Γιάννης Σκαρίμπας- Το μοντέλο

ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ (από τή συλλογή ΟΥΛΑΛΟΥΜ)

Πού τήν είδα; Συλλογίζομαι άν στούς δρόμους τήν αντίκρυσα ποτές μου ή στ' αστέρια, τούς χυτούς της φέρνει η ιδέα μου τούς ώμους δίχως χέρια! Δίχως χέρια . . . Τό μάτι της γυαλένιο άς μή μ' έβλεπε – μ' εθώρει κι ήταν τ' όντι ρόδο ψεύτικο τό γέλιο της – κερένιο – καί τό δόντι... Τήν στοχάζομαι. Η φωνή της, λές, μού εμίλει ριγηλή σάν μέσ' σέ όνειρο – και τ' όμμα ήταν σφαίρα. Σπασμός τρίγωνος τά χείλη καί τό στόμα. Τ' ήταν; πνεύμα; Μήν φτιαγμένη ήταν, ωϊμένα, ύποπτεύομαι – καί τρέμω νοερά μου – απ' τό ίδιο ύλικό πούναι φχιαγμένα τά όνειρά μου; . . . Αχ πώς τρέμω! ο νούς μου πάει σ' ιδέες πλήθος, σέ μπαμπάκια καί καρτόνια – ο νούς μου βάνει γεμισμένο της μήν ήτανε τό στήθος μέ ροκάνι! . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ώ Κυρά μου – Άγγελε – Σύ – των μειρακίων πόχεις τό γέλιο, ώ χαύνη κόρη των πνευμάτων, σέ μια βιτρίνα σ' έχουν στήσει γυναικείων φορεμάτων...