ΜΠΑΡ ΤΑΡ

του Χρίστου Παπαγεωργίου Τη διερεύνηση της γυναικείας φύσης και ψυχής αποπειράται να αποκαλύψει, με τα δεκαέξι μεσαίας έκτασης διηγήματα, η πολύ ταλαντούχος συγγραφέας Γαλάτεια Ριζιώτη. Γυναίκες ανέραστες λοιπόν, γυναίκες που δέχονται σεξουαλική παρενόχληση στο χώρο εργασίας τους ή αλλού, γυναίκες που μένουν έγκυοι και ρίχνουν το έμβρυο, γυναίκες άνεργες, μόνες, γυναίκες που βιώνουν τη σκληρότητα της ανδροκρατούμενης κοινωνίας, γυναίκες που υποδύονται τις πόρνες πολυτελείας, γυναίκες που δεν ξέρουν να φλερτάρουν, γυναίκες ανεξάρτητες που βρίσκουν τρόπο να επιβιώσουν, γυναίκες τέλος ερωτικά απελευθερωμένες που ζουν φυσιολογικά δίπλα μας. Το γεγονός ότι η δημιουργός είναι και αυτή γυναίκα ασφαλώς δίνει στο συγγραφικό αποτέλεσμα μιαν αληθοφάνεια, που έρχεται σαν επιστέγασμα των ρεαλιστικών και καθημερινών, των απλών και απολύτως οριακών εικόνων τις οποίες περιγράφει και οι οποίες δεν εμπεριέχουν την παραμικρή φιλολογική και καλολογική εκδοχή...   Πράγματι, με μια γλώσσα σχεδόν προφορική, που δίνει ένα χρώμα απίστευτα οικείο, μ’ ένα ύφος εντελώς αποστασιοποιημένο, σκληρό και βίαιο, που πριμοδοτεί στιγμιότυπα που κατέχουν σκληρά και σκοτεινά συναισθήματα, τα οποία όμως έρχονται στην επιφάνεια όχι τυχαία αλλά πλήρως επισταμένα, με μια ατμόσφαιρα η οποία γίνεται δημιουργική μανιέρα, καθώς τόσο θεματολογικά όσο και από άποψη εκφοράς η θέση που επιλέγεται είναι η ερωτική, με την περίπλοκη αλλά και επαναλαμβανόμενη κοινωνική διαστρωμάτωση (με εξαίρεση το διήγημα «Η επιπλοκή» όπου η μεταφορά και παρουσία του ούτως ή άλλως άρρωστου πατέρα στο νοσοκομείο γίνεται αφόρητη ταλαιπωρία), τελικά το όλο σκηνικό, που πραγματικά ωμό, αποξηραμένο, ανελαστικό, απόλυτο, διέρχεται μπροστά στα μάτια μας, μας παρουσιάζεται ως κάτι που μας είναι σίγουρα γνωστό, ως κάτι που το έχουμε κι εμείς ζήσει, ως κάτι που δε δέχεται μεγάλη δόση φαντασίας για να υπάρξει. Πρόσεξα τη μεγάλη εντύπωση που προξένησε το βιβλίο της Ριζιώτη τόσο στους συναδέλφους κριτικούς όσο και σε σοβαρούς αναγνώστες και αληθινά δεν παραξενεύτηκα καθόλου: Το εικονοπλαστικό κομμάτι των διηγημάτων της είναι τόσο μεγαλοφυές, που συχνά έχεις την εντύπωση πως συζητάς απευθείας με τις ηρωίδες, πως τα βρίσκεις ή δε συμφωνείς μαζί τους, πως ανταλλάσσεις απόψεις, πως δεν είσαι στο περιθώριο αλλά στο προσκήνιο, πως αμφισβητείς κάθε τάση που προωθεί το λογοτεχνικό ψεύδος, πως αγκαλιάζεις, τέλος, ένα ανθρώπινο σώμα με αγάπη ή συμπάσχεις για την ατέλειωτη ατυχία του, παρότι ξένος, παρότι ένας τρίτος, που απλώς βιώνει. Η τεράστια αυτή ικανότητα της Ριζιώτη είναι τόσο οφθαλμοφανής, είναι τόσο ακαριαία, είναι τόσο οριακή και ακραία, ώστε σίγουρα τοποθετεί τη συγγραφέα σε εξέχουσα θέση ανάμεσα στις πεζογράφους της ίδιας ηλικίας, και παράλληλα (αυτή η ικανότητα) είναι δεδομένο πως ικανοποιεί ακόμα και τις πιο δύσκολες αναγνωστικές προτιμήσεις, που διαφαίνονται απ’ τη συστημική και συστηματική μελέτη της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας. Μπαρ Ταρ Γαλάτεια Ριζιώτη Κέδρος 295 σελ. Τιμή € 16,00 Το διαβάσαμε στο Διάστιχο