''Θλίψη πρωινού'' , Χριστόφορος Τριάντης

Ένα πρωινό του Μάη στις πόλεις  των φτωχών ,

τ’ αγριόχορτα σκέπαζαν τα παιχνίδια  των παιδιών .

Ξεθυμασμένα τριαντάφυλλα ,

πεταμένα στους λερούς δρόμους

κήρυτταν το πένθος .

Θάνατο μύριζαν οι  ακτίνες του ήλιου.

Στο ξερό χώμα ξεψυχούσαν οι πεταλούδες,   

αφήνοντας  λίγη ελπίδα στις ψυχές :

 το τέλος να ‘ναι η  αρχή , για όνειρα κι ανθρώπους.

Ο  χρόνος τριγυρνούσε στα έρημα 

σχολεία σαν νικητής  .

Στα βουβά μνημεία των προαυλίων

η νοσταλγία των νεκρών ,

φανέρωνε τη χαρά  της σιωπής ,

την άχρονη δημιουργία  .

Από παλιά , οι δαίμονες μισούσαν

την ωραιότητα του πόνου .

Δεν ήθελαν η θλίψη του Θεού

να ευλογεί τους νικημένους ,

τα ανοιξιάτικα τα πρωινά …

'' Το πανηγύρι'',Αλέξανδρος Βλαχιώτης

Το πανηγύρι κράτησε για λίγο,
μα πρόλαβε
να ξεπουλήσει όλες τις ψυχές
που κρύβονταν σε αυτό.
Λίγα μέτρα πιο κάτω
το εσωτερικό μιας αρένας
έχει γεμίσει με το αίμα
όλων αυτών που κατάφεραν
να γίνουν θηράματα
για πεινασμένα λιοντάρια.

''Te videre'',Νικηφόρος βυζαντινός

Θα σε ξανάβρω, να το ξέρεις
μην φοβηθείς όσο θα λείπω
κι απ της καρδιάς τον κάθε χτύπο
θα καταλάβω αν υποφέρεις.

Θα σε ξανάβρω, κάποιαν ώρα
πέρα απ την θάλασσα του πόνου
απο της ζωής την κάθε μπόρα
και το λεπίδι αυτό του χρόνου.

Θα σε ξανάβρω, να θυμάσαι
θα σ΄αγαπήσω ακόμα τόσο
τι κι αν μακριά μου πιά κοιμάσαι
ποτέ μου δεν θα σε σκοτώσω.

Θα σε ξανάβρω, μην φοβάσαι
θα ναι αλλιώτικος ο χρόνος
δεν θα μπορείς πιά να λυπάσαι
και θα χει φύγει κάθε πόνος.

''Λύτρωση'', Νίκος Βαρδάκας

Η ζωή σου ήταν σκηνές εναλλασσόμενες σε ασπρόμαυρο φιλμ.Σου έλειπε το χρώμα ενώ ζούσες στο μικρό διαμέρισμα μόνος.  Ήλπιζες ότι θα αποδράσεις από τον στενό κλοιό της οικογένειας.Πίστευες ότι οι προσδοκίες τους για σένα θα τελείωναν μόλις έφευγες από'' την θαλπωρή τους ''.Προσπάθησες άνεργος, κάθε πρωί στεκόμενος σε μια ουρά να βρεις δουλειά.Να αποκτήσεις χρήματα για μια υποφερτή ζωή έστω .είναι και αυτές οι μέρες...Σαν νύχτες μοιάζουν οι ελπίδες. Δεν ξεχωρίζεις τι θέλεις για να λυτρωθείς.Ένα άλμα στο μέλλον ή την πτώση στο παρελθόν.Δεν είναι φίλος ο εαυτός σου .Αντί να σε βοηθήσει,σου τρώει σιγά σιγά τα σωθικά '.'Γύρισε στη σιγουριά σου λέει''.Τον μισείς τελικά .Σκέφτεσαι ίσως να τον σκοτώσεις.Η θέλησή σου όμως πρέπει να γίνει βράχος.Και ας σπάνε τα κύματα πάνω του .Μη φοβάσαι .

΄΄ Το ταξίδι΄΄,Σπύρος Ορφανός

Θέλω να πάω σε ένα μέρος
όπου ποτέ κανείς δεν έχει πάει
Όταν πάω κοντά χάνεται
όταν φθάνω χάνομαι εγώ
Μουσική ακούγεται από παντού
Ύμνοι
που όπως κάθε ύμνος
υμνούν τη μουσική
Όλα έχουν χαθεί
όσα δεν έχουν είναι δίπλα μου.
Τα ακολουθώ
να δω αν θα μου δείξουν τον δρόμο.
Όσο τα ακολουθώ
τόσο απομακρύνομαι
όσο αφήνομαι
τόσο δεν ξέρω τον δρόμο.
Μια στιγμή ίδια με όλες
Έξω από το χρόνο

Μακριά
η απόλαυση με ακινητοποιεί
Δεν είναι τόσο απόλαυση όσο έκσταση
Φωνές με καλούν
μου λένε να πάω να τις βρω
Εγώ χάνομαι μαγεμένος
Χτυπάνε αργά τη γροθιά τους στο έδαφος
Μου φωτίζουν με γλυκό φως

Εγώ τυφλώνομαι και κουφαίνομαι
Είμαστε η απόλαυση
μα είμαστε υπερεκτιμημένοι
Είμαστε άνθρωποι
και όπως κάθε άνθρωπος υμνούμε την απόλαυση
Δεν είναι τόσο η απόλαυση που υμνούμαι
όσο η έκσταση
Κάθε φορά κάνω έναν κύκλο
προσπαθώντας να φτάσω στο κέντρο
Κάθε φορά που φθάνω
κάθε φορά το κέντρο αλλάζει
Εκατομμύρια χρόνια προσπαθώ
μα κάθε φορά πεθαίνω
Περπατάω στην έρημο
δίχως νερό
Γυμνός
Μία καμήλα με ακολουθεί
και ο ήλιος καίει
Περπατάω στο ρυθμό της μουσικής
Μόνος
Ο λαβύρινθος έχει στηθεί
Οι τοίχοι του πιο μεγάλοι και πιο δυνατοί
Αόρατος στέκει και σε παγιδεύει
Έχω σταματήσει να σκέφτομαι
Ξέρω ότι δεν θα φθάσω ποτέ
Ξέρω ότι δεν θα σταματήσω ποτέ
δεν πιστεύω
Δεν κουτσαίνω
Είμαι τα πάντα γύρω μου
Ότι δεν είμαι δεν υπάρχει
Σε ότι δεν υπάρχει θέλω να πάω
Θέλω να δω
Θέλω να θαυμάσω
Μερικές φορές οι ύμνοι επιταχύνουν
Τότε εγώ αρχίζω και τρέχω
Μακρύ το ταξίδι αλλά μόνο αυτό έχω
Δεν κοιμάμαι
Δεν κατέχω
Ασημένιο ποτάμι κυλάει
Ασήμι διάφανο
με χρυσές κλωστές να το διατρέχουν
Ο ήλιος φέγγει ζεστά
και το ασήμι εξατμίζεται
Πάω από πάνω και αναπνέω
Ασήμι τρέχει στις φλέβες μου
και με καίει
Τότε ξέρω τι είναι το ασήμι
όπως ξέρω τι είναι ο αέρας
Άνδρας το σφυριλατεί
και κοιτάει με δέος
Το ασημένιο δέρμα μου λάμπει στον ήλιο
και χρυσές ρίγες τυλίγονται γύρο
Πιο λαμπερές ακόμα
Αλλά για μένα το ταξίδι δεν έχει τελειώσει
Ούτε η μουσική
Είμαι ύμνος
που χαράζεται στο μυαλό των ανθρώπων
και μένει εκέι για πάντα
Είμαι ύμνος
που υμνεί το τίποτα
Το τίποτα υμνεί και μένα
και με καθησυχάζει
με μαγεύει
Γλυκιά η μουσική
και γλυκό το δειλινό
Πάντα κοντέυω
Μα πάντα απομακρύνομαι
Πάντα γελώ και αφήνομαι

΄΄ Ερυθρό μελάνι η μνεία ΄΄, Παναγιώτα Καλογεράκου

Όταν οι λέξεις βγαίνουν σε απάνεμο λιμάνι
μην τις σταματάς, εκείνες ξέρουν
μπορεί το ταξίδι να ΄ ναι δύσκολο.
Μην τις κλαις!
θα βρουν προορισμό.

Τέλος.
Μια λέξη σαν όλες τις άλλες,
που σταλάζει νωθρά μέσα σου,
ωσότου λιμνιάσει η ανοχή.

Τέλος.
Πέντε φθόγγοι που σε σμίγουν
με μιαν ανωφέλευτη απορία.
Ποιός, άραγε ,ατένισε από τώρα μιαν Αρχή;

Τι σου είναι τελικά, η Απώλεια;
Αίσθημα εγωιστικό;
σύντροφος αιώνιος του πόνου;

Αίσθημα μοναχικό ο Πόνος.
Μόνος τον γεννάς.
Μόνος τον μεγαλώνεις.
Κι ύστερα τον αφήνεις να φύγει.

Κι η Χαρά μοναχική κι αυτή
Μοναχική κι λιγοστή.
Που σε αφήνει εκείνη πρώτη,
προτού δειλά εσύ την ψαύσεις.

Κι ο Χρόνος; Τι σου είναι ο Χρόνος:
Ξέθωρα τα απτά αφήνει
σε έναν πίνακα υποκαταστάτων ,
σε ένα κράμα μνήμης και λήθης.
Κι έτσι μένουν!

Κι η Συνήθεια ;
Τι αβάσταχτο φορτίο η συντροφιά της ,
όταν την κουβαλάς μέσα σου !
Κι όταν την πιάνεις απ'το χέρι;
Είναι ελαφρότερη νομίζεις η χειραψία;
Σε ξεγελάει με το σειρηνικό τραγούδι της .
σκιά για το ταξίδι κάθε Οδυσσέα.
Μην σε πλανεύει ο χορός της!
Σύντομα θα σε ξεβράσει η όασή της
κι η αρμύρα κόκκινο κρασί θα σε μεθύσει.
Κι έτσι τυφλός πώς θα γυρίσεις στην Ιθάκη;

"Με το αίμα",Δημήτρης Α. Δημητριάδης

Έτσι μας έμαθαν

με το αίμα
με το δικό μας αίμα
με το δικό μας θάνατο.

Σκοτωμένους μας θέλουν
για να σκοτώνουμε.

Ένα ποίημα του Γιώργου Συριανού

Μην πλησιάζεις ,είσαι αδαής 

μου έλεγαν οι ευκλεείς 

Μα ήμουνα τότε παιδί 

και δεν τους μίσησα εξαρχής.

΄΄ Τότε είναι που θέλω να ζήσω ΄΄, Νίκος Σουβατζής

Είναι κάτι στιγμές που ο χειμώνας
μοιάζει να έχει νικήσει κατά κράτος

Τότε είναι που θυμάμαι ένα χαμόγελο
που τρόμαξε τους δικαστές,
ένα γράμμα από τη φυλακή
που αποπνέει ελευθερία
και το μίσος στα μάτια των παιδιών
στις διαδηλώσεις
για τον κόσμο που κληρονόμησαν

Και είναι τότε που θέλω να ζήσω
και η ζωή μου φαίνεται μικρή


Από τη ποιητική συλλογή ΄΄Χειμερινή Ισημερία ΄΄

Μοναξιά, Πέτρος Λυγίζος

Τυλίγομαι και απόψε στο κρησφύγετο μου 

Έξω βρέχει κι η μνήμη μου 

έχει τη μουσική που χρειάζεται.

Κάτω απ' το ξύλινο ταβάνι των προγόνων μου,

ανάμεσα σε σκισμένα λευκά χαρτιά ,

κρατώντας σφιχτά τη πέννα που δε μου χάρισες ποτέ,

σχεδιάζω σωσίβια λέμβο με αρχαίους κωπηλάτες

μιαν ανεμόσκαλα με θέα τον ουρανό 

και-για φαντάσου -έναν άνθρωπο να με κρατά ... 

πηγή ( από τη ποιητική συλλογή " Η αφηρημένη ταχύτητα της ζωής", εκδόσεις το ανώνυμο βιβλίο ,Απρίλιος 2015)

"Η Σιωπή του Έρωτα" Oscar Wilde, Απαγγελία Μαριάντζελα Γκίντη

Έτσι όπως συχνά ο ήλιος με την εντυπωσιακή του λάμψη
διώχνει το θαμπό φεγγάρι, όσο και αν αντιστέκεται
στη σκοτεινή σπηλιά του, χωρίς να ακούσει
ούτε ένα τραγουδι από το αηδόνι
έτσι η ομορφιά σου μου σφραγίζει τα χείλη
και κάνει παράφωνα για μένα τα πιο όμορφα τραγούδια

Κι όπως την αυγή πάνω από τα λιβάδια
περνά ο άνεμος με τα ορμητικά του φτερά
και σπάει τα καλάμια με τα δυνατά φιλιά του
που αυτά μόνο, μπορούν να γίνουν όργανα τραγουδιού
έτσι τα ορμητικά μου πάθη, παραδέρνουν συνέχεια μέσα μου
και η τόσο μεγάλη αγάπη κάνει την αγάπη μου βουβή

Όμως τα μάτια μου σου έδειξαν εσένα
γιατί είμαι σιωπηλός και η λύρα μου ακούρδιστη
πριν γίνει ο χωρισμός μας μοιραίος
και πριν μας αναγκάσει να φύγουμε
εσύ για άλλα χείλη που τραγουδούν με αρμονία
κι εγώ εδώ να αναπολώ μάταια
φιλιά που δεν σου έδωσα, τραγούδια που δεν σου είπα.
Oscar Wilde -η Σιωπη του έρωτα ....