Μένω - Επιμένω - Ηλίας Παπακωνσταντίνου

 

Ενδιατώμαι στων φτερών
το τρέμουλο και στο θρήνο.
Ακουμπώ
στα σκελετωμένα δωμάτια
υπερασπιζομενος
τις αράχνες.
Μεγάλων αποστάσεων
το πέταγμα
και αφανές το κατάρτι.
Ανοίγω οπές
στων φιδιών τους ποταμούς
να τρέξουν στους ώμους μας.
Ποσότητα δεν υπάρχει
στη νύχτα του πολεμιστή.
Το ωστικό κύμα
μάζεψε πλήθος οστών
και πήραν ετσι..
μεγάλη βαρύτητα.
Στη στιγμή
ξέθαψα παράθυρα
για μελωδικούς αναστεναγμούς
και για απόλυτο τέλος
στις χαρακιές
που έφερνε το μέλλον..