ΜΠΟΜΠ ΝΤΥΛΑΝ,"ΜΙΑ ΔΥΝΑΤΗ ΒΡΟΧΗ ΘΑ ΠΕΣΕΙ"

Πού πήγες, γιε μου γαλανομάτη;
Πού πήγες, αγαπημένο μου παιδί;
Σκόνταψα στις πλαγιές δώδεκα βουνών καταχνιασμένων,
περπάτησα και σύρθηκα σ’ έξι στριφτές λεωφόρους,
βάδισα ανάμεσα σ’ εφτά θλιμμένα δάση,
βγήκα μπροστά σε μια ντουζίνα ωκεανούς νεκρούς,
πήγα δέκα χιλιάδες μίλια στο στόμα ενός νεκροταφείου,
και μια δυνατή, μια δυνατή
μια δυνατή βροχή θα πέσει.

Τι είδες, γιε μου γαλανομάτη;
Τι είδες, αγαπημένο μου παιδί;
Είδα ένα νεογέννητο μωρό με λύκους άγριους ολόγυρά του,
είδα μια λεωφόρο από διαμάντια και κανένας δεν ήταν εκεί,
είδα ένα μαύρο κλαρί να στάζει συνέχεια αίμα,
είδα ένα δωμάτιο γεμάτο ανθρώπους με τα σφυριά τους ματωμένα,
είδα μια άσπρη ανεμόσκαλα σκεπασμένη με νερό,
είδα δέκα χιλιάδες ρήτορες που μίλαγαν σπασμένα,
είδα τουφέκια και κοφτερά σπαθιά σε μικρών παιδιών τα χέρια,
και μια δυνατή, μια δυνατή
μια δυνατή βροχή θα πέσει.

Και τι άκουσες, γιε μου γαλανομάτη;
Τι άκουσες, αγαπημένο μου παιδί;
Άκουσα το μπουμπουνητό του κεραυνού, μούγκρισε προειδοποιητικά,
άκουσα ενός κύματος το μουγκρητό που μπορούσε να πνίξει τον κόσμο όλο,
άκουσα εκατό τυμπανιστές που τα χέρια τους βγάζαν φωτιές,
άκουσα δέκα χιλιάδες να ψελλίζουν και κανένας να μην ακούει,
άκουσα κάποιον να πεθαίνει απ’ την πείνα, άκουσα πολλούς ανθρώπους  να γελούν,
άκουσα το τραγούδι του ποιητή που πέθανε στην ψάθα,
άκουσα το θρήνο ενός κλόουν που ’κλαιγε στο σοκάκι,
και μια δυνατή, μια δυνατή
μια δυνατή βροχή θα πέσει.

Ποιον συνάντησες, γιε μου γαλανομάτη;
Ποιον συνάντησες, αγαπημένο μου παιδί;
Συνάντησα ένα μικρό παιδί δίπλα σ’ ένα νεκρό αλογάκι,
συνάντησα έναν άσπρο άνθρωπο που κρατούσε μαύρο σκύλο,
συνάντησα μια νεαρή γυναίκα που το κορμί της φλογιζόταν,
συνάντησα ένα κοριτσάκι, μου ’δωσε ένα ουράνιο τόξο,
συνάντησα έναν άντρα πληγωμένο απ’ αγάπη,
συνάντησα και έναν άλλο πληγωμένο από μίσος,
και μια δυνατή, μια δυνατή
μια δυνατή βροχή θα πέσει.

Και τι θα κάνεις τώρα, γιε μου γαλανομάτη;
Τι θα κάνεις τώρα αγαπημένο μου παιδί;
Θα φύγω πάλι πριν αρχίσει η βροχή να πέφτει,
θα περπατήσω στα τρίσβαθα του βαθύτερου μαύρου δάσους,
εκεί που είναι άνθρωποι πολλοί και τα χέρια τους άδεια,
εκεί που τα δηλητηριώδη χάπια ξεχειλίζουν τα νερά τους,
εκεί που το σπίτι στην κοιλάδα ανταμώνει με την υγρή βρώμικη φυλακή,
εκεί που το πρόσωπο του δήμιου είναι πάντα καλά κρυμμένο,
εκεί που η πείνα είν’ αποκρουστική, εκεί που οι ψυχές είναι   ξεχειλισμένες,
εκεί που το χρώμα είναι το μαύρο και μηδέν ο αριθμός
και θα το μαρτυρήσω, θα το πω, θα το σκεφτώ και θ’ ανασάνω
και θα το καθρεφτίσω απ’ το βουνό ώστε όλες οι ψυχές να μπορούν να δουν,
μετά στον ωκεανό θα σταθώ μέχρι ν’ αρχίσω να βουλιάζω,
αλλά θα ξέρω καλά το τραγούδι μου πριν αρχίσω να το τραγουδώ,
και μια δυνατή, μια δυνατή
μια δυνατή βροχή θα πέσει.

Μετάφραση: Κώστας Αρβανίτης

ΠΗΓΗ