Η Χρυσούλα Μιχαλοπούλου αφιερώνει τη ''θερμοπύλη '' της στην Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης
« Θερμοπύλη »
Η Ψυχή μου είναι σαν μια Δεξαμενή
Σαν Πηγάδι,σαν Ναός.
Το Αόρατο Χέρι της Έμπνευσής μου.
Ο Σπόρος για ότι Ιδεώδες Υπάρχει.
Αμόλυντος Αγέρας Χερουβικής Χαράς.
Ας Δώσουμε έναν Όρκο (σύν) Ποιητές μου!
Κάθε Νύχτα Εαρινή Σιγολέω μια Προσευχή,
Να Συντριβεί το Θέατρο Σύσσωμο,
Να Δούμε στις Διάφανες Ψυχές μας
Όλα τα Θαυμάσια Μυστήρια του Στερεώματος.
Να Σμίξουν Όλα , Όλα Όσα Χώρισαν Άθελά τους.
Να Σμίξουν Όλα Όσα Ταιριάζουν Αρμονικά.
Όπως η Δροσόλουστη Άνοιξη με τον Πορφυρό Αιθέρα,
Όπως των Ανθών και των Μύρων.
Οι Καρποί Διεργασιών της Σκέψης μου.
Ποιητική Συνουσία των Χρυσών μου Ονείρων,
Σαν Καθάριο Χρυσάφι.
Το Κρυφό Σχολειό της Ψυχής για το Άφθαρτο
Βιβλίο της Ζωής! Χρυσόφεγγη Θερμοπύλη.
Ω Απλόχερη Μοίρα, της Προκοπής το Μέλι!!
Από τη Δίψα μου για Σοβαρή Γνώση.
Σε Πίνω Ζωή, Ολοζώντανη Γουλιά Γουλιά,
Σε Χιονόλευκο Ποτήρι.
Όπως το Γλυκόπιοτο Κρασί, Φιλήδονη Γαλήνη.
Η Δίψα μου;Η Πανανθρώπινη Ολοκλήρωση.
Και Τώρα ο Θρίαμβος της Ποίησης που είναι
Η Λαμπάδα της Νίκης μου.
Φωνή Βροντή που Καίει σαν Φλόγα.
Μεγαλόψυχη Μητέρα από τη Δίψα μου.
Πολύ ώριμο και εκστατικό για την ομορφιά της άνοιξης!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑφιερωμένο στο εργαστήρι της φύσης
ΑπάντησηΔιαγραφή