Αλεξάνδρου Άρης, Ποιήματα (1941-1974), Ύψιλον, Αθήνα, 1991.
ΑΝΑΤΟΛΗ ΗΛΙΟΥ
στον Γιάννη Ρίτσο
Είταν η ώρα που επρόκειτο να ανάψουν οι φανοστάτες. Δεν είχε
καμιά αμφιβολία, το ‘ξερε πως όπου να ναι θα ανάβανε, όπως και
κάθε βράδι άλλωστε. Πήγε και στάθηκε στη διασταύρωση, για την
ακρίβεια στη νισίδα ασφαλείας, για να δει τους φανοστάτες να ανά-
βουν ταυτόχρονα, τόσο στον κάθετο, όσο και στον οριζόντιο δρόμο.
Με το κεφάλι ασάλευτο, έστριψε το δεξί του μάτι δεξιά, το αρι-
στερό του αριστερά. Περίμενε, μα οι φανοστάτες δεν ανάβανε. Τα
μάτια του κουράστηκαν, άρχισαν να πονάνε, σ’εκείνη την άβολη
στάση. Σε λίγο δεν άντεξε και έφυγε.
Ωστόσο, το επόμενο σούρουπο, πιστός στο καθήκον, πήγε και
ξαναστάθηκε στη νησίδα του. Οι φανοστάτες και πάλι δεν ανάψανε,
ούτε εκείνο το βράδι, ούτε τις άλλες νύχτες, μα τα μάτια του συνήθι-
ζαν λίγο λίγο, δεν κουράζονταν πια, δεν πονούσαν.
Και κάποτε, εκεί που στεκόταν και περίμενε, χάραξε εντελώς
ξαφνικά. Εντελώς ξαφνικά, είδε τον ήλιο να ανατέλει, ταυτόχρονα,
απ’τον κάθετο δρόμο και απ’ τον άλλον, τον οριζόντιο...
Παρίσι, 1971
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
Το ποίημα αυτό του Άρη Αλεξάνδρου, του συγγραφέα του γνωστού μυθιστορήματος Το Κιβώτιο, είναι ένα από τα Παρισινά Ποιήματά του.
Κάποιος είναι ο πρωταγωνιστής. Μάλλον δεν έχει και πολύ σημασία, γιατί θα μπορούσε να ήταν ο καθένας. Πολύ πιθανό αυτός να τρομακρατήθηκε όταν την πρώτη φορά δεν άναψαν οι φανοστάτες. Πάντως του κόστισε οπωσδήποτε. Πέρασαν μια δύσκολη περίοδο τα μάτια του έπειτα από την “τυφλή” τους περίοδο. Πονούσαν και χρειάστηκε μια περίοδο προσαρμογής. Τελικά όμως συνήθισαν. Γιατί, καταπώς λένε, όλα τα συνηθίζει ο άνθρωπος. Σίγουρα ο άνθρωπος που θέλει να ζήσει.
Και κάποτε έτσι ξαφνικά εκεί που απλώς αυτός μπορεί να είχε συνηθίσει (είχε κάνει το κουμάντο του) και μπορεί απλώς να άφηνε το χρόνο να περάσει συγκεντρώνοντας τον εαυτό του π.χ. στην εισπνοή και στην εκπνοή του, τότε ακριβώς που είχε βυθιστεί στο σκοτάδι και ίσως να είχε σταματήσει και να περιμένει, τότε ο ήλιος ανέτειλε.
Γιατί ένα είναι το σίγουρο. Ότι ο ήλιος ανατέλλει. Αυτό είναι το σίγουρο.
Ίσως το μυστικό του να ήταν μια προσευχή που ψιθύριζε στον εαυτό του όταν βρισκόταν μέσα στο σκοτάδι.
“Δέξου το σκοτάδι. Είναι μια σκιά φωτός”.
Ε.Ν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.