Χαρταετός - Sotiris Kanell

Τον έφερε !!!
Δικό της δημιούργημα.
Έβαλε όλη της την τέχνη.
Πήρε από τις καλαμιές λεπτά γερά καλάμια και έφτιαξε τις μάνες.
Μίλησε μυστικά με τα σύννεφα και τις χάρισαν τα χρώματά τους την ώρα του δειλινού.
Έκανε “ματάκια” στα λιβάδια και της δώρισαν το πιο όμορφα κομμάτια από το χαλί τους· μ’ αυτά χρωμάτισε τα άσπρα της χαρτιά.
Οι φίλοι της οι μεταξοσκώληκες, της χάρισαν την πιο φίνα και λεπτή μεταξένια κλωστή τους, για να φτιάξει τον σπάγκο.
Ζύγιασε τις μάνες νάναι ίδιο παντού το πάχος τους, τις έδεσε στη μέση με την μεταξένια την κλωστή της και τις άνοιξε στα έξι ίσα τρίγωνά τους.
Πέρασε γύρω από τις μάνες τη κλωστή και με επιδέξιες κινήσεις τάνυσε τις περιμετρικές κλωστές να γίνουν σαν περίγραμμα αστεριού.
Οι χρωματισμένες κόλλες έτοιμες πήραν την θέση τους και φτιάξανε το όμορφο αστέρι.. Και η ουρά έτοιμη και αυτή. Και τα ζύγια.
-Μα πώς θα σηκωθεί στον αέρα, πώς θα πετάξω τον χαρταετό, αναρωτήθηκε όταν έφτασε λαχανιασμένη ελαφρά, στο ύψωμα.
Ήταν εκεί. Την περίμενε. Χαμογελαστός. Πάντα την περίμενε. Εκεί και παντού..
-Πανέμορφος είναι, είπε βλέποντας την να φτάνει με το χαρταετό της.
-Έβαλες όλη την ομορφιά, που έχεις στη ψυχή σου. Μη στεναχωριέσαι. Εγώ θα πετάξω το χαρταετό σου, συνέχισε.
-Για να δω μόνο τα ζύγια, είναι εντάξει;
-Κάτσε λίγο να τα φτιάξω.
Δώσε μου την καλούμπα με το μεταξένιο σπάγκο.
Κάνε μου κεφάλι.
Να έτσι κράτα τον, από αυτή τη μάνα και σήκωσε τα χέρια σου ψηλά. Όταν σου φωνάξω άφησέ τον.
Αστοοοονννν»
Με γρήγορες κινήσεις το αγόρι άρχισε να τραβάει το σπάγκο. Μια δυο τρεις …. επτά απλωτές.
Ο χαρταετός κινήθηκε προς τα επάνω. Τα κρόσσια του, με μικρά πλαταγιάσματα, κάνανε το θρόισμα τραγούδι του ταξιδευτή.
Το αγόρι σταμάτησε να μαζεύει το σπάγκο και τον άφησε να περνάει μέσα από τα δάχτυλά του.
Ο χαρταετός κινήθηκε απομακρυνόμενος και προς τα κάτω.
Ο μεταξένιος σπάγκος που είχε σωρευτεί απ’ τις επτά απλωτές, ακολούθησε την πορεία του χαρταετού και άρχισε να ξετυλίγεται και άλλος από τη πεσμένη καλούμπα.
Με αποφασιστικότητα το αγόρι, με τα πόδια καρφωμένα στη γη, άρχισε πάλι να τραβάει το σπάγκο.
Πέντε απλωτές τούτη τη φορά.
Ο χαρταετός πάλι τεντώθηκε και με περηφάνια κινήθηκε προς τα πάνω.
Τα κρόσσια του τραγούδησαν τον ήχο της περήφανης πορεία του. Και πάλι ο σπάγκος ελεύθερος.. Ο χαρταετός ταξίδεψε μακριά και προς τα κάτω παρασύροντας όλο το μαζεμένο μεταξένιο σκοινί και άλλο από την καλούμπα που ξετυλιγόταν.
-Θα πέσει, του φωνάζει το κορίτσι, βλέποντας τον χαρταετό να κατεβαίνει επικίνδυνα χαμηλά και την ουρά του να παραμένει λίγο ψηλότερα. Κάτι σαν να έκανε υπόκλιση έμοιαζε ο χαρταετός.
-Μη φοβάσαι της χαμογέλασε, ξέρω.
Με αποφασιστικές κινήσεις ξανά οι απλωτές για να μαζευτεί ο σπάγκος και μια μεγάλη τελευταία κίνηση, από πάνω προς τα κάτω χαμηλά και πίσω. Σαν να έκανε το αγόρι τούτη τη φορά υπόκλιση στον χαρταετό, που περήφανα και χαμογελαστά ανέβαινε στα ύψη.
Ο σπάγκος πάλι κύλησε ανάμεσα στα δάχτυλα του αγοριού και τώρα ακολούθησε τον χαρταετό στο δρόμο της απομάκρυνσής του.
Η καλούμπα ξετυλίχτηκε και άλλο.
Ο χαρταετός έσκυψε πάλι στην υπόκλισή του, μα τούτη τη φορά, με περισσότερο χάρη και λιγότερο ταπεινά.
Το αγόρι, που τόση ώρα στέκονταν με τα πόδια να πατάνε στη γη ανοιχτά σαν έτοιμα να κάνουν ένα βήμα, άφησε τον χαρταετό να χαρεί λίγο την μικρή του πτώση και πάλι συγκρατώντας τον σπάγκο, άρχισε να το μαζεύει.
Πάντα γρήγορα και αποφασιστικά.
Μόνο που τούτη τη φορά, η τελευταία κίνηση δεν έμοιαζε υπόκλιση. Το χέρι, κρατώντας το σπάγκο σηκώθηκε ψηλά και κινήθηκε προς τα πίσω. Το κορμί του αγοριού έκανε ένα τόξο και το χέρι έδειξε στο αετό την πορεία, που το ζητούσε να ακολουθήσει
-Πήγαινε επάνω. Πήγαινε στα σύννεφα. Ταξίδεψε στους ουρανούς και γίνε το αστέρι που θέλησε το κορίτσι.
Ο χαρταετός κατάλαβε.
Η κίνηση τώρα πια ανοδική.
Η καλούμπα ξετυλίγεται. Ο μεταξένιος σπάγκος, ακολουθεί το χαρταετό στο δρόμο εκεί ψηλά προς τα όνειρα.
Το κορίτσι πλησιάζει στο αγόρι.
Στέκεται δίπλα του και στρέφει τα μάτια στον ουρανό.
Εκεί, που το όνειρο που έφτιαξε μαζεύοντας όλα της τα όνειρα μαζί, ταξίδευε ήδη έχοντας βρει τον αέρα του.
Ακούμπησε το χέρι της επάνω στον μεταξένιο σπάγκο, και τον ένιωσε να γλιστράει ακολουθώντας το χαρταετό στο ταξίδι του.
Το χέρι της ακολούθησε το σπάγκο προς την αντίθετη μεριά, μέχρι που συνάντησε το χέρι του αγοριού.
Εκεί στάθηκε. Άφησε το σπάγκο και έπιασε το χέρι. Τα μάτια και των δυο στραμμένα στον ουρανό.
Το χαμόγελο του χαρταετού, όμοιο με το χαμόγελο στα πρόσωπα των παιδιών.
Έγειρε το κεφάλι της στον ώμο του αγοριού και του ψιθύρισε, «πάω».
-Θα σε προσέχω της χαμογέλασε.
Θα είμαι εδώ να σε κρατάω. Ότι και να γίνει, εδώ θα στέκομαι και θα κρατάω ψηλά τον χαρταετό.
Πήγαινε κι εσύ αν θέλεις. Πήγαινε εκεί, ψηλά, στο όνειρο. Δες τα σχήματα, γίνε ένα με τα χρώματα, αφουγκράσου τους ήχους, που φτάνουν στη χώρα των ονείρων. Μη φοβάσαι. Πήγαινε. Και ξέρεις, εκτός που μπορώ να πετάω το χαρταετό, μπορώ να πετάω και μαζί σου, να είμαι δίπλα σου εκεί ψηλά και όποτε χρειαστεί, εδώ στη γη.
Να είσαι ευτυχισμένη θέλω.


Πηγή: http://skanel.wordpress.com/2004/10/02/xartaetos/