Κωνσταντίνα Χούντα. 2 υπέροχα ποιήματα.

Πέτρα και χώμα

Πέρασαν  χίλια χρόνια  από  τότε  που  έφυγες,

κι  ας είμαι πενήντα τρεις  ημέρες μακριά.

Γυρνώ να δω τα παπούτσια μου και το δέρμα μου                                                                     

έχει  μείνει εκεί,   μαζί τους.

Λασπωμένα,   κλαμένα θαρρείς από την απώλεια..

Που είναι το άκουσμά της  το γνώριμο;

Μνήμη-χαρά,

 μνήμη,

σιωπή..

Πενήντα τέσσερις ,   τώρα.

Αναπόφευκτη ζέστη – αφόρητη καταπακτή με πλακώνει.

Το σώμα μου πονάει,   βογκάει το μυαλό μου  προσπαθώντας να βρει τον δρόμο..

-Ακολούθα την ,  ακολούθα την .. ,   μου είπε.

Τι απόγνωση θεέ μου, τι απελπισία..

Πονάνε τα μάτια,

 το φτερούγισμα των πουλιών στα μαλλιά σου..

Το χάραμα της ψυχής,

 ζήλεψε τ’ ουρανού το κομμάτιασμα..

Γλυκιά μου αυγή,

 πέτρα και χώμα δικά μου..

Από κόσμου

Πέτρινη αυγή ,

της σιωπής μου η κραυγή..

Τραντάζει στης άκρης του γκρεμού τα θυμιατά..

Μαζί με γέρου κάλεσμα ,

στ΄αρχοντικό να σύρει ,

λεπτή νιφάδα ,

τ΄απόκοσμου, να παρασύρει..

Μέσα απ΄του σύρτη τον τριγμό,

θα πω της μάγισσας να πάει στην Πικρή,

νερό να δώσει..

Ανοίγοντας πόρτα ,

κλείνοντας ζωή,

Θα μπάρκαρα εχθές ..

Λες να με σώσει;