Τα φύλλα των δέντρων πέφτανε,
το φθινόπωρο κι αν έφτασε,
ακόμα η καρδιά στη θλίψη μαράζωνε,
με το πόνο που στο πέρας τα πάντα νέκρωσε.
Στα πεσμένα φύλλα μετρούσα,
τις απογοητεύσεις της ζωής,
όσο κι αν κοντά σου περνούσα,
δε με 'ριχνες ούτ' ένα βλέμμα στοργής.
Εσύ που ήσουν η πιο γοητευτική,
απ' όλα τα άνθη του παραδείσου,
στα μάτια σου αντίκριζα την αρετή,
όσο θλιμμένη κι αν ήσουν.
Το φεγγαρόλουστο σου κορμί,
πλάι σ' ένα κορμό δέντρου ξεραμένο,
τις τύψεις ονειροπολούσα στου ανέμου την
πνοή,
ένα καρπό κοιτώντας σε κλαδί κρεμασμένο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.