"το τέλος της παράκαμψης", Βερόνικα Πραμούκοβα

ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΒΡΙΣΚΩ ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ

Το τέλος της παράκαμψης
Κοίταξε πόσα αυτοκίνητα επιστρέφουν κι έρχονται
Καθώς αφήνουμε τα σύρματα πίσω μας
Οι μάρκες τους εκτοπίζουν τις λέξεις μας
Στέκομαι στο έδαφος
Μα δε με θέλεις...
Χωρίς εσένα, θα είμαι πιο μπροστά από σένα
Δεν έχω τίποτα να σου δώσω
Κι είναι τόσο δύσκολο να σου εξηγήσω
Περισσότερο από κάθε άλλη φορά
Γιατί μου αρέσουν τα εργοστάσια
Κάθε φορά που κοιτάζω εσένα
Ένα ταξίδι από τα γόνατα ως τα δάχτυλα
Η αντανάκλαση της σύγχυσης
Οι μέρες και τα ισόμετρα πέταλα
Η ανακάλυψη του οίκτου
Σαν αεροπλάνο πετά και μας εγκαταλείπει

Κι αν δεν ήταν τόσο ωραία εδώ
Θα μπορούσα να έρθω μαζί σου
Μα έχω βαρεθεί να σου ζητώ συγγνώμη
Κι είναι βέβαιο πως δεν μπορώ ν’ αλλάξω
Γιατί ο κόσμος είναι μια χούφτα από εκατομμύρια μόρια
Κι η κατανόηση δείχνει ν’ αργοπεθαίνει
Λεπτό με το λεπτό
Αστέρι μ’ αστέρι
Δορυφόρο με δορυφόρο
Δώσ’ μου τα χέρια σου
Κράτησε μακριά τα ψέματα
Χάρισέ τα σ’ αυτούς που μπορούν να σε πιστέψουν
Θέλεις ν’ ακούσεις τόσα πολλά
Κι εγώ θέλω να κλάψω
Να κοιτάξω το χώμα σαν τη μόνη αλήθεια
Σε σκέφτομαι...
Μέσα από εσένα είδα εμένα
Τη στρογγυλή άκρη της Γης
Την απέραντη ακινησία που επεκτείνει την απόσταση
Κι εξαλείφει το φως..."