Κάθε τέλη του Μαγιού, λίγο πριν φορτσάτο μπει το καλοκαίρι
σαν από συνήθειο, επέτειος καθορισμένη
η καρδιά μου πρώτα ανθίζει κι ύστερα μαραίνει.
Το γράμμα σου έμεινε άθικτο· ακόμη σφραγιστό με βουλοκέρι
αποφεύγω να τ' ανοίξω, πάει μια δεκαετία
του 'αντίο' να μη μάθω ποιος ο λόγος κι η αιτία.
Έλεγα: “Αυτό που ζούμε δεν είν' αληθινό· είναι παραμυθένιο
εσύ 'σαι η σμαραγδένια η βασίλισσα κι εγώ ο ρήγας σου
τ' άστρα διασχίζουμε πάνω στην ασημένια χαίτη του Πήγασου.”
Έλεγες: “Τούτο να ξέρεις ρήγα μου· αιώνιο τίποτα δε μένει! Ω,
κι αν κάποτε απ' τη ράχη του Πήγασου απότομα πηδήσω
ένα γράμμα θα σου γράψω, τις όμορφες στιγμές να σου θυμίσω.”
Κάθε τέλη του Μαγιού, λίγο πριν φορτσάτο μπει το καλοκαίρι
αναπολώ την ομορφιά σου – όχι, δεν σκέφτομ' άλλες -
σαν απο λιωμένο χαλαζία, που ήταν τα μάτια σου, στάλες.
Το γράμμα σου έμεινε άθικτο· ακόμη σφραγιστό με βουλοκέρι
κήρο ισπανικό 'χες βάλει, το τριανταφυλλί σου το κραγιόν
που ξέμεινε πια, σαν στο λαιμό, ενθύμησης πικρής το μενταγιόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.