Ένα καλάθι με καρπούς - Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ

Ξυπνοῦσα κι ἔβρισκα τό μήνυμά του τό πρωΐ.

Δέν ξέρω τί ἦταν αὐτό πού μοῦ 'φερνε, γιατί δέν ξέρω νά διαβάζω καθόλου.

Θ' ἀφήσω τό σοφό μέσα στά βιβλία του, δέν θά τόν ρωτήσω καθόλου:

μπορῶ τάχα νά ξέρω ἄν θά μποροῦσε νά καταλάβει τό δικό μου μήνυμα;

Θ' ἀγγίξω τό πρόσωπό μου μέ τό γράμμα, θά τό σφίξω στήν καρδιά μου.

Ὅταν ἡ νύχτα θά γίνει σιωπηλή καί τ' ἀστέρια θά βγοῦν ἕνα-ἕνα,

θά τό ἀνοίξω πάνω στά πόδια μου καί θά μείνω σιωπηλός.

Τά φύλλα πού μουρμουρίζουνε θά μοῦ τό διαβάσουν μέ δυνατή φωνή,

τό γρήγορο ποτάμι θά μοῦ τό σιγοψιθυρίσει καί τά ἑφτά ἀστέρια τῆς γνωριμίας

θά μοῦ τό τραγουδήσουν ἀπό τούς οὐρανούς.

Δέν κατάφερα νά βρῶ αὐτό πού ψάχνω.

Αὐτό πού θά 'θελα νά μάθω δέν τό καταλαβαίνω καθόλου.

Μά αὐτό τό μήνυμα πού δέν ἤξερα ν' ἀποκρυπτογραφήσω

ὑποβάσταξε τό φορτίο μου κι οἱ σκέψεις μου γίνανε μελωδίες.



Πηγή