Να μετράς τους ανθρώπους
σαν αστέρια έτοιμα να πέσουν
είπες και βούτηξες στον ουρανό
Έκανα να σ’ ακολουθήσω
μα είναι τόσο μεγάλη θάλασσα
απέραντη θάλασσα ο ουρανός
Από τότε καρφωμένος στη γη
μετράω ανθρώπους αστέρια
κάθε νύχτα κι άλλος ουρανός
Μαζεύω τις μουσικές τους
και τις κάνω λέξεις σε στίχους
έτσι σε ξαναβλέπω για μια στιγμή
Τότε πια η ψυχή μου ησυχάζει
τότε πια γαληνεύει το σώμα, όταν
γονατιστός στ’ αστέρια σου προσεύχομαι
Την καλησπέρα μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα πολύ γλαφυρά δοσμένο ατμοσφαιρικό ποίημα , με τον λυρισμό και τον ρομαντισμό να αναδεικνύουν τη φρεσκάδα του!
Πολύ όμορφο!!
Καλησπέρα και σε σας!
ΑπάντησηΔιαγραφή