Νίκος Καββαδίας- William George Allum

William George Allum 

Εγνώρισα κάποια φορά σ' ένα καράβι ξένο 
έναν πολύ παράξενον Εγγλέζο θερμαστή 
όπου δε μίλαγε ποτέ κι ούτε ποτέ είχε φίλους 
και μόνο πάντα εκάπνιζε μια πίπα σκαλιστή. 

Όλοι έλεγαν μια θλιβερή πως είχε ιστορία 
κι όσοι είχανε στο στόκολο με δαύτον εργαστεί 
έλεγαν ότι κάποτες, απ' το λαιμό ως τα νύχια, 
είχε σε κάποιο μακρινό τόπο στιγματιστεί. 

Είχε στα μπράτσα του σταυρούς, σπαθιά ζωγραφισμένα, 
μια μπαλαρίνα στην κοιλιά, που εχόρευε γυμνή 
κι απά στο μέρος της καρδιάς στιγματισμένην είχε 
με στίγματ' ανεξάλειπτα μιαν άγρια καλλονή... 

Κι έλεγαν ότι τη γυναίκα αυτή είχε αγαπήσει 
μ' άγριαν αγάπη, ακράτητη, βαθιά κι αληθινή· 
κι αυτή πως τον απάτησε με κάποιο ναύτη Αράπη 
γιατί ήτανε μια αναίσθητη γυναίκα και κοινή...

 

Τότε προσπάθησεν αυτός να διώξει από το νου του 
την ξωτική που αγάπησε, τόσο βαθιά, ομορφιά 
κι από κοντά του εξάλειψεν ό,τι δικό της είχε, 
έμεινεν όμως στης καρδιάς τη θέση η ζωγραφιά. 

Πολλές φορές στα σκοτεινά τον είδανε τα βράδια 
με βότανα το στήθος του να τρίβει, οι θερμαστές... 
Του κάκου· γνώριζεν αυτός - καθώς το ξέρουμ' όλοι - 
ότι του Αννάμ τα στίγματα δε βγαίνουνε ποτές... 

Κάποια βραδιά ως περνούσαμε από το Bay of Bisky, 
μ' ένα μικρό τον βρήκανε στα στήθια του σπαθί. 
Ο πλοίαρχος είπε: "θέλησε το στίγμα του να σβήσει" 
και διάταξε στη θάλασσα την κρύα να κηδευθεί.