός μου,
του Ψεύδους Πύργοι Δίδυμοι. Αλήτες
μπουκάραν στα όνειρα μου. Μόνο Τρίτες

στα καλντερίμια βγαίνω του Ευόσμου

και πότε Παραλία, πότε Θέρμη
τη τύχη μου γυρεύω σε τακούνια.
Από παιδί σαν τα βρισκα μπαστούνια,
τη μάνα μου σιχτίριζα την έρμη.

Φτερά σαν έχεις μοιάζουν τα μπεντένια
περίπατος, ποδήλατο με ρόδες.
Τις ξηλωμένες γύρισα τις φόδρες
και θάρρεψα τα ρούχα μεταξένια.

Μα φούμαρα δεν τρέφουν το στομάχι.
Η σάρκα πάντα χάλευε το στάρι.
Ισχνές οι πλάτες τίναξαν τα βάρη,
μήτε βιολί δεν άντεχε η ράχη.

Οδοστρωτήρας πέρασαν τα χρόνια
χαρίζοντας βαριά μελαγχολία.
Χρεοκοπία κήρυξα δολία
και βάλθηκα να βρω ψηλά μπαλκόνια.

 Και τώρα στου αμήν το μετερίζι,
κατά ριπάς το μέλλον ξεκληρίζω.
Το ξέρω πια πως μάταια πασχίζω,
τι στέρεψε για με το ρωγοβύζι.

Το έδαφος σκληρό δεν με τρομάζει,
μα το κρεβάτι τ΄άστρωτο καλεί με.
Κάλλιο στα ρούχα τ΄άχαρα να κείμαι
σαν ο Βαρδάρης παίζει με το γκάζι.