Απόσπασμα από το βιβλίο "H Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει" του Πάολο Κοέλο

Κοίταξε από το παράθυρο της μονής, που έβλεπε στη μικρή πλατεία της Λιουμπλιάνας. Αν δεν ξέρουν που βρίσκεται η Σλοβενία, η Λιουμπλιάνα θα αγγίζει τα όρια του μύθου, σκέφτηκε. Όπως η Ατλαντίδα ή η Λεμουρία ή οι χαμένες ηπείροι που κατακλύζουν τη φαντασία των ανθρώπων. Κανείς δε θα άρχιζε ένα άρθρο, σε κανένα μέρος του κόσμου, ρωτώντας που βρίσκεται το όρος Έβερεστ, ακόμη κι αν δεν είχε βρεθεί εκεί ποτέ. Και όμως, στην καρδιά της Ευρώπης, ο δημοσιογράφος ενός σημαντικού περιοδικού δεν ντρεπόταν να κάνει μια τέτοια ερώτηση, επειδή ήξερε ότι οι περισσότεροι αναγνώστες του αγνοούσαν που βρίσκεται η Σλοβενία. Πόσο μάλλον η Λιουμπλιάνα, η πρωτεύουσα της.





Τότε η Βερόνικα βρήκε έναν τρόπο να περάσει την ώρα της -αφού είχαν ήδη περάσει δέκα λεπτά και ακόμη δεν είχε προσέξει καμιά αλλαγή στον οργανισμό της. Η τελευταία πράξη της ζωής της θα ήταν να γράψει ένα γράμμα σε εκείνο το περιοδικό, στο οποίο θα εξηγούσε ότι η Σλοβενία είναι μία από τις πέντε δημοκρατίες που προέκυψαν από τη διαίρεση της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Θα το άφηνε σαν τελευταίο γράμμα αυτόχειρα. Και δεν θα έδινε καμία εξήγηση για τα πραγματικά κίνητρα της αυτοκτονίας της.
Όταν θα έβρισκαν το πτώμα της, θα κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι αυτοκτόνησε επειδή ένα περιοδικό δεν ήξερε που βρίσκεται η πατρίδα της. Γέλασε με την ιδέα ότι θα άρχιζε μια διαμάχη στις εφημερίδες, με υποστηρικτές και πολέμιους της αυτοκτονίας της για την τιμή του έθνους. Και την εντυπωσίασε πόσο γρήγορα άλλαξε γνώμη, αφού δευτερόλεπτα πριν σκεφτόταν το αντίθετο - ο κόσμος και τα προβλήματα γεωγραφίας δεν την αφορούσαν πια.


Εκδόσεις Λιβάνη
Μετάφραση: Δημήτρης Πουρνιάς